Μήπως σε τελική ανάλυση κάποιες φορές δεν νοσταλγούμε το παρελθόν, αλλά μάλλον τη μικρή μας ηλικία που αυτό υπαινίσσεται, όπως έλεγε ο Άρθουρ Σοπενχάουερ; Αφορμή πάλι για αυτή την παραπομπή αποτέλεσε η τρέχουσα κοινή διαπίστωση μεγάλης πλειοψηφίας συνανθρώπων μας, ότι τα τελευταία χρόνια λείπουν από το πολιτικό προσκήνιο εκείνοι οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες που θα μπορούσαν να λύσουν τα σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας μας και να ανοίξουν νέες λεωφόρους που θα οδηγούν σε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που βιώνουμε σήμερα.
Αρκετά συχνά ακούμε πολλούς να λένε, ότι οι σύγχρονοι ηγέτες είναι μικρού πολιτικού αναστήματος και ολίγιστες προσωπικότητες, ενώ παλιότερα είχαν εμφανισθεί μεγάλοι ηγέτες που άφησαν το στίγμα τους στην πολιτική ζωή του τόπου, στους οποίους συμπεριλαμβάνουν τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο,τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κων. Καραμανλή και άλλους.
Εύλογα υπό αυτήν την έννοια είναι τα ερωτήματα εάν αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας είναι παροδικό φαινόμενο και θέμα χρόνου να επιστρέψουμε και πάλι στην επιθυμητή κανονικότητα, και μήπως τελικά όλος αυτός ο κατήφορος έχει να κάνει με την ανικανότητα των πολιτικών μας. Δύσκολα ερωτήματα για να απαντηθούν χωρίς σκέψη και κρίση ή πιο σωστά εύκολα ερωτήματα αλλά με δύσκολες απαντήσεις. Διαβάζοντας την ιστορία των λαών, παρατηρούμε ότι η ζωή και η ιστορία σχεδόν όλων, μικρών και μεγάλων κρατών, κάνει αέναους κύκλους συμπαρασύροντας στη δίνη τους πολλούς άλλους, λιγότερο ή περισσότερο, προς την ίδια κατεύθυνση, θετική ή αρνητική.
Μοιραία εκεί εμπλέκονται χωρίς εξαίρεση οι πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι σε τέτοιες περιόδους κρίσης είναι τα εύκολα θύματα της συνήθους μηδενιστικής και απαξιωτικής αντίληψης, που διακατέχει τους περισσότερους πολίτες, με αποτελέσματα όχι πάντοτε ψύχραιμα και αντικειμενικά.
Αλήθεια, αν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί ο, όχι πάντα, θυμόσοφος λαός δεν δίνει την ευκαιρία σε εκείνους τους λίγους που μιλάνε τη γλώσσα της αλήθειας και δεν λένε εκείνα τα εκμαυλιστικά που θέλουμε να ακούσουμε; Μήπως συνηθίσαμε να μη δίνουμε σ’ αυτούς την ευκαιρία να αποδείξουν την αξιοσύνη τους ή μήπως βιαζόμαστε να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον άλλους που εκλέξαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα;Αν πάμε λίγο παραπίσω, στο μακρυνό παρελθόν, δεν υπήρχαν και τότε μεγάλες πολιτικές μορφές που δυστυχώς όμως σημαδεύτηκαν αρνητικά από την ιστορία σε πολλά θέματα; Πολλούς από αυτούς, οι πολίτες τους μνημονεύουν εύκολα με καλά λόγια παρακάμπτοντας τις όποιες αρνητικές τους υπηρεσίες.
Οι Ανδρέας Παπανδρέου και Κων. Καραμανλής, που βρίσκονται κοντύτερα στην εποχή μας, θεωρούνται, σήμερα, μεγάλοι ηγέτες, αλλά εύκολα παρακάμπτουμε τις αδυναμίες και τις αστοχίες τους. Ίσως σήμερα οι πολιτικοί ηγέτες εύκολα ανεβαίνουν και ευκολότερα απομυθοποιούνται, χωρίς μάλιστα να το αξίζουν ή να το δικαιούνται κάποιοι απ’ αυτούς, χάρις στη δύναμη του παντοδύναμου και ταχύτατου διαδικτύου και φυσικά της τηλεόρασης, στα οποία μέσα βρίσκονται ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένοι, άρα με εύκολο τρόπο πέφτουν εύκολα θύματα είτε της συνήθους αντιπολιτευτικής προπαγάνδας που ασκείται σε βάρος τους από τους πολιτικούς τους αντιπάλους είτε ψευδών ειδήσεων, με τις οποίες είναι πλημμυρισμένος ο αχανής ψηφιακός χώρος.
Μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, αλλά και με τις δικές τους ανθρώπινες αδυναμίες, θα υπάρχουν και σήμερα στη χώρα μας, αλλά ίσως οι συνθήκες που επικρατούν να μην επιτρέπουν να φανεί η λάμψη τους. Ίσως να μην φτάσαμε ακόμα στο απόλυτο σκοτάδι, κατά τις επιθυμίες και διακαείς πόθους των δήθεν εταίρων μας! Τελικά ο μεγάλος αμερικανός ιστορικός του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, Τσαρλς Όστιν Μπέαρντ (Charles A. Beard, 1874-1948), είχε δίκιο. Μας άφησε παρακαταθήκη μια μεγαλειώδη και απελπιστικά μοναδική και εμβληματική φράση. Όλα τα μαθήματα της ιστορίας, έλεγε, συνοψίζονται σε τέσσερις φράσεις. ‘‘Αυτόν που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν, τον γεμίζουν με δύναμη’’, λέει η μια, και ‘‘τ’ αστέρια φαίνονται μόνο όταν υπάρχει πολύ σκοτάδι εκεί έξω’’, η δεύτερη!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