Κυριακή πρωί μου ζητάνε ένα κείμενο. Μα εγώ σήμερα δε θα γράψω!Οι λέξεις μια καλοκαιρινή Κυριακή βουτάνε στα γαλάζια βάθη, βρέχονται, στενεύουν και στεγνώνουν πάνω σε ψιλό χαλίκι! Σήμερα δε θα γράψω!
Είναι και Κυριακή και πρωί και το μόνο που γράφει είναι το σημάδι του μαγιό από τον ήλιο σε μια παραλία πολυφορεμένη και πολυζωγραφισμένη.
Και εκεί που θα χάζευα τον ήλιο να αφήνει το μελάνι του, διαβάζω κάτι και βγάζω τις λέξεις μου που έχουν τρυπώσει στεγνές στην άμμο, βγάζω και το στυλό που κουβαλάω πάντα και συναγωνίζομαι τον ήλιο που τυφλώνει με τις γραφές του!
Ο Χάρης και η Ασπασία…
Ένας δάσκαλος και μια νηπιαγωγός,
Βορίζα και Άγιες Παρασκιές!
Με Χρυσά βραβεία στα χέρια τους.
Πόσο υπερήφανη νιώθω γι αυτά τα παιδιά το λέει μια ξεχασμένη κυριακάτικη μάσκαρα που αφήνει γραμμές στο πρόσωπο μου!
Ακόμα δεν αξιώθηκα να πάρω μια αδιάβροχη. Ακόμα θα μουτζουρώνονται οι γραμμές υπερηφάνειας και συγκίνησης!
Τον Χάρη τον γνώρισα πριν χρόνια όταν με πήρε τηλέφωνο και ζήτησε να πάει η Ομάδα Βιβλίου να ζωγραφίσει έναν τοίχο στο σχολείο Βοριζίων.
Φυσικά και πήγαμε και ζωγραφίσαμε και γνωρίσαμε από κοντά την προσπάθεια του Χάρη και είδαμε εκείνα τα παιδιά των Βοριζίων, τα αυθεντικά, που δεν ήξεραν τι θα πει στραγγίζω αλλά στράγγιζαν όλη τους την αγάπη πάνω στους τοίχους όπως κάνει κι ο Χάρης τόσα χρόνια στο σχολείο τους!
Από τότε επισκέφτηκα άλλες δύο φορές το σχολείο και ο Χάρης ήταν πάντα εκεί φρουρός και σωματοφύλακας του!
Αναπληρωτής, μόνιμος, δεν έχει σημασία, δάσκαλος μονάχα που όσα σύννεφα μπήκαν μπροστά του όσα πουλιά σηκώθηκαν στο τράνταγμα του δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν να ριζώσει ένα θαύμα σιμά στις ρίζες του Βουνού!
Σήμερα ο Χάρης έλαβε τον τίτλο ο «εκπαιδευτικός της Χρονιάς» για το 2022!
Έτσι κι αλλιώς ήταν και αυτής και της προηγούμενης και της επόμενης και θα είναι πάντα ο εκπαιδευτικός της κάθε χρονιάς που χρήζει υπερβάσεων!
Η Ασπασία, που τη γνώρισα πάνω σε ένα ερωτηματολόγιο σε ένα υπολογιστή με κλειστή κάμερα για να ακούω τη φωνή της.
Η Ασπασία, που γράφει στίχους που γίνονται τραγούδια!
Ξέρετε πόση δύναμη έχουν οι άνθρωποι που γράφουν στίχους;
Πόση έμπνευση χρειάζονται για να γεννηθούν οι λέξεις;
Πόση αγάπη για να μην απομακρυνθείς ούτε βήμα από τις αντοχές σου;
Ένα στίχο της διάβασα εκείνον το Σεπτέμβρη του σεισμού και αυτόν θυμάμαι, την ώρα που μετρούσαν όμορφα κεφαλάκια και δεν έλειπε κανένα, όταν έλειπαν τοίχοι και σοβάδες από το Νηπιαγωγείο τους:
“Δεν έχω νιώσει τόσο φόβο για τη ζωή των μαθητών μου… Όταν τα είδα καθισμένα ήρεμα έξω αγκάλιασα την Ολυμπία: τα καταφέραμε”
Ναι, Ασπασία!
Τα καταφέρατε και τότε και τώρα με ένα χρυσό βραβείο στα σκονισμένα ακόμα χέρια σας!
Ναι, τα καταφέρατε Χάρη και Ασπασία.
Τα καταφέρατε, και μαζί σας τα καταφέραμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί που παλεύουμε σε άλλες αρένες να γεννήσουμε θαύματα, να ξαναχτίσουμε τοίχους, να θωρακίσουμε παιδικά χαμόγελα, να τακτοποιήσουμε τις αντοχές μας!
Τα καταφέραμε!