Κατά καιρούς όλο και πιο συχνά ακούμε πως από εδώ και πέρα αρχίζει μια χρονική περίοδος σκληρού ροκ στην πολιτική σκηνή όπου βρίσκεται η αντιπολίτευση με την κυβέρνηση, εν όψει φυσικά της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, ή, κατά πάσα πιθανότητα, των αναμετρήσεων.
Τι να υπαινίσσεται, άραγε, ο όρος ετούτος, αναρωτώνται πολλοί; Προφανώς, αυτό που εννοείται ότι θα δούμε και θα απολαύσουμε, ως πολίτες, αν κρίνουμε από τις προθέσεις της αντιπολίτευσης, είναι άγριες φωνές συγκεκριμένων προσώπων που θα γεμίζουν την ατμόσφαιρα, η οποία θα δονείται παράλληλα από σκληρές, βάναυσες και διαβολικές δηλώσεις από σκηνής, ανακατεμένες με εκκωφαντικούς ήχους ανάλογων ‘μουσικών’ οργάνων! Ενδιάμεσα, ίσως απολαύσουμε εκσφενδονίσεις άγριων φωνών και φράσεων από τη μια πτέρυγα στην άλλη ή στις άλλες.
Για τους μεγαλύτερους στην ηλικία, η φράση ‘σκληρό ροκ’ σημάδεψε άλλες περιόδους της πολιτικής ζωής με κύριο εμπνευστή τον τότε υπουργό του ΠΑΣΟΚ, Κώστα Λαλιώτη, ο οποίος με τη συγκεκριμένη φράση έδινε και το στίγμα της συμπεριφοράς του πολιτικού κόμματος στο οποίο ανήκε απέναντι στην Ν.Δ. και κατά τα λεγόμενά του απέναντι στην ‘δεξιά’ όπως αρεσκόταν να δηλώνει εδώ κι’ εκεί, με τους παραπλανητικούς όρους του πολιτικού εκκρεμούς του εικοστού αιώνα, οι οποίοι δυστυχώς για κάποιους πολλαπλώς αμετανόητους, για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν καλά, αιθεροβάμονες και υποκριτές ισχύουν και σήμερα, προσπαθώντας να φανεί πειστικός για όλα εκείνα τα ‘σοσιαλιστικά ιδεώδη’ που ξεστόμιζε προσπαθώντας να πείσει πρώτα και κύρια τον εαυτό του.
Όμως, κοιτώντας πίσω, αναδρομικά και με κάποια επιείκεια, απευθυνόταν περισσότερο σε ένα νεανικό ακροατήριο, το οποίο είχε εμποτισθεί στα νάματα του δημοφιλούς ροκ.
Βρισκόμασταν, τότε, στη δεκαετία του ’80 και η σπουδαία εκείνη μουσική, όπως άρχισε να διαδίδεται και από τις δύο όχθες του Ατλαντικού, έδινε δειλά-δειλά τη θέση της στα διάφορα γνωστά μας παρακλάδια. Έκτοτε, η φράση υιοθετήθηκε από πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους και πολίτες για να δηλώσουν την σχέση τους με τις ισχύουσες κυβερνητικές επιλογές.
Όμως, για να είμαστε αφόρητα ειλικρινείς, το σκληρό ροκ ήταν εξέλιξη άλλων μουσικών ρευμάτων, στα οποία συγκαταλέγονταν αρχικά το νέγρικο μπλουζ από το Μέμφις του Τεννεσί, η μουσική κάντρυ από τον αγροτικό αμερικανικό Νότο και από κάποιες λευκές συνοικίες του Νάσβιλ, και στη συνέχεια από το ροκ εντ ρολ, το ρυθμ εντ μπλουζ και τέλος το ηλεκτρικό μπλουζ στις νότιες γειτονιές του Σικάγου.
Ήταν η εποχή που ακούγαμε Kinks, αρχικά, Deep Purple, Led Zeppelin, Who, Rolling Stones, και άλλους. Στη συνέχεια το ροκ απέκτησε μεγαλύτερο ειδικό βάρος, δηλαδή έγινε μεταλλικό, τουτέστιν Metallica και Iron Maiden, μέχρι να φτάσουμε σιγά-σιγά στις μέρες μας με τα πολυποίκιλα μουσικά εξαμβλώματα. Το τι συγκεκριμένα έδωσε σε όλες εκείνες τις γενιές αυτή η εξέλιξη, έχει αποτυπωθεί ποικιλοτρόπως.
Κάποιες φορές ανατρέχω σε μερικά κομμάτια όλων εκείνων των δεκαετιών, περισσότερο για να θυμηθώ νεότερες εκφάνσεις του βίου μου και αναρωτώμαι έντρομος τι σχέση έχουν όλα εκείνα τα υπέροχα τραγούδια, οι στίχοι τους και τα βαθύτερα μηνύματα μέσα στα οποία περιλαμβάνονταν η αγάπη για τον πλησίον, τους ανήμπορους, το άλλο φύλο, η εναντίωση σε κάθε πόλεμο, όπως σε εκείνον του Βιετνάμ, με την σημερινή κατάσταση στην οποία εμφιλοχωρούν αγριοφωνάρες σε τηλεοπτικά δίκτυα πανελλήνιας εμβέλειας, οι ύβρεις του ενός στον άλλο με τα χειρότερα προσβλητικά λόγια, αντί να χρησιμοποιούνται πολιτισμένα επιχειρήματα και να ξεδιπλώνουν έτσι τις πολιτικές τους θέσεις!
Οι πολιτικοί που χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως ‘σκληρό ροκ’ για τον αντίθετο ή τον αντίπαλο, μάλλον δεν γνωρίζουν τη μουσική εκείνη ή πιο σωστά δεν γνωρίζουν την ιστορία και την πορεία του, τις προηγούμενες δεκαετίες. Βεβαίως, κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί προτιμούν άλλα είδη μουσικής αρεστής σε νέους των καιρών μας, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Εκεί, δε, να δείτε τι γνωρίζουν!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