Του Μιχάλη Τζανάκη
Ζούμε αναμφίβολα σε έναν υπέροχο τόπο και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική άποψη, αλλά τεκμηριώνεται από όλους τους παράγοντες που συμβάλλουν στις συνθήκες ζωής που απολαμβάνουμε. Φυσικές ομορφιές άφατες, κλίμα μοναδικό, Ιστορία και Πολιτισμός που έρχεται από αιώνες πίσω, τόπος πλούσιος σε ανθρωπιά, φιλότιμο, εξυπνάδα.
Κι όμως αυτό το Νησί, δεν είναι Ένα, αλλά … Δύο!
Το έχουμε βιώσει ξανά και ξανά. Κι όσοι το αγαπούμε και το νοιαζόμαστε πρέπει, όσο καμαρώνουμε με το «Ένα» Νησί, άλλο τόσο να οργιζόμαστε και να ντρεπόμαστε με το «Άλλο» Νησί!
Είναι ιδιαιτέρως απεχθές το Ένα Νησί να ζει «παρασιτικά» σε βάρος του Άλλου, είναι αμαρτία, όσα «δημιουργεί» το Ένα, να τα καταστρέφει και να τα δυσφημεί το Άλλο.
Σίγουρα καμιά κοινωνία δεν είναι συμπαγής, ομοιόμορφη, ιδανική. Παντού και πάντα υπάρχει το «Άσπρο»και το «Μαύρο». Όμως ένας τόπος που δόξασε η Ιστορία και με τη σειρά της η Ιστορία τον δόξασε, ακούγεται και είναι βαρύ να έρχεται μια δράκα δειλών ανθρώπων να το ντροπιάζει.
Δικαιολογίες για «οικονομικά αδιέξοδα», για «κρίση κοινωνική», για «έκτακτες ανάγκες»που ωθούν κάποιους στην ανομία με το άλλοθι όλων των παραπάνω δεν υπάρχουν. Η Αξιοπρέπεια και ο Ανθρωπισμός είναι στοιχειώδεις αρχές. Τις τελευταίες δεκαετίες κοντά στην «υπέροχη» Κρήτη, παρασιτίστηκε και μια άλλη «αποκρουστική». Μικρή, ελάχιστη αλλά αποκρουστική. Δεν είναι θέμα «γεωγραφίας» του Νησιού, είναι καθαρά πρόβλημα έλλειψης Παιδείας –όχι γνώσης- και Αισθητικής παρακμής.
Ο μεγάλος πειρασμός του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, μέσω της εγκληματικής δράσης υπερκέρασε τις αρχές, τις αξίες, τα ιδανικά. Τη «μαγκιά» των πιστολέρο την ανεχτήκαμε, αρχικά σε κοινωνικές εκδηλώσεις, σε αντίστοιχες πολιτικές,στους δρόμους, στα γήπεδα, στα κέντρα διασκέδασης, το «νταηλίκι» του «μαύρου ρούχου» τη θεωρήσαμε «παράδοση» και σιγά-σιγά αφήσαμε να παρεισφρύσει όλο αυτό στην καθημερινότητά μας.
Η συντριπτική πλειοψηφία της Κρήτης απεχθάνεται κάθε θρασύδειλη συμπεριφορά, καθετί που μας αδικεί παράφορα, οτιδήποτε πληγώνει την περηφάνεια μας και το φιλότιμό μας. Άλλο πράγμα τα ελαττώματά μας –που μπορεί να είναι πολλά- κι άλλο η παλιανθρωπιά.
Από όλη αυτή την περιπέτεια της απαγωγής του Μ. Λεμπιδάκη, συγκρατώ ως μέγιστο όνειδος για την κοινωνία μας την ανάμειξη της 16χρονης στον εξάμηνο εγκλεισμό του επιχειρηματία. Η φρίκη για τον πατέρα που ενέπλεξε στα δικά του αδιέξοδα ένα παιδί, καθιστώντας το συνένοχο στο δικό του έγκλημα είναι κάτι το αποτρόπαιο.
Η «υπονόμευση»μιας νέας ζωής που θυσιάζει ο ίδιος ο πατέρας της είναι κάτι τρομακτικό.
Η ζωή για όλους τους «πρωταγωνιστές» της εγκληματικής πράξης θα κυλήσει στο μέλλον. Ωστόσο οι «κηλίδες» θα μείνουν. Περισσότερο από όλους –αναφέρομαι στο «περιβάλλον» των δραστών- λυπάμαι για τη μητέρα της 16χρονης. Αλλά από αυτήν την περιπέτεια, ας φροντίσουμε, καθένας με τον τρόπο του, να κάνουμε τα … «Δύο» Νησιά, Ένα!
Η περιπέτεια του Μ. Λεμπιδάκη, που βίωσε με τρόπο αξιοθαύμαστο τον εφιάλτη του, να είναι το τελευταίο περιστατικό που θα προσβάλει τον τόπο μας και ναυπενθυμίσει σε όλους μας πως η Ανθρώπινη ζωή είναι μοναδική αξία και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την προσβάλλει με τόσο βάρβαρο και χυδαίο τρόπο.