Πριν από οκτώ χρόνια ήταν ένα παιδί που γύρναγε στους δρόμους της Αθήνας πουλώντας cd. Σήμερα είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους αθλητές στον κόσμο, σε ένα από τα πλέον απαιτητικά αθλήματα, όπως είναι το μπάσκετ.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κατόρθωσε, με την αξία του και τη σκληρή δουλειά, να σταθεί στην κορυφή του μπασκετικού κόσμου. Πριν από λίγες μέρες κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και τον ίδιο να κερδίσει τον τίτλο του MVP (πολυτιμότερου παίκτη) των τελικών.
Το πρωτάθλημα αυτό που κερδήθηκε στο Draft του ΝΒΑ, είναι η ολοκλήρωση μιας πορείας που ουσιαστικά ξεκίνησε από τα γηπεδάκια των Σεπολίων, στην Α2 κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης, που ως παίκτης του «Φιλαθλητικού», τράβηξε γρήγορα όλα τα βλέμματα. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και ένα σημείο – σταθμό στην ιστορία του μπάσκετ, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια. Αυτά τα χρόνια ο Γιάννης, μαζί με τους συμπαίκτες του, κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες για να «σκαρφαλώσει» η ομάδα τους στην κορυφή.
Φέτος όμως, «τα ελάφια» μπήκαν δυναμικά στο παιχνίδι και έδειξαν αποφασισμένα να μην αφήσουν στα χέρια κανενός άλλου το πολυπόθητο τρόπαιο.
Αν και εμφανώς βελτιωμένοι, δεν συμπεριλαμβάνονταν στα φαβορί της κατάκτησης του τίτλου. Αλλά και ο ίδιος ο Αντετοκούνμπο αμφισβητήθηκε από πολλούς. Οι «κακές γλώσσες» βλέπετε, πάντα έχουν κάτι κακό να πουν.
Και είπαν αρκετά. Άλλοι «ειδήμονες» διέκριναν «την αδυναμία του να ευστοχεί στα τρίποντα», άλλοι ότι «το αδύνατο σημείο του είναι οι ελεύθερες βολές» και άλλοι ότι «πάντα εξαφανίζεται στα δύσκολα». Ο Γιάννης όμως δεν έδωσε ποτέ σημασία στις επικρίσεις και κυρίως στις κακεντρέχειες, ούτε επιχείρησε να πέσει στην παγίδα της αντιπαράθεσης. Αντίθετα, συνέχισε να προσπαθεί μέσα από τη σκληρή δουλειά, με πείσμα, υπομονή και επιμονή, να βελτιώνεται και να παραμένει συγκεντρωμένος στο στόχο του. Το αποτέλεσμα όχι μόνο αποζημίωσε την προσπάθειά του, αλλά αποστόμωσε ακόμα και τον πλέον κακοπροαίρετο.
Τον σούπερ σταρ των Milwaukee Bucks, τον φωνάζουν πλέον όλοι με το μικρό του όνομα! Χιλιάδες Αμερικανοί του Ουισκόνσιν και των γύρω πολιτειών, έδωσαν προς τιμήν του το όνομά του στ’ αγόρια τους. Ο 26χρονος διεθνής μπασκετμπολίστας, έχει τώρα όλο το μέλλον μπροστά του. Άλλοι αθλητές στην ηλικία του Γιάννη δεν είναι καν αναγνωρίσιμοι. Εκείνος όμως, από την κορυφή του βάθρου, ατενίζει σήμερα εμπρός του μια δεκαετία προκλήσεων, που τον περιμένουν να αποδείξει ότι ο θρύλος του έχει και διάρκεια.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είναι αυτή τη στιγμή ο πιο συμπαθής παίκτης του αμερικανικού αθλητισμού. Η συμπάθεια αυτή δεν προκύπτει μόνο από τις άριστες αθλητικές του επιδόσεις, αλλά κυρίως από την ιστορία του, τις προσωπικές του διαδρομές, και ακόμα περισσότερο από την αγωνιστική του ηθική που τον χαρακτηρίζει.
Γιατί ο Γιάννης δεν ήταν μόνο προσηλωμένος στο στόχο του, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να βελτιώνεται, αλλά παρέμεινε αφοσιωμένος και πιστός όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα από την οποία ξεκίνησε, απορρίπτοντας δελεαστικές μεταγραφικές προτάσεις που του έγιναν, κυρίως τον τελευταίο χρόνο, από πρωτοκλασάτες αναγνωρισμένες ομάδες. Η πίστη του όμως και το όραμα που είχε γι’ αυτήν την ομάδα τον δικαίωσαν περίτρανα με την κατάκτηση του τίτλου.
