Το σύνδρομο της συννυφάδας
Το να πιστεύεις στην ηθική υπεροχή των ιδεών σου ίσως να έχει κάτι τι το ευγενικό. Το να διακηρύττεις όμως την ηθική υπεροχή του κόμματός σου έναντι των αντιπάλων του, που ως μειονεκτούντες τάχα δεν δικαιούνται να το κρίνουν, αυτό μυρίζει πονηρία από μακριά, αν δεν μαρτυρά φλερτ με τον απολυταρχισμό. Η προηγούμενη ελληνική εκδοχή του φαινομένου υπήρξε το αλήστου μνήμης «ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΤΕ διά να ΟΜΙΛΕΙΤΕ!» Υπάρχει σήμερα ακόμη χειρότερος εκχυδαισμός; Ναι, υπάρχει και είναι η υποστήριξη της ηθικής ανωτερότητας όχι πλέον των ιδεών ούτε κάν των οικείων πολιτικών σχηματισμών, αλλά και των προσώπων. Οι «δικοί μας» είναι λέει ανώτεροι…
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς στη ρατσιστική άποψη μιας νέας ανεστραμένης εθνικοφροσύνης, που κλείνει το μάτι στον διχασμό και τον διαχωρισμό εκ νέου των Ελλήνων σε κατηγορίες; πόσο αυτή φαίνεται ανιστόρητη στη μετακομμουνιστική Ευρώπη του 21ου αιώνα ή πόσο ειρωνική ακούγεται από τα χείλη των χθεσινών «μιασμάτων»; Άραγε δεν βρέθηκε κανείς από τους παλαιούς αποφοίτους των κολλεγίων Μακρονήσου, Αη-Στράτη, Γιούρων κλπ να εξηγήσει στους νεαρούς απαράτσικ ότι η Αριστερά στην Ελλάδα ταυτίστηκε επί δεκαετίες με τα ακριβώς αντίθετα; Ένας από τους Λαμπράκηδες του Μίκη δεν βρέθηκε να τους βάλει τις φωνές; Αυτή είναι λοιπόν η σύγχρονη ανοικτή λογική του 21ου, της τεχνολογίας, της επικοινωνίας και των επιστημών;
Από τα αμφιλεγόμενα συνθήματα περί ηθικής υπεροχής της Αριστεράς, περάσαμε στην παρωδία της υπεροχής των αριστερών και φθάσαμε σε μια ακόμη γραφικότητα της σημερινής διακυβέρνησης, την οικογενειοκρατία! Στην αρχή ήταν τα ζεύγη του Υπουργικού Συμβουλίου που σιγά-σιγά μάς έγιναν συνήθεια και έτσι δεν υπήρξε κανένα υπουργικό συμβούλιο χωρίς ένα τουλάχιστον επίσημο ζεύγος και άγνωστο αριθμό παρανόμων. Ακολούθησαν διάφοροι δευτεροκλασάτοι με αξιοποιηθέντες συγγενείς ,όπως ο γραμματέας της Νεολαίας που δήλωσε προνομιούχο εγγόνι αντάρτη, η Περιφερειάρχης Αττικής, ο άμισθος πατήρ Παππάς κοκ. Από ένα σημείο και μετά υπήρξε πλημμυρίδα τέτοιων φαινομένων.
Πολλοί υπέθεσαν ότι ο στόχος αυτής της πρακτικής ήταν απλώς ο πλουτισμός ωστόσο όποιος πάει να πλουτίσει από κρατικά αξιώματα είναι πιο διακριτικός. Ο σκοπός είναι ανώτερος: Ο έλεγχος του κράτους με ιδικούς ανθρώπους, ανώτερους, απαιτεί κάποιες δεκάδες χιλιάδες τοποθετήσεις. Πού να βρεθούν όμως τόσα στελέχη σε ένα κόμμα του 3%; Υπάρχει βέβαια και η πολιτική προσφυγιά από μυριάδες διψασμένους για εξουσία πρώην «πασόκους» αλλά αυτοί είναι για το εκκλησίασμα, δεν είναι για το ιερό.
Η έλλειψη πολιτικών δεσμών δεν αναπληρώθηκε με διαδικασίες υπηρεσιακής αξιοκρατίας ή με την επίδειξη εμπιστοσύνης σε δημοκρατικές -κινηματικές διαδικασίες ούτε καν με την οικοδόμηση μεγάλου κόμματος ή παράταξης. Γιατί όλες αυτές οι λύσεις θα μπορούσαν να αποδειχθούν επικίνδυνες για την άπειρη, ηγετική, γραφειοκρατική ομάδα. Προέκυψε λοιπόν η ανάγκη για αναζήτηση προσώπων σίγουρων από το συγγενολόι, το γκομενολόι και την κάθε είδους άλλη κοινωνική επαφή. Φθάσαμε έτσι στο «σύνδρομο της συνυφάδας» στη δημόσια διοίκηση με ολοένα πιο γελοίες εκδηλώσεις.
Πρόσφατα κάποια κυρία διευθύνουσα σύμβουλος οργανισμού και σύζυγος κάποιου γενικού γραμματέα Υπουργείου πρωταγωνίστησε στα ρηχά νερά του όψιμου Αυγούστου. Αφού εξαντλήθηκαν δηλαδή τα καυτά θέματα των διακοπών του Τσίπρα, της σαγιονάρας του Κατρούγκαλου και των συνεδρίων του Ταλίν, επήλθε η θυελλώδης αντεπίθεση της ηθικά υπερέχουσας Αριστεράς και ειδικότερα της υπερέχουσας αριστερής, με θέμα τις εικόνες της Παναγίας. Η κυρία αυτή, που παρέμενε πανελληνίως άγνωστη μέχρι τώρα, παρά την οικογενειακή αφιέρωση στο κυβερνητικό έργο, κατάφερε επιτέλους να πρωταγωνιστήσει με όπλο την ιδεολογική της καθαρότητα.
Βοήθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα!