Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχουν δύο ειδών βουλευτές: αυτοί που ανήκουν στα κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση και ανήκουν στη συμπολίτευση και εκείνοι που ανήκουν στα υπόλοιπα κόμματα και ανήκουν στην αντιπολίτευση. Μέχρι προχθές, που με την ευκαιρία της ψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών μάθαμε ότι υπάρχει και τρίτη κατηγορία, υβριδική: οι βουλευτές που οργανικά μεν ανήκουν σε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης (π.χ. ΑΝΕΛ, Ποτάμι), πολιτικά όμως ανήκουν στο κόμμα της συμπολίτευσης, δηλαδή στην κυβέρνηση.
Είναι οι βουλευτές-μουλάρια! Ναι καλά διαβάσατε, βουλευτές-μουλάρια. Διότι εάν ονοματίσουμε τις δύο πρώτες κύριες κατηγορίες βουλευτών ως γαϊδούρια και άλογα (ή άλογα και γαϊδούρια, τυχαίος ο εκ της βιολογίας προερχόμενος χαρακτηρισμός), τότε η τρίτη κατηγορία είναι τα μουλάρια.
Διότι ακριβώς αποτελούν διασταύρωση των άλλων δύο. Ενώ προέρχονται από τις δύο παραπάνω κύριες κατηγορίες, αποτελούν ένα νέο είδος, αφού οργανικά μεν εξακολουθούν να ανήκουν στο κόμμα της αντιπολίτευσης με το οποίο και εξελέγησαν, πλην όμως στη Βουλή δεν υποστηρίζουν το κόμμα τους, την αντιπολίτευση αλλά τη συμπολίτευση, την κυβέρνηση.
Και μάλιστα με εξουσιοδότηση εφ’ άπαξ, εν λευκώ, απεριορίστως και εις ολόκληρον. Και προς αποφυγή πάσης παρεξηγήσεως (και κατόπιν μεταξύ τους συνεννόησης), ζητώντας και επισήμως από το Προεδρείο της Βουλής η ψήφος τους στο εξής να προσμετράται παγίως και ανεπιφυλάκτως στη δύναμη της συμπολίτευσης-κυβέρνησης και σε καμία περίπτωση στη δύναμη της αντιπολίτευσης. Πράγμα κυριολεκτικά πρωτοφανές στα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας.
Σε αντίθεση όμως με τα φυσικά-βιολογικά μουλάρια, των οποίων το είδος προέκυψε μάλλον από τυχαία μετάλλαξη και προφανώς μέσα από μια χρονική περίοδο εκατομμυρίων ετών, οι βουλευτές-μουλάρια αφ’ ενός δεν προέκυψαν τυχαία και αφ’ ετέρου η μετάλλαξή τους ολοκληρώθηκε μέσα στο χρονικό διάστημα μιας βουλευτικής περιόδου τεσσάρων ετών.
Και δεν προέκυψαν βέβαια τυχαία, διότι υπήρξαν το αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας που άρχισε τα τελευταία ιδίως χρόνια με το να «ομνύουν» αποκλειστικά οι βουλευτές στην προσωπική τους ηθική, την ατομική τους συνείδηση και τις ιδιωτικές τους αρχές, απαξιώνοντας εντελώς τις πολιτικές αρχές του κόμματος στο οποίο ανήκουν, με το οποίο πολιτεύτηκαν και με το οποίο εκλέχτηκαν. Και για να καταλήξουν βεβαίως-βεβαίως απλώς στην μακροημέρευση της τωρινής τους καρέκλας ή την εξασφάλιση μελλοντικής.
Βέβαια, αν τους ρωτήσετε θα σας πουν ότι στηρίζονται στο άρθρο 60 του Συντάγματος το οποίο λέει «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Αποσιωπώντας όμως εντελώς ότι στο Ελληνικό Σύνταγμα, εκτός από το παραπάνω άρθρο, υπάρχει και το άρθρο 29, το οποίο διαλαμβάνει τα σχετικά με τα πολιτικά κόμματα και ότι ολόκληρο το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό μας σύστημα διαρθρώνεται με βάση τις συλλογικότητες των πολιτικών κομμάτων και όχι με βάση την μονάδα του βουλευτή. Συνεπώς δεν θα ήταν καθόλου ψέμα αν λέγαμε ότι το βασικό και πρωτεύον στοιχείο του ισχύοντος πολιτειακού μας συστήματος πάνω στο οποίο στηρίζεται η λειτουργία του είναι το πολιτικό κόμμα και όχι το άτομο-βουλευτής.
Και σίγουρα η εκλογή βουλευτών γίνεται κατά 99,99 % (αν όχι 100 %) από βουλευτές που ανήκουν σε κόμματα και όχι το αντίθετο. Όπως επίσης είναι δεδομένο ότι, όταν φτάνουμε μπροστά στην κάλπη, κρατάμε ψηφοδέλτια τα οποία πάνω-πάνω γράφουν τις ονομασίες κομμάτων και από κάτω βουλευτών. Και σίγουρα, ενώ ένα ψηφοδέλτιο κόμματος είναι έγκυρο χωρίς την σταύρωση (σταυροδότηση) κανενός βουλευτή, δεν ισχύει το αντίθετο: να είναι δηλαδή έγκυρο ψηφοδέλτιο χωρίς την αναγραφή του κόμματος, ακόμα κι αν αυτό έχει γραμμένους εκατό υποψηφίους βουλευτές.
Και τούτο είναι φυσιολογικό αφού το άτομο-φορέας της πολιτικής εξουσίας (ηγεμόνας, βασιλιάς κ.λ.π.) προηγήθηκε της συλλογικής μορφής εξουσίας (ολιγαρχία, δημοκρατία κ.λ.π.). Συνεπώς η συλλογική μορφή άσκησης εξουσίας, σε αντίθεση με την ατομική τοιαύτη, αποτελεί κορυφαία κατάκτηση του πολιτικού και νομικού πολιτισμού του ανθρώπου και αποτέλεσμα των σχετικά πρόσφατων χρονικά ιστορικών εξελίξεων.
Όλα αυτά όμως, για το αν δηλαδή στο πολιτικό μας σύστημα υπερισχύουν ή πρέπει να υπερισχύουν οι συλλογικές πολιτικές αρχές των κομμάτων ή οι προσωπικές αρχές των βουλευτών και ο μεταξύ τους συσχετισμός, σε επόμενο άρθρο μας. Νομίζουμε ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά και στη χώρα μας με το παραπάνω ερώτημα, ιδιαίτερα μετά το χάλι των πρόσφατων γαϊδουρομουλαρικών πολιτικο-βουλευτικών φαινομένων.
Προς το παρόν, το μόνο «παρήγορο» είναι ότι η μικρή Ελλάς «συμβάλλει» με τις πτωχές της δυνάμεις, εκτός από την επαύξηση των κοινωνιών και των οικονομιών του πλανήτη με τον ανθό των εκατοντάδων χιλιάδων ξενιτεμένων νέων της, και στην επαύξηση της βιοποικιλότητας του πλανήτη, έστω και στον πολιτικό τομέα, έστω και μ’ αυτόν τον παλαβό τρόπο. Θα μου πείτε, σε Συριζαϊκή εποχή ζούμε, αυτός είναι ο τρόπος…