Αξίζει η ενασχόληση με την πολιτική; Αναρωτιέται η πλειονότητα των πολιτών και ιδιαίτερα η νέα γενιά, μετά τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Επιβάλλεται, θα έλεγα, αν θέλουμε να βγούμε από το τέλμα και να προχωρήσουμε μπροστά.
Ο εθνολαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η συντήρηση της ΝΔ έχουν και είχαν άκρως επιζήμιες συνέπειες. Μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου. Στέρησαν από τη χώρα και την οικονομία τη δυνατότητα να ανασάνουν. Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης αναμφίβολα εκπροσωπούν διαφορετικές πολιτικές. Κανείς τους όμως δεν μπορεί να ενσαρκώσει τον προοδευτικό προσανατολισμό που έχει ζωτική ανάγκη ο τόπος.
Στις αποσκευές της Αριστεράς και της Δεξιάς περισσεύουν τα παλιά προϊόντα. Δεν υπάρχουν νέες ιδέες και προτάσεις για την ανάπτυξη, για την απασχόληση, για το κοινωνικό κράτος, για τη νεολαία που αντικρίζει μπροστά της ένα σκοτεινό μέλλον.
Ο αμοραλισμός και ο κυνισμός τους αντιστρατεύονται την έξοδο από την κρίση. Εξ ου και χρειάζονται νέες δυνάμεις στο προσκήνιο. Την αναγκαιότητα αυτή πιστοποιεί η έντονη επιθυμία σημαντικής μερίδας πολιτών για νέα πολιτική έκφραση. Το κενό που υπάρχει στον προοδευτικό χώρο είναι εμφανές δια γυμνού οφθαλμού.
Η αποσύνθεση και ο κατακερματισμός της Κεντροαριστεράς τού στερεί μια ισχυρή και στιβαρή πολιτική εκπροσώπηση. Μια αξιοσημείωτη κατηγορία πολιτών προσβλέπει στην ανασύνθεσή της. Δεν ασπάζεται τα λαϊκίστικα στρατηγήματα του Αλ. Τσίπρα. Ούτε έλκεται από τις εξαγγελίες του Μητσοτάκη.
Ως εκ τούτου, το καίριο ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιες δυνάμεις, με ποια κινούσα ιδέα με ποιους πρωταγωνιστές μπορεί να είναι εφικτή η θεμελίωση ενός νέου φορέα; Στο ερώτημα αυτό οφείλουμε να δώσουμε καθαρές απαντήσεις, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς συγκερασμούς. Και πρωτίστως να αποδείξουμε ότι υπηρετούμε σύγχρονες πολιτικές.
Ο ενδιάμεσος χώρος θα ανακτήσει το χαμένο έδαφος, αν κάνει πραγματικές τομές στη διαδρομή και στην ιστορία του. Αν προτάξει την ανανέωση, απορρίπτοντας τους μηχανισμούς και τα κατεστημένα. Αν αφήσει πίσω τα βαρίδια του παρελθόντος. Αν επαναφέρει το πάθος για αλλαγή και εκσυγχρονισμό στην πολιτική.
Η πολιτική, όπως και η ζωή, δεν είναι στατική. Εξελίσσεται, ανανεώνεται και προχωρά. Πρωτίστως ανατροφοδοτείται από νέα κύτταρα, που προσφέρουν την απαιτούμενη αναζωογόνηση. Διαφορετικά, υπόκειται στην αναπόφευκτη φθορά και στις συνέπειές της.
Η προοπτική, λοιπόν, του νέου φορέα είναι συνυφασμένη με καινούργια υλικά, με σύγχρονες ιδέες, με ρηξικέλευθες προτάσεις. Μόνο με νέα ηγεσία μπορεί να υπάρξει νέος φορέας. Οι παλιές δυνάμεις οφείλουν να είναι συνοδοιπόροι στη θεμελίωσή του.
Δεν νοείται ωστόσο να καθορίζουν αυτές τις εξελίξεις. Πόσω μάλλον να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Όσοι έχουν πολλά ένσημα στην πολιτική και στην κομματική ζωή, όσοι έχουν δοκιμαστεί και κριθεί, οφείλουν για λόγους αξιοπρέπειας και προσφοράς στον τόπο να περνούν στα πίσω θρανία, αφήνοντας τα πρώτα για τις Νέες δυνάμεις.
Σέβομαι και εκτιμώ όλους τους υποψηφίους για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Ο καθένας έχει τη δική του ξεχωριστή αξία. Θεωρώ, όμως, τον Νίκο Ανδρουλάκη, περισσότερο ικανό και επαρκή να ηγηθεί μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής και εκσυγχρονιστικής προοδευτικής παράταξης.
Άλλωστε, είναι νέος και άφθαρτος. Διαθέτει την απαιτούμενη πολιτική ζωτικότητα. Το κυριότερο έχει τις δυνατότητες να λειτουργήσει ως γέφυρα για τη συνάντηση, επικοινωνία και δημιουργική συνύπαρξη όλων των δυνάμεων που αναζητούν νέα πολιτική έκφραση.
Ο ευρωβουλευτής της Ελιάς μπορεί να συνθέσει σε έναν ενιαίο πολιτικό χώρο όλες εκείνες τις δυνάμεις που αν και έχουν διαφορετικές καταβολές σήμερα προσδοκούν την ανασύσταση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης.
* Ο Νίκος Μπουνάκης είναι γεωπόνος, BSc, γεωργοοικονομολόγος, MSc, MBA, επιχειρηματίας και μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ, γραμματέας Τομέα Αγροτικής Πολιτικής