Μέχρι την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, πολλοί Άραβες υποστήριζαν αυτή την οργάνωση, αλλά όσο περνά ο καιρός, μάλλον αλλάζουν άποψη.
Τον τελευταίο καιρό το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στη Ράφα, στα σύνορα Γάζας Αιγύπτου, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι πολλοί Παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Είναι γνωστό ότι η Αιγυπτιακή κυβέρνηση θέλει να κρατήσει έξω από τη χώρα όσους υποστηρίζουν αντιπάλους της και απεργάζονται ποικιλοτρόπως την πτώση της.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που βρίσκονται απέναντι στους Παλαιστίνιους. Στην αντίπερα, τώρα, όχθη του Ατλαντικού, υπάρχει τμήμα πολιτών και πολιτικοί που υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους, ένα θέμα που έχει κατά καιρούς διεισδύσει στην διαμάχη Μπάιντεν και Τραμπ.
Κι’ ενώ φαινομενικά τουλάχιστον παρατηρήθηκε κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου και του Μπάιντεν, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει πώς θα συμπεριφερθούν οι Ρεπουμπλικάνοι αν κερδίσουν τις εκλογές.
Πώς θα διαμορφωθεί λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά η επόμενη μέρα στη Γάζα; Κρίσιμο το ερώτημα για τους πολλούς παίκτες της περιοχής. Κοντινούς και μακρινούς. Και ακόμα ποιες θα είναι οι εγγυήσεις για το νέο κράτος αν τελικά δημιουργηθεί στην πολύπαθη περιοχή;
Η Σαουδική Αραβία πιέζει να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να δημιουργηθεί παλαιστινιακό κράτος, αλλά χωρίς τη Χαμάς στην εξουσία, την οποία το Ισραήλ επίσης επιθυμεί να εξαφανίσει από προσώπου γης. Προχωρώντας ο καιρός τα ερωτήματα που αφορούν το μέλλον της Γάζας γίνονται όλα και πιεστικότερα αναζητώντας καθαρές λύσεις μέσα στα συντρίμμια.
Όμως το γεγονός ότι οι αραβικές χώρες είναι αντίθετες με την φιλοξενία προσφύγων, είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν απ’ όσους εμπλακούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην επίλυση του Παλαιστινιακού.
Υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί που επιθυμούν να παραμείνουν στις εστίες τους ειδικά στη νότια πλευρά της Λωρίδας της Γάζας, αλλά και ορισμένοι που δεν έχουν αντίρρηση να εγκαταλείψουν την περιοχή αναζητώντας άλλο μέρος για εγκατάσταση.
Τρομακτικό το ερώτημα πώς θα διαχειριστεί η διεθνής κοινότητα τα δύο εκατομμύρια αμάχων Παλαιστινίων μέσα στους οποίους αναμφίβολα θα βρίσκεται και ένας καθόλου ευκαταφρόνητος αριθμός τρομοκρατών από διάφορες οργανώσεις.
Το γεγονός της υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού στην εν λόγω στενή περιοχή, φέρνει στην επιφάνεια τον λόγο της άρνησης πολλών αραβικών χωρών να τους υποδεχτούν στα εδάφη τους.
Γιατί ακούγονται φωνές που προτείνουν την μεταφορά τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο και όχι στο Κατάρ, την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ιορδανία, την Τουρκία που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος της Χαμάς, το Ιράν που εξοπλίζει τρομοκρατικές ομάδες της Λωρίδας της Γάζας, και ακόμα τον Λίβανο, αφού η συγκεκριμένη χώρα αποτελεί μια από τις βάσεις και ορμητήριο της Χεζμπολάχ.
Είναι φανερό ότι καμιά τους δεν επιθυμεί φιλοξενία Παλαιστινίων προσφύγων και έχουν σοβαρούς λόγους.
Αντιτίθενται να φέρουν στα χώματά τους ακραία στοιχεία του Ισλάμ που τρανώθηκαν στην Λωρίδα της Γάζας! Οι περισσότερες από αυτές προσπαθούν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, αφήνοντας στην άκρη διαφορές πολλών δεκαετιών.
Επιθυμούν ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή, δημιουργούν συνθήκες ενεργειακών και ψηφιακών συνεργασιών, ενώ η παρουσία και φιλοξενία προσφύγων θα τους επιστρέψει σε περασμένες εποχές.
Η ιστορία μας υπενθυμίζει ότι κάποτε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), υπό την προεδρία του Γιάσερ Αραφάτ, ενώ είχε μεταφέρει μετά τον πόλεμο του 1967 την έδρα της στην Ιορδανία, είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει δύο φορές τον βασιλιά Χουσεΐν.
Μετά τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν με τον Ιορδανό πρωθυπουργό, η ΟΑΠ εκδιώχτηκε και εγκαταστάθηκε στο Λίβανο, όπου έδωσε αφορμή για έναν πολύχρονο αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και την καταστροφή της χώρας.
Εκτός αυτών των παραδειγμάτων, είναι τεκμηριωμένο ότι όπου εγκαταστάθηκαν Παλαιστίνιοι, δημιουργήθηκαν σοβαρά προβλήματα, αφού εστράφησαν εναντίον του κράτους που τους φιλοξενούσε.
Στη Συρία, στο Κουβέιτ, παντού! Αλλού πήραν το μέρος του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), κι’ αλλού προέβησαν σε έκνομες ενέργειες.
Έχοντας όλα αυτά κατά νου, δεν είναι παράξενο πως οι αραβικές χώρες αρνούνται ακόμα και να εμπλακούν ή να συμμετάσχουν στις ειρηνευτικές δυνάμεις, οι οποίες σίγουρα θα απαιτηθούν μετά την όποια λύση που θα δοθεί στο παλαιστινιακό, για το φόβο να αναδυθούν πάλι προβλήματα στις σχέσεις αυτών των χωρών και των εναπομεινάντων πυρήνων της Χαμάς.