Στην πολιτική, οι ετερόκλητες συμμαχίες της ανάγκης εμφανίζουν και «παρενέργειες» ενίοτε. Μια τέτοια, σοβαρή όμως «παρενέργεια», νοιώσαμε να δοκιμάζει τη συνοχή του κυβερνητικού σχηματισμού τις προηγούμενες μέρες. Η σύγκρουση Κοτζιά-Καμμένου που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση του πρώτου από την ηγεσία του Υπουργείου των Εξωτερικών, επιβεβαιώνει την άποψη.
Εκτιμώ πως έγιναν λάθη, από διάφορες πλευρές, στη διαχείριση αυτής της κρίσης και ότι η παραίτηση που μονοπώλησε την επικαιρότητα των ημερών θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Είναι βέβαιο πως η αρνητική αυτή εξέλιξη, μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει στη δημόσια εικόνα της κυβέρνησης.
Ο κ. Κοτζιάς, ως φαίνεται, διαμαρτυρήθηκε έντονα στο «μοιραίο» Υπουργικό Συμβούλιο της Τρίτης, για την αυτονόμηση του υπουργού Άμυνας, επικρίνοντας την τακτική του να «χαράσσει» αυθαίρετα τη δική του εξωτερική πολιτική, να την προωθεί στην Ουάσιγκτον, ερήμην μάλιστα του Πρωθυπουργού αλλά και του ιδίου και να υπονομεύει τη Συμφωνία των Πρεσπών, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Επίσης, εκτίμησε τότε, πως ο Πρωθυπουργός δεν τον κάλυψε επαρκώς στη «σύγκρουσή» του με τον κ. Καμμένο και αυτό ουσιαστικά αποτέλεσε και τον λόγο της παραίτησής του.
Σε σχετική ερώτηση που του υποβλήθηκε στο Ηράκλειο, απάντησε πως η παραίτησή του αποτελεί πολιτική πράξη σεβασμού απέναντι στη χώρα του, την κυβέρνηση, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Πρόσθεσε μάλιστα με νόημα, πως «η κυβέρνηση δεν μπορεί να διατηρεί δύο Υπουργεία Εξωτερικών και πως εκείνος δεν επιθυμεί να εκβιάζει, αλλά ούτε και να εκβιάζεται!».
Ο Πρωθυπουργός βέβαια φέρει ευθύνη, γιατί με την ανοχή του επέτρεψε στον Πάνο Καμμένο να χρησιμοποιεί το «Μακεδονικό» ως «σωσίβιο» για την πολιτική του επιβίωση.
Τώρα που βλέπει τον πολιτικό του χρόνο να φτάνει προς το τέλος του, ο κυβερνητικός εταίρος της ανάγκης, όντας μάλιστα εκ φύσεως παρορμητικός, απρόβλεπτος και επιρρεπής στη συνωμοσιολογία, αναζητεί ίσως έναν εντυπωσιακό τρόπο να πραγματοποιήσει ένδοξη και ηρωική «κάθοδο από το τρένο», που μέχρι τώρα πάντως μια χαρά τον κουβαλούσε…!
Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε με αυστηρό μάλιστα ύφος, αλλά «κατόπιν εορτής», να τονίσει προς κάθε κατεύθυνση ότι, «όποιος εκπροσωπεί τη χώρα στο εξωτερικό οφείλει να βρίσκεται εκεί με το καπέλο της εθνικής γραμμής».
Εδώ βέβαια συναντήσαμε και το πρώτο παράδοξο της υπόθεσης αυτής. Τη στιγμή που διαφάνηκε ότι υπάρχει η βούληση στα Σκόπια να προχωρήσει η Συμφωνία των Πρεσπών, παρακολουθούσαμε με απορία τον «αρχιτέκτονα» της συμφωνίας αυτής να οδηγείται (έμμεσα ή άμεσα δεν έχει σημασία) εκτός κυβέρνησης, ενώ, την ίδια στιγμή, βλέπαμε τον «ορκισμένο πολέμιο» της Συμφωνίας να διατηρεί τη θέση, αλλά και το κύρος του εντός της κυβέρνησης.
Το δεύτερο παράδοξο το συναντήσαμε στο αντίπαλο «στρατόπεδο» της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που θέλει η καημένη να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει και πέφτει διαρκώς σε αντιφάσεις.
Έτσι και τώρα, στην προσπάθειά της να εκμεταλλευτεί μικροκομματικά την επικείμενη κυβερνητική κρίση και θέλοντας να δημιουργήσει κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας, πήρε το μέρος του «αδικημένου» Νίκου Κοτζιά, με τον οποίο όμως διαφωνεί κάθετα στο «Μακεδονικό», ενώ εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κατά του «εκβιαστή του Τσίπρα», αλλά ιδεολογικά συγγενούς της Πάνου Καμμένου, οι απόψεις του οποίου ταυτίζονται με τις δικές της στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Την Αξιωματική Αντιπολίτευση ακολούθησαν στις γκάφες και τα φιλικά προσκείμενα σε αυτήν Μ.Μ.Ε., που κι εκείνα με τη σειρά τους, από την απρόσμενη χαρά, τη λυσσαλέα αδημονία, αλλά και την έκδηλη καχυποψία τους, ανακοίνωναν, με περίσσεια δημοσιογραφικού ερασιτεχνισμού, την παραίτηση του Πρωθυπουργού, αντί εκείνης του υπουργού του..!
Η αναγκαστική συνύπαρξη δυο ετερόκλητων πολιτικών κομμάτων στο «τιμόνι» της εξουσίας για περισσότερο από τρία χρόνια, αν και παρουσιάζει σημάδια κόπωσης, εντούτοις κρατά ακόμα «ζωντανή» την κυβέρνηση στη θέση της και την «αριστερή παρένθεση» ανοικτή! Δεν γνωρίζω όμως, μέχρι πότε θα αντέχει ο Πρωθυπουργός να «ψεκάζει» τον πληθωρικό και ευερέθιστο κυβερνητικό του εταίρο, με το κατευναστικό, ηρεμιστικό «σπρέι» της «ειρηνικής συνύπαρξης» και με ποιο πολιτικό κόστος είναι διατεθειμένος να το κάνει!
Μέχρι στιγμής πάντως, του έχει στοιχίσει δύο υπουργούς και μία… ανασφάλεια!