Ενός τίτλου, που έκανε περήφανους και όλους εμάς τους Έλληνες, που πιστέψαμε στον Γιάννη από την πρώτη στιγμή. Στον δικό μας τον Γιάννη. Στον Γιάννη της Ελλάδας, που κι εκείνος την αγαπά και την σέβεται, μην ξεχνώντας να επιστρέφει κάθε φορά εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.
Γιατί εκείνος ξέρει να ευγνωμονεί και να συγχωρεί. Να ευγνωμονεί τους πολλούς που τον αγκάλιασαν και το στήριξαν, αλλά και να συγχωρεί τους λίγους, μικρούς και ασήμαντους που τον αμφισβήτησαν και τον λοιδόρησαν, εξαιτίας της ταπεινής του καταγωγής. Ο Γιάννης είναι παιδί μεταναστών από την Νιγηρία και δεν παραλείπει να αναφέρεται με υπερηφάνεια και στις δυο του πατρίδες, αλλά με κάθε ευκαιρία δηλώνει ότι «στην καρδιά του έχει πάνω απ’ όλα την Ελλάδα»!
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, δεν είναι μόνο ο εξαίρετος αθλητής που οδήγησε φέτος την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν είναι μόνο ο νούμερο ένα MVP του παγκόσμιου μπάσκετ. Είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι πολύ περισσότερο! Είναι το φωτεινό παράδειγμα για όλα τα παιδιά του κόσμου, που ξεπρόβαλε μέσα από μια σκοτεινή εποχή που δεν εμπνέει τους ονειροπόλους. Ένα παράδειγμα που διαμορφώθηκε όχι μόνο από τη στάση ενός αθλητή απέναντι στην ομάδα του, απέναντι στα media, απέναντι στην αμφισβήτηση, απέναντι στη δύσκολη διαχείριση της τεράστιας φήμης του, αλλά κυρίως από τη στάση ενός ανθρώπου απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, αποτελεί ένα παράδειγμα προ μίμηση, που επιβεβαιώνει το γεγονός πως, το αδύνατο αποτελεί απλώς μια εκδοχή των δυνατοτήτων του ανθρώπου που έχει θέσει έναν στόχο και αγωνίζεται για να τον κατακτήσει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον θαυμασμό που διέκρινα στα έκθαμβα μάτια του γιου μου, πριν από πέντε χρόνια, όταν παρακολουθούσε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μαζί με τον αδελφό του Θανάση, να διδάσκουν «τα μυστικά του μπάσκετ» στους μικρούς και μεγάλους θαυμαστές τους, με φόντο το μυθικό κάστρο του Κούλε. Τότε ρωτήθηκαν τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, γιατί πιστεύουν ότι τους αγαπάει ο κόσμος και εκείνοι απάντησαν: «Είμαστε παιδιά που περάσαμε δύσκολα, είμαστε αυθεντικοί, πολύ δεμένοι και αγαπημένοι ως οικογένεια και αυτό αρέσει στον κόσμο, γιατί καταλαβαίνει ότι είναι αυθεντικό».
Είμαι επίσης βέβαιος πως θα γυριστούν στο μέλλον και ταινίες με τη ζωή και την καριέρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μια καριέρα όμως που έχει πάρα πολλά ακόμα να μας δώσει…
Η ιστορία του «Greek Freak» αξίζει να γίνει μύθος! Γιατί κουβαλάει μέσα της, εκτός από την υπερβολή και το εξωπραγματικό, και έναν απίστευτα υποδειγματικό ρεαλισμό που δικαιώνει όλους εκείνους τους ανθρώπους που επιμένουν να αγωνίζονται…
Όταν ο διάσημος σταρ του NBA και δύο φορές MVP Γιάννης Αντετοκούνμπο, στο παρκέ του τελικού σήκωνε ψηλά στα χέρια του το τρόπαιο της μεγάλης νίκης, και ενώ οι προβολείς του παγκόσμιου ενδιαφέροντος ήταν ακόμα στραμμένοι επάνω του, εκείνος δεν έψαχνε να βρει, ούτε τους φωτορεπόρτερς που τον περίμεναν εκεί, ούτε τους δημοσιογράφους, ούτε τους διαφημιστές, ούτε και τους χορηγούς, όπως θα έκανε ο καθένας στη θέση του. Μέσα στο πλήθος των οπαδών που τον επευφημούσε διαρκώς, εκείνος έψαχνε να βρει τη μάνα του, να την σφίξει στην αγκαλιά του και να μοιραστεί μαζί της τις πρώτες όμορφες στιγμές του μεγάλου θριάμβου!
Μπροστά σε αυτόν τον Γιάννη υποκλίνομαι εγώ! Στον μετανάστη βιοπαλαιστή, στον αγωνιστή της ζωής, στον αυθεντικό άνθρωπο που δεν ξεχνά ποτέ να εκτιμά, να σέβεται, να αναγνωρίζει και να ευγνωμονεί. Στον σπουδαίο Γιάννη από τα Σεπόλια…