Δεν γνωρίζω ποτέ να υπήρξε χαρούμενος χωρισμός, Αλλά ίσως αυτό να μην είναι ο κανόνας. Τέτοιες μέρες, αυτό το φαινόμενο του χωρισμού, του αποχαιρετισμού, το βλέπουμε κατά κόρον να ισχύει στην μαθητική κοινότητα.
Στο Δημοτικό Σχολείο, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο αλλά και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το παρατηρούμε έντονα. Ηράκλειο, καλοκαίρι του 1955 στην Τεχνική Σχολή Ηρακλείου. Μια διαφορετική αποχαιρετιστήρια εορτή στην οποία δεν υπάρχει ούτε πρόεδρος, ούτε διευθυντής, ούτε καθηγητής, ούτε μαθητές.
Όλοι αυτοί συνυπάρχουν ως ένα σύνολο πολιτισμένο από ανθρώπους που ο καθένας κατέχει την θέση του, ένα σύνολο ενωμένο στην κυριολεξία με δεσμούς αγάπης και κοινής ιστορίας.
Σημαντική η προσέλευση των ανθρώπων στην εορτή της σχολής για να τιμήσουν αυτή αφενός, αλλά και το έργο της αφετέρου.
Δικαιολογημένη ωστόσο η χαρά του διευθυντή της, Ελευθέριου Νιταδώρου Βέβαια θεωρούμε απαραίτητο να προβούμε στην παράθεση κάποιων στοιχείων σχετικών με την ιστορική διαδρομή της σχολής.
Το 1950 η κυβέρνηση της χώρας μας προσέφερε από το σχέδιο Μάρσαλ κτηριακό και μηχανικό εξοπλισμό αξίας 1,5 δισεκατομμυρίων δραχμών και ζήτησε χρηματοδότηση και ανάδοχο για να αναλάβει τα της ιδρύσεως και λειτουργίας της σχολής.
Τότε προσεφέρθη το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο και τον Ιανουάριο του 1951 με την βοήθεια του εφεδρικού ταμείου Ηρακλείου, του τελούντος υπό διοίκησιν ευυπολήπτων και φιλοπροόδων συμπολιτών μας, η τεχνική σχολή άνοιξε τις πύλες της και δέχθηκε τους πρώτους μαθητές της.
Πρόεδρος της σχολής ήταν ο Ανδρέας Καστελλάκης και αντιπρόεδρος ο Ιωσήφ Μηλιαράκης. Τελειόφοιτοι πια οι μαθητές της σχολής… άλλοι ηλεκτροτεχνίτες, άλλοι οικοδόμοι, ξυλουργοί, μηχανοτεχνίτες, καλούνται από τώρα και στο εξής να διαδραματίσουν τον ρόλο τους σε άλλη σκηνή, όχι την σκηνή της τεχνικής σχολής, αλλά στην σκηνή της κοινωνίας.
Πράγματι πόσους και πόσους άριστους τεχνίτες δεν έβγαλε η τεχνική σχολή, με ανάριθμα προσόντα και μοναδικές γνώσεις και έμειναν στην ιστορία της καστρινής κοινωνίας ως «σχολές Νιταδώρου»! Ας έρθουμε όμως στην γιορτή αποφοίτησης των τεχνιτών και στην ημέρα αυτού του χωρισμού, του χαρούμενου χωρισμού, παραθέτοντας απόσπασμα από το λόγο του διευθυντού της σχολής, Ελευθέριου Νιταδώρου:
«Χαρούμενος χωρισμός… αν και ο χωρισμός ποτέ δεν είναι χαρούμενος, αλλά εμείς που μένομεν, σφίγγομε την καρδιά και τους παραδίδομεν σ’ εσάς που ανήκουν, εις την κοινωνίαν, εις το έθνος ολόκληρον.
Εις την σχολήν εμορφώθησαν και εξεπαιδεύθησαν θεωρητικώς και πρακτικώς αποκτήσαντες, δημιουργούντες και εργαζόμενοι, δεξιότητα. Πεπειραμένοι τεχνίται βεβαίως δεν είναι, αλλ’ όμως είναι νέοι με κατεύθυνσιν, με συνείδησιν τεχνικήν, αλλά και συνείδησιν ανθρώπου γεγονός όπερ προδικάζει την τύχην αυτών ως τεχνικών και αποτελεί δια μεν την κοινωνίαν εγγύησιν, εις ημάς δε δίδει το δικαίωμα να πιστεύωμεν ότι ως σχολή επράξαμεν το καθήκον μας.
Επί του πεδίου μας φιλοδοξούμεν να πρωτεύσωμεν και ιδιαιτέρως ως Κρήτες να δημιουργήσωμεν αίγλην, με ένα νέον μινωικόν πολιτισμόν και μίαν νέα μινωικήν τέχνην. Γηραιά η τέχνη όσο και η ανθρωπότης αποτελεί έμφυτον εις τον άνθρωπον και η διάθεσις προς την τέχνην ένα υπέροχον χάρισμα των ανθρώπων, τα δε τεχνικά έργα αποτελούσιν κυρίαρχον παράγοντα της σημερινής ζωής και του σημερινού πολιτισμού.
Ιδού οι σκαπανείς των νέων έργων…». Και ο διευθυντής της σχολής Ελευθέριος Νιταδώρος, έδειξε τους προ των επισήμων παρατεταμένους τελειόφοιτους μαθητές των τεχνικών σχολών. «Σχολές Νιταδώρου» ένα κομμάτι της ιστορίας της πόλης μας.
Ελευθέριος Νιταδώρος, ένας από τους λησμονισμένους αυτού του τόπου, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος δήμαρχος Μανώλης Καρέλλης. Υπήρξε η κινητήρια δύναμη των τεχνικών αυτών σχολών. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακουμπούσε πάνω στα προβλήματα των εκπαιδευτικών αλλά και των εκπαιδευομένων μαζί με τους συνεργάτες του όπως οι:
Ανδρέας Καστελλάκης, Ιωσήφ Μηλιαράκης, Ιωάννης Βαρκαράκης, Σταύρος Καρκαβάτσος, Ιωάννης Πευκιανάκης, Νικόλαος Χαραλαμπάκης, Κωνσταντίνος Μπεκατώρος, Ευστάθιος Τασιαδάμ, Μύρων Γαλελιανός, Νίκος Λιακαντωνάκης και άλλοι που πιθανότατα μας διαφεύγουν.
Άνθρωποι με οράματα, με αρχές και αξίες, άνθρωποι που απέβλεπαν στην πρόοδο και στην ανάπτυξη αυτού του τόπου!
Και το πέτυχαν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο!