Φαίνεται πως οι αμφιβληστροειδείς χιτώνες του Έλληνα τηλεθεατή συνήθισαν πλέον στις σχετικές εικόνες που προβάλλονται σε καθημερινή βάση από τους τηλεοπτικούς δέκτες των σπιτιών μας, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο ποσοστό και στα περισσότερα διαμερίσματα της χώρας.
Αναφέρομαι στις ατελείωτες καραβιές απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών που καταφτάνουν από την αντίπερα όχθη του Αιγαίου Πελάγους.
Το φαινόμενο χρονικά τοποθετείται στην έναρξη του εμφυλίου, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, πολέμου στη Συρία, αλλά μάλλον έχει βαθύτερες ρίζες. Το μεγάλο ερώτημα όμως που πρέπει να απασχολεί κυβερνώντες και πολίτες, εδώ, είναι πόσοι είναι πραγματικοί πρόσφυγες πολέμου και πόσοι εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός με απώτερο σκοπό την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Γιατί είναι γνωστό πια ότι ενώ μέχρι πρότινος ένα μεγάλο ποσοστό περνούσε από τη νότια Ιταλία, δηλαδή προσέγγιζε το νησί της Λαμπεντούζα και της Σικελίας, τώρα οι παλιότερες διαδικασίες άλλαξαν, αφού εκείνες αποδείχτηκαν στους ενδιαφερόμενους δυσκολότερες άλλων, όπως την απείρως ευκολότερη προσέγγιση στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Η κατάσταση σε αυτά τα τελευταία χρόνια γνωστή σε εμάς, αλλά επώδυνη για τους κατοίκους εκεί.
Κάποια ερωτήματα όμως πλανώνται μολύνοντας τον αέρα και χρήζουν επιτακτικής απάντησης. Πόσοι είναι συνολικά οι ερχόμενοι εδώ, έως τώρα, από την πλευρά της Μικράς Ασίας; Και το σπουδαιότερο πόσοι από αυτούς ανήκουν στο τμήμα των προσφύγων και σε κάποιες άλλες μικρότερες και νόμιμες ομάδες, και πόσοι εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός και έφτασαν ως εδώ, με άγνωστη σε μας συνέχεια, από τα βάθη της Κεντρικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής;
Κάποιοι διατείνονται ότι το πραγματικό ποσοστό των νόμιμων προσφύγων δεν υπερβαίνει το ένα δέκατο του συνολικού αριθμού. Ένα άλλο αρκούντως σημαντικό ερώτημα είναι ποιες είναι εκείνες οι αξιοπερίεργες, πράγματι, μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, ποιός τις χρηματοδοτεί και που αποσκοπούν, άραγε; Πως και με ποια ιδιότητα και εντολή υποκαθιστούν ή αντικαθιστούν την επίσημη πολιτεία και τα όργανά της σε ορισμένες εκφάνσεις αυτού του άκρως ευαίσθητου θέματος;
Κάποια ερωτήματα αναμένουν συγκεκριμένη απάντηση από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, και όχι εκθέσεις ιδεών, όπως έχουμε εθιστεί. Οι τελευταίες ανήκουν στον πολύπαθο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μήπως και καταφέρουν και μειώσουν το ποσοστό εκείνων που δεν γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή, δεδομένου ότι κάποιες ειδικές στατιστικές των τελευταίων μηνών μόνο λύπη προκαλούν.
Η έννοια του προβληματισμού, πάντως, τον τελευταίο καιρό, είναι κάτι το ασύνηθες στα μέρη μας. Αντ’ αυτού είμαστε επιρρεπείς σε άλλες εύκολες και εντυπωσιακές εκδηλώσεις, όπως τα δημόσια ψησίματα κρέατος και τις άκρατες καταναλώσεις αλκοόλ.
Έτσι παρατηρούμε έντρομοι ότι ενώ ένα δύο χρόνια πριν αρκετοί ήταν εκείνοι που αντιδρούσαν στο εθνικό θέμα της Μακεδονίας, τώρα αντιδρούν με τον ίδιο περίπου τρόπο στο επίμαχο θέμα της μετανάστευσης. Βέβαια, ίσως κάποιες παράμετροι είναι ίδιες, ίσως πλησιάζουν αρκετά, αλλά αυτό τελικά είναι το ζητούμενο;
Μήπως κάτι άλλο εξυφαίνεται πίσω από τα παρασκήνια και το οποίο δεν έκανε σαφή την εμφάνισή του ακόμη; Κάποιοι ομιλούν περί δημογραφικής αλλοίωσης του πληθυσμού, άλλοι περί δρομολογημένης μελλοντικά αλλαγής των συνόρων στα κράτη της Βαλκανικής Χερσονήσου, άλλοι για πολλά άλλα περίεργα.
Και μαζί με όλα αυτά ο δυστυχής πολίτης της χώρας έχει εγκλωβισθεί σε ατέρμονη αντιπαράθεση με επιχειρήματα του χαρακτηριστικού τύπου ότι όποιος αντιδρά σε όλη την, άγνωστη, δρομολογημένη εξέλιξη του θέματος, είναι δεξιός και φασίστας, και φυσικά με ανάλογα επιχειρήματα από την άλλη μεριά! Οποία γελοιότητα και υποκρισία, λοιπόν, αμφοτέρων των πλευρών!
Ο επιχειρούμενος για άλλη μια φορά διχασμός στο εσωτερικό μέτωπο, που σίγουρα εξυπηρετεί κάποιους, βρίσκεται προ των πυλών, αν δεν έχει ήδη επιτευχθεί. Ο ελληνικός λαός ιστορικά, πάντα βρισκόταν με τη μεριά των ξεριζωμένων, αφού και αυτός έχει βιώσει δύο μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα στον εικοστό αιώνα, όταν νέοι, εύρωστοι και δυνατοί εργάτες εγκατέλειψαν τη χώρα, και ένα μεγαλύτερο στον αιώνα μας με επίσης δυνατά και εύρωστα μυαλά, ετούτη τη φορά, που επίσης ξενιτεύτηκαν για τους γνωστούς και χιλιοειπωμένους λόγους.
Η χώρα σήμερα βρέθηκε σε μια μέγγενη, ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή ένωση και την Τουρκία η οποία εκβιάζει την Ευρώπη μέσω του εύκολου αντίπαλου, που είναι η χώρα μας. Η Πολιτεία έχει υποχρέωση να αντιδράσει αποτελεσματικά σε όλα τα παραπάνω, κάνοντας τα κατάλληλα και αναγκαία διαβήματα, όπου πρέπει.
Παράλληλα, οφείλει να ενημερώσει και να συνεννοηθεί με ένα κάποιο modus vivendi με τις τοπικές κοινωνίες όπου θα κατευθυνθούν ομάδες μεταναστών. Οι τελευταίες αντιδράσεις της κοινωνίας, μόνο θλίψη προκαλούν. Αλήθεια, τέλος, ισχύουν ακόμη και εφαρμόζονται κάποιοι νόμοι περί υποχρεωτικής αποδοχής των νόμιμων μεταναστών σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. ή αυτό γίνεται επιλεκτικά ανάλογα με τις εσωτερικές αντιδράσεις των κοινωνιών;