Φαίνεται πως ο Θεός, ας μου συγχωρέσει την αυθάδεια, αποφάσισε τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους την τελευταία π.Χ. εικοσαετία με την ενανθρώπιση του Γιου του και Θεού μας, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Έπρεπεν, λοιπόν, να προετοιμάσει τη γέννησή του από μια αγνή και άμεμπτη παρθένα, τέτοια, που να μην μπορεί η ανθρώπινη κακία και η κακογλωσσιά, να της βρουν ψεγάδι, προπάντων από ηθικής πλευράς, γι’ αυτό έπρεπε και να την προφυλάξει κατά την περίοδο της ανατροφής και της ανάπτυξής της, τοποθετώντας την από της νηπιακής της ηλικίας σ’ένα καθαρό και ιερό περιβάλλον μακριά από κακόβουλους και αμαρτωλούς ανθρώπους.
Εξάλλου, αυτή η παρθένα έπρεπε να κατάγεται από γονείς αγνούς, ενάρετους και ευσεβείς με πάλλευκο, θα λέγαμε, ποινικό μητρώο.
Ο Θεός, λοιπόν, έπρεπε ή να ψάξει να βρει τα πρόσωπα που είχαν τα προαναφερθέντα προσόντα, για να γίνουν οι πλησιέστεροι πρόγονοι του Χριστού μας (παππούς, γιαγιά, μητέρα) ή να τα δημιουργήσει αυτός εξαρχής, ώστε από γεννησιμιού τους να μπορούν να ανταποκριθούν στις ύψιστες απαιτήσεις της προέλευσης και καταγωγής του Θεανθρώπου.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, άγνωστα γαρ τα σχέδια και οι βουλές του Κυρίου, εκείνη την εικοσαετία στη Γαλιλαία της Παλαιστίνης, στην πόλη Ναζαρέτ, όπου αργότερα μεγάλωσε ο Χριστός μας, ζούσε ένα ζευγάρι Εβραίων άμεμπτης καταγωγής, αγωγής και θεοσέβειαις, ο Ιωακείμ και η Άννα Και ο μεν Ιωακείμ καταγόταν από το βασιλικό γένος του Δαυίδ, η δε Άννα από την ιερατική φυλή του Λευί, κόρη ιερέα.
Ζούσαν ήσυχα και αγαπημένοι αλλά σχεδόν περιφρονημένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο, γιατί ήσαν άτεκνοι και η ατεκνία στους Εβραίους θεωρούνταν όνειδος, δηλαδή μεγάλη ντροπή, κάτι σαν κατάρα από το Θεό, όποως θα λέγαμε σήμερα. Προσεύχονταν, λοιπόν, καθημερινά και παρακαλούσαν το Θεό να τους στείλει ένα, έστω, παιδί. Μάταια όμως!
Τα χρόνια περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα, γιατί η Άννα ήταν στείρα. Στα τελευταία χρόνια των ικεσιών τους είχαν προσθέσει στις προσευχές τους και την υπόσχεση ότι αν Εκείνος τους έστελνε παιδί, θα του το αφιέρωναν, για να τον υπηρετεί όσο χρειαστεί στο ναό του Σολομώντα, στα Ιεροσόλυμα, δηλαδή το έταξαν στο Θεό, όπως θα λέγαμε στην εποχή μας.
Ο Θεός, που είχε τα σχέδιά του, όταν το ζευγάρι είχε πια γεράσει, έδωσε και η στείρα Άννα έμεινε έγκυος εκ θείας επαγγελίας και ύστερα από εννιά μήνες στις 8 Σεπτεμβρίου γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που το ονόμασαν Μαρία. Ήταν η Παναγία μας!
Έτσι ξεκίνησε το μεγάλο και ανεπανάληπτο θαύμα της εγκυμοσύνης και της γέννησης της Θεομήτορος. Η Παναγίας μας μεγάλωνε στο πατρικό της σπίτι. Δεν ήταν μόνο όμορφο παιδί. Ήταν πανέξυπνη και έδειχνε μια θαυμαστή πρώιμη ωριμότητα. Έτσι, σαν έκλεισε τα τρία χρόνια της ηλικίας της, η μικρή Μαρία θεωρήθηκε έτοιμη να προσφέρει στο Ναό τις όποιες υπηρεσίες της, καθώς είχαν τάξει οι γονείς της! Την πήραν λοιπόν από το χέρι και στις 21 Νοεμβρίου του ίδιου έτους την οδήγησαν στο Ναό, στα Ιεροσόλυμα.
