Μέρες θλίψης αυτές που περνάμε, τουλάχιστον για μένα…
Στη μέση μέση των μεγάλων Αποκριάτικων χορών, στα ξεφαντώματα και παρελάσεις κάποιοι άνθρωποι διαλέγουν να φύγουν. Ίσως γιατί στη ζωή τους χορτάσαν πολύ από χαρές, πανηγύρια, όμορφες λέξεις και λόγια.
Πανελλήνια συγκίνηση προκλήθηκε για την Κική Δημουλά. Την γνωστή και αγαπημένη ποιήτρια που έφυγε το Σάββατο που μας πέρασε, 22 του Φλεβάρη, πλήρης ημερών και εμπειριών.
Όχι, δεν την είχα συναντήσει ποτέ. Είχα μόνο γνωρίσει τον λόγο της μέσα από τα ποιήματα της. Την θαύμαζα. Την αγαπούσα χωρίς να το ξέρει. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που έπιασα πάλι το μολύβι και το χαρτί ή για να είμαι πιο ακριβής που κάθισα μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο κι αραδιάζω σκέψεις που νομίζω κάνουμε όλοι τέτοιες στιγμές.
Συγκλονίστηκα για μια ακόμα φορά με την ταχύτητα των αντανακλαστικών όλων μας στη λύπη, στην παρουσία και διάδοση της είδησης και στην απίστευτη έφεση μας στην Ποίηση.
Γέμισαν τα προφίλ των κοινωνικών δικτύων με όλους τους γνωστούς ή ξεχασμένους στίχους των ποιημάτων της Κικής Δημουλά. Κι αρχίσαν κι οι γκρίνιες κι οι φανφάρες και λογιών λογιών σχόλια για τον καταιγισμό της κατάθεσης της μνήμης. Σαν ένας διαγωνισμός ταχύτητας και ευρηματικότητας: Ποιος θα γράψει ή καλύτερα θα αντιγράψει τον πιο δυνατό, τον πιο σπάνιο, τον πιο κατάλληλο στίχο.
Μια χαρά το κάναμε! Άλλωστε είμαστε η Χώρα των Ποιητών, έτσι δε λένε;
Ηρεμήστε όλοι για μια ακόμα φορά. Όλοι εσείς που γκρινιάζετε (έτσι κι αλλιώς αυτό πάντα το κάνετε) επειδή κάποιοι άνθρωποι ΤΟΛΜΗΣΑΝ, και ας μην τους το΄χατε, εσείς που τα ξέρετε όλα, να δείξουν με κάθε τρόπο την παρουσία, την λύπη, την επικοινωνία τους, τη συμπάθεια σε ένα άνθρωπο που στη ζωή του έζησε για τις λέξεις.
Αγαπημένοι συμπατριώτες, γιατί πρέπει πάλι να σχολιάζουμε αρνητικά; Είναι τεράστια η παρακαταθήκη των ποιητών μας και τεράστιο το κέρδος, ακόμα και την ύστατη ώρα τους, να κατακλύζεται το πανελλήνιο με στίχους τους. Κέρδος τεράστιο να ψάχνει κάποιος σε διαδίκτυο, βιβλία ή οπουδήποτε να δηλώσει παρών. Παρών στο σήμερα, παρών στην μοναξιά της ποίησης, παρών στα γραφόμενα ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν. Κάτι Ωραίον, συγκλονιστικό και ταιριασμένο απόλυτα στο χώρο και στο χρόνο, στη ζωή μας!
Δεν θα σας γράψω άλλους στίχους για να σας δείξω πόσο καλά τα έγραψε όλα η Κική Δημουλά. Θα σας πω πως λυπήθηκα πολύ με το φευγιό της αλλά από την άλλη καταλαβαίνουμε όλοι πως το δικό της ταξίδι έτσι και αλλιώς έφτανε στο τέλος του. Ήταν πλήρης ημερών. Ευτύχησε να ζήσει την αναγνώριση και την εκτίμηση χιλιάδων ατόμων. Και πέρασε επώνυμα και δοξασμένα στην αιωνιότητα! Φανταστείτε πόσοι άνθρωποι στη δική της ηλικία φεύγουν ανώνυμοι, μοναχοί και σαν να μην πέρασαν πότε από τούτα τα χώματα.
