«Θα ήθελα 34 φλουριά παρακαλώ».
Ο συμπαθητικός κ. Γιάννης, ο φούρναρης της γειτονιάς δεν με κοίταξε με απορία όταν του έδωσα την παραγγελία.
Ούτε με ρώτησε τι θα μπορούσα να κάνω 34 φλουριά βασιλόπιτας.
Με έχει συνηθίσει πια!
Πήρα τα 34 φλουριά μέσα σε ένα διάφανο κουτί και αναλογίστηκα την ετοιμόγεννη μικρή σκανδαλιά !
Μια μικρή ερωτική αναρχία στη βασιλόπιτα ετοιμάζουμε!
Θα αλλάξουμε το έθιμο ή ίσως τελικά το αναβιώσουμε στην σύγχρονη εγκυρότητα του.
Μια και ο Μέγας Βασίλειος Επίσκοπος Καισαρείας σε κάθε ψωμί που μοίρασε στο ποίμνιο του υπήρχε χρυσάφι αληθινό.
Φέτος θα Τον μιμηθούμε στο μοίρασμα και κάθε κομμάτι βασιλόπιτας θα έχει μυστικά κρυμμένο ένα φλουρί στα σωθικά του!
34 κομμάτια βασιλόπιτας.
34 παιδιά.
Ένα μικρό σκανδαλιάρικο σκούντημα του 2022,να είναι τυχερά τα δικά μας παιδιά .Να είναι τυχερά όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν στον ιστό μιας πανδημίας.
Στα παιδιά που βιώνουν συνθήκες ενός αλλιώτικου αόρατου φόβου, που άλλαξαν τα δεδομένα τους, τον τρόπο που βουτάνε στα κύματα της ζωής. Στα παιδιά που έζησαν μια άλλη μορφή εκπαίδευσης που φόρεσαν τόσο υπάκουα μάσκες σαν απαραίτητο αξεσουάρ μαζί με τη σχολική τους τσάντα.
Μια εικόνα χωρίς χρώμα και μια σκηνή δίχως σκεπή μάς γρατζουνάνε ακόμα…κι ας έχουμε ζήσει πολλές τέτοιες δύο χρόνια τώρα!
Η πρώτη μέρα στο σχολείο για ένα προνηπιάκι του Δεκέμβρη και ο μπαμπάς έξω από την πόρτα της τάξης να του βγάζει την πιπίλα και να του φοράει τη μάσκα…
Και κάπου εκεί να και ένας πεντάχρονος μικρός να με μαλώνει επειδή δεν είδα τα καινούρια του δόντια…
“Κατέβασε τη μάσκα αγάπη μου να τα ποκαμαρώσω!”.
Όλη την προηγούμενη βδομάδα ετοιμάζαμε τα 34 δωράκια που θα συνόδευαν τα 34 φλουριά.
Ζωγραφίσαμε χιονάνθρωπους και πιγκουίνους και όταν πάγωσαν τα χέρια μας εμπνευστήκαμε ανοιξιάτικα προβατάκια που φορούσαν φράουλες αντί για ζώνη. Η κ Δέσποινα έκανε τις ζωγραφιές παζλ και η κ. Αντωνία τα έδεσε με χρυσή κορδέλα και με τραγούδια που κλέβουν δάκρυα…
“Τι κι αν φορείς πουκάμισο που ως το λαιμό κουμπώνει απ’ τα κουμπάκια ανάμεσα ο έρωτας τρυπώνει …”
Σήμερα φτιάξαμε τη βασιλόπιτα και μαζί με το αλεύρι και τη ζάχαρη ρίξαμε και λίγο ξύσμα παραμυθιού…
Πολύ λίγο… όσο ένα φλουρί!
Μα αυτό φούσκωσε έλιωσε έκανε μια βόλτα από το θαύμα και μοιράστηκε σε 34 κομμάτια.
Και 34 στοματάκια αναφωνούσαν σαν χρωματιστά πυροτεχνήματα
-Βρήκα το φλουρί!
-Κι εγώ το βρήκα!
-Κι εγώ βρήκα το φλουρί!
-Κι εγώ!
-Κι εγώ!
Μεγαλύτερη γιορτή χαράς για την κοπή βασιλόπιτας σίγουρα δεν υπήρξε.
Μεγαλύτερη υπερηφάνεια για κάτι που έχουν όλοι μα γι’ αυτά είναι μοναδικό και σφιχτοκλειδωμένο στα χεράκια τους δεν ξαναγεννήθηκε!
Να φέρει τύχη ο κάθε ένας ίδιος και μοναδικός θησαυρός στα παιδάκια μας…
Να φέρει τύχη στα 34 φλουριά μας.
Μια τύχη που θα τρυπώσει από παντού να κολυμπήσουν μέσα της κι ας έχουν για αμφιλεγόμενα σωσίβια μια μάσκα και ένα σελφ τεστ, έχουν και τον δικό μας έρωτα που τρυπώνει από τα λαστιχάκια της μάσκας και ανταμώνει όλα τα σκεπασμένα χαμόγελα, τον κρυμμένο ήχο από τις νιόφερτες λεξούλες,τα ολοκαίνουρια δοντάκια που ξεπροβάλλουν. Ανταμώνει και όλους τους μελλούμενους ουρανούς. Αυτούς τους ένα με τη Γη! Αυτούς που έχουν στις όχθες τους το μπλε του κ. Αλέκου που έφυγε.