Εκεί, την παρέλαβε από τους γονείς της ο Αρχιερέας Ζαχαρίας και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων του ναού όπου της διάβασε τις κανονισμένες ευχές και την ευλόγησε. Το γεγονός αυτό, της εισόδου στο Ναό της Παναγίας μας, η Εκκλησία μας ονομάζει “Εισόδια της Θεοτόκου” και τα εορτάζει στις 21 Νοεμβρίου.
Η Παναγία μας έμεινε υπηρετώντας το Ναό, κάτω από την επίβλεψη και προστασία των ιερέων του, δώδεκα χρόνια. Όταν έγινε δεκαπέντε ετών και επειδή έληξε η υπηρεσία της στο Ναό, επέστρεψε στο πατρικό της σπίτι, στη Ναζαρέτ. Οι γονείς της όμως είχαν πεθάνει, όταν ήταν δώδεκα χρόνων. Ήταν κόρη σεμνή, ενάρετη και πολύ θεοσεβής, γι’ αυτό ο κόσμος την αγαπούσε, την εκτιμούσε και τη σεβόταν πολύ.
Υπόδειγμα μικρής αλλά σωστής κυρίας. Επειδή ήταν ορφανή και σχετικά μικρή στην ηλικία, οι ιερείς του Ναού για να την προφυλάξουν και να την προστατεύσουν την αρραβώνιασαν μ’ έναν ηλικιωμένο, δίκαιο και ευσεβή άνθρωπο, τον ξυλουργό Ιωσήφ, που καταγόταν από τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας αλλά κατοικούσε μόνιμα στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
Από τα παραπάνω, φίλε αναγνώστη, μου γεννήθηκαν τα παρακάτω ερωτήματα δεν ξέρω αν και σ’ εσένα: Γιατί, άραγε, η τόση καθυστέρηση σ’ ό,τι αφορούσε την εγκυμοσύνη της Αγίας Άννας, αλλά και γιατί έγιναν έτσι όλα τα γεγονόταν που αφορούσαν την όλη πορεία της Παναγίας μας μέχρι και τον αρραβώνα της; Μήπως για να δείξει ο Θεός στους ασεβείς ότι “όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξει”;
Μήπως για να αναγκάσει το ζευγάρι ο Θεός να τάξει το παιδί σ’ Αυτόν και να εξασφαλιστεί έτσι η ανατροφή και η προστασία του σ’ ένα περιβάλλον καθαρό, ιερό και αμόλυντο, όπως αυτό του Ναού; Μήπως για να εξοικειώσει και να δέσει τη μικρή Μαρία όσο γινόταν πιο πολύ με τα θεία και να την προετοιμάσει έτσι ψυχολογικά, ώστε να δεχτεί αργότερα με κατανόηση τον Ευαγγελισμό της και όλα τα μελλούμενα; Μήπως για όλα αυτά μαζί, αλλά και για άλλα πολλά, άδηλα και κρύφια για μας; Θεωρώ αυτό το τελευταίο ως το πιο πιθανό.
Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά σ’ όλους τους Μάριους και τις Μαρίες που γιορτάζουν σήμερα, 8 Σεπτεμβρίου αλλά και στις 21 Νοεμβρίου. Εντυπωσιακό είναι το κοντάκιο των γενεθλίων της Παναγίας μας: “Ιωακείμ και Άννα ονειδισμού ατεκνίας και Αδάμ και Εύα εκ της φθοράς του θανάτου, ηλευθερώθησαν Άχραντε, εν τη Αγία Γεννήσεηι σου…”. Επίσης, το κοντάκιο των Εισοδίων της:
“Ο καθαρώτατος ναός της Σωτήρος (η Παναγία), η πολυτίμητος παστάς και παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου…”.
*Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τ. εκπαιδευτικός και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγ. Ινστιτούτου Πτυχιούχων Πολιτικών Επιστημών