Μην κλαίτε, λοιπόν, και μην σχολιάζετε αρνητικά κάθε πράξη αγάπης, θύμησης και έκφρασης. Σταθείτε σε κάτι πολύ πιο σοβαρό και βγάλετε εκεί τα απωθημένα της δικής σας και δικής μου κουλτούρας.
Πριν λίγα χρόνια, σε ένα από τα ταξίδια μου στον κόσμο, βρέθηκα στην πόλη της Λουμπιάνας της πρωτεύουσας της Σλοβενίας. Εντύπωση τρομακτική, θυμάμαι μου είχε κάνει η πληθώρα των βιβλιοπωλείων παντού και τα υπέροχα γλυπτά αγάλματα σε πλατείες και δρόμους. Καθισμένη σε ένα καφέ υπαίθριο, καταχείμωνο ήταν, παρατηρούσα το τεράστιο άγαλμα ακριβώς απέναντι μου.
Ρώτησα λοιπόν, την σερβιτόρα του καταστήματος αν ήταν κάποιος διάσημος ήρωας αυτός που το άγαλμα του ξεπερνούσε τα πέντε μέτρα. Μου απάντησε, λοιπόν πως ήταν άγαλμα ενός σπουδαίου ποιητή. Είδε την απορία μου στο βλέμμα και της είπα πως εμείς φτιάχνουμε αγάλματα συνήθως σε πολιτικούς και ήρωες πολέμου.
Χαμογέλασε και μου είπε πως οι αιώνιοι ήρωες είναι οι ποιητές που δίνουν ομορφιά, νόημα και όνειρα στη ζωή. Η πόλη μας, μου είχε πει, είναι γεμάτη τέτοια αγάλματα. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε να φτιάξουμε άγαλμα σε κάποιον που πολεμάει για την πατρίδα. Αυτό θεωρείται αυτονόητο και καθήκον για όλους. Εμείς τιμούμε την γνώση, την ποίηση και την μουσική. Αυτοί είναι οι ήρωές μας!
Ψάξτε λίγο την πόλη μας και πείτε μου που υπάρχει έστω και ένα άγαλμα ενός ποιητή; Η γενέτειρα πόλη του Οδυσσέα Ελύτη πού τον έχει «τοποθετήσει»; Μάλλον στην αδιαφορία και τη λήθη; Να μου το πείτε αν κάνω λάθος…
Σκεφτείτε, λέει, να ήταν μια άλλη ευρωπαϊκή πόλη ή χωριό που να είχε την τύχη να γεννηθεί σε αυτήν ένας Νομπελίστας ποιητής, ένας άνθρωπος που λάτρεψε το φως, το γαλάζιο, τις λέξεις, την Ελλάδα; Τα πάντα όλα θα είχαν αφιερώσει στη μνήμη του…
Οι άλλοι θα έκαναν πολλά, εμείς απλά ψάχνουμε σε κάθε επέτειο στο διαδίκτυο να βρούμε στίχους τους, να θυμηθούμε πως υπάρχουν….
Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Καββαδίας (λίγο πιο τυχεροί Παλαμάς και Σολωμός) Καλό ταξίδι μεγάλη Κική Δημουλά!
Ο μπαμπάς μου σε περιμένει εκεί πάνω κι η Κ. Μαρίκα μας, η δεύτερη μάννα μου όπως τη νιώθω πάντα, που είχε διαβάσει όλα σου τα βιβλία και σε θαύμαζε κι αυτή…
Αχ Ελλάδα μου, χώρα των ποιητών, της γκρίνιας, της ομορφιάς και της λήθης…
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/