Αφού «λύσαμε» τα «μικρά» και «ασήμαντα» προβλήματά μας, αυτά που καθημερινά μετατρέπουν σε εφιάλτη τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων, περνάμε στα «σημαντικά» και «καίρια», που καθ’ υπόδειξη της «προοδευτικής» Ευρώπης, οφείλουμε να ευθυγραμμιστούμε μαζί της, καθότι είναι ζήτημα προάσπισης των … Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Όχι, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εν Ελλάδι δεν παραβιάζονται από το 30% της ανεργίας και τη φτωχοποίηση του λαού, την καταλήστευση ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, αλλά από τη στέρηση του δικαιώματος των παιδιών ή των εφήβων να επιλέγουν φύλο από τα 15 ή τα 17 τους χρόνια.
Για να είμαι ειλικρινής, δε με είχε απασχολήσει πολύ το θέμα, απορροφημένος από άλλα πιο «πεζά» ζητήματα, ούτε θα φανταζόμουν ότι στην παρούσα συγκυρία θα ετίθετο το συγκεκριμένο ζήτημα στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.
Ενδεχομένως να μην είχα αντιμετωπίσει στον δικό μου «μικρόκοσμο» το συγκεκριμένο δίλημμα! Ωστόσο, είναι δείγμα υψηλής υποκριτικής εκ μέρους της Ελλάδος και της Ευρώπης τη στιγμή που «καίγονται» τα μπατζάκια μας παντοιοτρόπως, να ανάγεται σε μείζον ζήτημα το συγκεκριμένο και μάλιστα κατά τρόπο προφανέστατα αποπροσανατολιστικό από τα καίρια και ουσιώδη ζητήματα που δεν πλήττουν, αλλά απειλούν ευθέως την κοινωνική συνοχή.
Απ’ τη μια ο «προοδευτισμός» των ατομικών ελευθεριών, απ’ την άλλη ο «νεο-συντηρητισμός» της επαπειλούμενης κατάργησης του… άβατου του Αγίου Όρους, άντε να ξεμπερδέψομε το κουβάρι. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η «συζήτηση» και αντιπαράθεση, αν και εφόσον δε σιτίζονταν Έλληνες από τους «τοίχους της καλοσύνης», αν δεν έφευγαν κατά χιλιάδες νέοι επιστήμονες, αν δεν λειτουργούσαν συσσίτια σε σχολεία!
Μα είναι ζήτημα «Ελευθερίας» ή «Δημοκρατίας» θα πει κάποιος! Μα και τα παραπάνω είναι ζητήματα ελευθερίας και Δημοκρατίας!
Το άρθρο 23 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ορίζει με σαφήνεια το «αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία για όποιον θέλει και μπορεί να εργαστεί». Εκεί δεν τίθεται «ζήτημα συμμόρφωσης» με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;
Προφανώς και δεν επιχειρώ «συμψηφισμούς», αλλά δεν αποδέχομαι και τον δραματικό τόνο που προσδίδουν στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δε γνωρίζω καν αν η κοινή γνώμη έχει ως μέγιστη αγωνία την ψήφιση ή όχι του συγκεκριμένου νόμου…