Αποτολμώντας μικρή μετάλλαξη του τίτλου ενός σπουδαίου ισπανού κινηματογραφιστή, θα αναρωτιόταν κανείς τι κρυφά χαρτιά βρίσκονται πίσω από την άρνηση των συστημικών σωτήρων της κοινής πατρίδας να αναγνωρίσουν την αλλαγή στη σχέση μας με τους δανειστές που συντελέσθηκε τον Αύγουστο 2018. Κλειδί για την κατανόηση όσων υπονοούν είναι η γνωστή λαϊκή ρήση πως τα λεφτά (όπως και τα κάλλη της μπουρζουαζίας, κατά Μπουνιουέλ) δεν κρύβονται.
Πόσο μάλλον όταν η διαδρομή τους ακολουθεί, όχι μυστηριώδη μονοπάτια δυσπρόσιτων τραπεζικών και εξωχώριων εταιρειών που χρησιμοποιούν κάποιοι ιδιώτες, αλλά τα έσοδα και τις υποχρεώσεις του κρατικού κορβανά.
Πού μπορούν να κρυφτούν τα χρήματα του κράτους; Με τις δυνατότητες που δίδει το διαδίκτυο, είτε είναι κάποιος Λάπωνας του μακρινού Βορρά είτε Αβορίγκινας του αυστραλιανού νότου, θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα τον Αύγουστο 2018 είχε το ίδιο ακριβώς ποσοστό χρέους προς το σταθερό ΑΕΠ της περιόδου όπως και το 2012.
Τι υπονοούν οι Πόντιοι Πιλάτοι της κρατικής μας χρεωκοπίας, όταν υποστηρίζουν πως η Ελλάδα επιβαρύνθηκε με το τρίτο μνημόνιο «ένα δυσβάσταχτο και αχρείαστο χρέος»; Υπάρχει βέβαια σαν στοιχείο σύγκρισης το περίφημο μέιλ Χαρδούβελη που έκανε λόγο για 6-8 δισ. ξένο δανεισμό. Στην περίπτωση, όμως, που είχαν κλείσει εκεί τα πράγματα, με ποια άλλα χρήματα θα εξασφαλιζόταν ο συμψηφισμός χρεών που επιτεύχθηκε με τα 86 δισ. του 2015; Θα έβαζαν επιπλέον φόρους σ’ αυτούς που ήδη πληρώνουμε; Θα ξεπουλούσαν επιπλέον ελληνικές περιουσίες από τα 70% και πάνω όσων έχουν ήδη πάει σε ξένα χέρια;
Ή θα πρόσθεταν νέο πλούτο στη χώρα κατά το πρότυπο των επιδόσεών τους της μεταπολίτευσης που δεν άφησαν παραγωγικό κλάδο να μην αποδομήσουν; Το μυστήριο αυτό θα ήταν καλό να αναλάβει κάποιος είτε από το τοπικό είτε από το κεντρικό επιτελείο της υποκριτικής μιζέριας να διευκρινίσει.
Ξέρουμε ότι σε κάθε περίπτωση ο πλούτος της χώρας δεν αυξήθηκε αλλά μειώθηκε με τις ιατροφαρμακευτικές επενδύσεις, τις εξοπλιστικές δαπάνες, την τεχνολογική αναβάθμιση αλά Ζίμενς, τα ολυμπιακά και άλλα ανάλογα έργα στα οποία είχαν καλές επιδόσεις.
Συντοπίτης συνταξιούχος μηχανικός, που έχει συχνά την τάση να εξωτερικεύει τα εσωτερικά διλήμματα της συστημικής αντιπολίτευσης από τις ίδιες στήλες, αναρωτιέται τι θα γίνει με τις υποχρεώσεις της χώρας «που είχαμε υπογράψει με τους εταίρους μας, όταν οι δρόμοι του χρήματος ήταν κλειστοί».
Μάλιστα, ο ιδεολογικός καθοδηγητής των περισσότερων υποκριτικά διαμαρτυρόμενων, επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα είπε πιο καθαρά όταν χρειάστηκε να υποδεχθεί αντί της καταστροφής που για τρία χρόνια προμήνυε, το μεταμνημονιακό καθεστώς του Αυγούστου: Τώρα που χάσαμε την πρόσβαση στο φτηνό χρήμα, δήλωσε. Τι μ αυτά; Καταριούνται που απέτυχε η προσπάθεια Βαρουφάκη να εξαφανιστεί μαγικά το χρέος που οι ίδιοι μας φόρτωσαν;
Ή μήπως έχουν σκοπό να προστρέχουν κάθε φορά στις γνωστές συζητήσεις των Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων με νέα μνημόνια για πρόσθετο φτηνό χρήμα; Μόνο εμπαθείς, αδιάφοροι για τη δεινή θέση της χώρας και περιοριστικά ευαίσθητοι στα πολιτικά τους πάθη ξεδιπλώνουν τέτοιους προβληματισμούς. Σήμερα η χώρα έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία μετά μια φρικτή δεκαετία να συμπεριφερθεί σαν ένα κανονικό, σύγχρονο κράτος. Γεγονός που φαίνεται πως δεν το αντέχουν.
Προτιμούν να διαιωνίζουν για τον ελληνικό λαό την εικόνα του εθελόδουλου που πειθαναγκάζεται μόνο με την απειλή ξένου βούρδουλα. Δεν θεωρούν ικανούς τους Έλληνες να χαράξουν δικό τους πρόγραμμα ανάταξης και αναδιοργάνωσης της χώρας. Μας έχουν για ανίκανους να αξιοποιήσουμε τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους.
Ανίκανους να αυξήσουμε με τη δημιουργικότητα και την εργατικότητά μας τον πλούτο που στην ιστορική μας διαδρομή κατάφερε πάντα η Ελλάδα να παράγει και να διαχειρίζεται. Δεν θεωρούν το λαό μας ικανό να διαμορφώσει μια σοβαρή και αξιόπιστη στρατηγική αντιμετώπισης της κρατικής υπερχρέωσης.
Να αποκτήσουμε επιτέλους κράτος που θα λειτουργεί με κανόνες ισονομίας και ισοπολιτείας απέναντι στους πολίτες του. Να ανοίξουμε δρόμους θετικής συνεισφοράς σε μια νέα υπό διαμόρφωση Ευρώπη με ρυθμιστικό ρόλο στο σύγχρονο κόσμο.
Η δική τους γραμμή πλεύσης βασίζεται στην αντίφαση πως η Ελλάδα θα ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό της δρόμο μόνο σαν χώρα υποτελής και όχι ισότιμη. Είναι μια αντίφαση που διαπέρασε σχεδόν αδιάκοπα την πορεία ένταξής μας στην ΕΕ που σταθερά υπονόμευσαν στην πλειονότητά τους.
Τους είναι ξένη η νέα προοπτική. Και γι’ αυτό εξισώνουν τις πολιτικές υπό ξένη κηδεμονία με τις πολιτικές ελληνικής πατρότητας. Οι συμπολίτες μας αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι κρύβει αυτή η κρυφή ατζέντα της αντιπολιτευτικής θρηνωδίας. Θα συνειδητοποιείται στο εξής καθημερινά και περισσότερο.