Οι σχέσεις μας με την γειτονική, εξ’ ανατολών, χώρα είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες. Αυτό όμως που διαφαίνεται το διάστημα αυτό είναι ότι συνεχώς, σταδιακά και ελεγχόμενα η Τουρκία μετακινείται δυτικότερα και νοτιότερα, εις βάρος των συμφερόντων του ελληνισμού.
Εάν προστρέξουμε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, διαπιστώνουμε ότι αφού το 1974 κατάφερε και διαμέλισε την Κύπρο με την παράνομη εισβολή του Αττίλα και την ανοχή, αν όχι την αμερικανική ευλογία, έστρεψε το ενδιαφέρον της προς τα δυτικά, το Αιγαίο Πέλαγος, αμφισβητώντας έντονα την ελληνική κυριαρχία σε αυτό, με διάφορους τρόπους.
Ακόμα είναι νωπά τα γεγονότα των Ιμίων, το 1996. Ίσως εδώ έχει ξεχωριστή σημασία να υπενθυμίσουμε ότι εκείνο το δραματικό βράδυ ο τότε Έλλην υπουργός Εξωτερικών, ενώ θα έπρεπε να ασχολείται με το συγκεκριμένο κρισιμότατο γεγονός, βρισκόταν μέχρι τις πρωινές ώρες σε τηλεοπτική συζήτηση με γνωστό δημοσιογράφο σε τηλεοπτικό κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, μια λεπτομέρεια στην οποία δεν δόθηκε η δέουσα βαρύνουσα σημασία και αναρωτιόμαστε γιατί άραγε.
Μετά από εκείνο το αποκαλούμενο ‘γκριζάρισμα’ του Αιγαίου, προχώρησε στο αμέσως επόμενο στάδιο των επιθετικών πολυποίκιλων συμπεριφορών, μια πτυχή του οποίου βιώνουμε σήμερα, παραδίδοντας ένα ακόμα μάθημα υψηλής διεθνούς στρατηγικής.
Ο απώτερος στόχος της, προφανής. Να καταστεί, τουτέστιν, περιφερειακή δύναμη στη Μεσόγειο και να αποκτήσει παράλληλα ηγεμονία στον μουσουλμανικό κόσμο πέριξ της Μεσογείου. Μαζί με αυτά όμως, προσπαθούσε εναγωνίως να τροποποιήσει έτσι την εξωτερική της πολιτική, ώστε να αποδείξει τον βαρύνουσας σημασίας ρόλο καθώς και την ιδιαίτερη αξία της ως συνδετικού κρίκου μεταξύ μουσουλμανικού κόσμου και Δύσης, λόγω της γεωγραφικής της θέσεως.
Εκεί οφείλεται και η σημερινή της στάση απέναντι στη Δύση και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται κατά κόρον ο σημερινός της Πρόεδρος.
Μέσα σε όλα αυτά εμφιλοχωρούν και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, με μια Τουρκία που εμφορείται από αναθεωρητικές τάσεις και συμπεριφορές.
Για πολύ καιρό η συνήθης απάντηση της χώρας μας σε όλα αυτά και η καταφανής ψευδαίσθηση, ήταν οι ατέρμονες αυταπάτες σύμφωνα με τις οποίες η θάλασσα του Αιγαίου θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο ειρήνης, συνεργασίας και ευημερίας μεταξύ των δύο λαών.
Βοήθησε κάποτε εκείνη η διπλωματία των σεισμών, τα χνάρια της οποίας ακολουθεί σήμερα η τουριστική βίζα για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, κατά παράβαση όμως ισχυόντων ευρωπαϊκών συνθηκών! Οποία όμως απογοήτευση! Η ρητορική της ίδια και απαράλλαχτη! Διακαής στόχος της η δορυφοροποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου. Προφανείς αιτίες της τουρκικής αποθράσυνσης;
Μα η πολιτική του κατευνασμού, φυσικά, και η συνεχόμενη συγκαταβατική συμπεριφορά την οποία χρησιμοποιούσαν και επιδείκνυαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, είναι η απάντηση.
Την τελευταία ειδικά δεκαετία, με την δική μας χώρα αδύναμη, εγκλωβισμένη σε μνημόνια και χωρίς δική της αμυντική βιομηχανία, η Τουρκία έχει επιδοθεί σε μια ατέρμονη προσπάθεια αλλαγής όλων των υφιστάμενων συμφωνιών που διέπουν την περιοχή του Αιγαίου.
Μια περιοχή η οποία εμποδίζει την Τουρκία να υλοποιήσει τα μακρόπνοα και αναθεωρητικά της σχέδια. Το αφήγημα, όπως αποκαλεί, της Γαλάζιας Πατρίδας, όπου εντάσσονται και τα πρόσφατα επεισόδια της Κάσου, των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με τις περίεργες αξιώσεις της Άγκυρας ακόμη και σε περιοχή μεταξύ της Χίου και της Λέσβου, με το επιχείρημα ότι η περιοχή αυτή αποτελεί τουρκική υφαλοκρηπίδα, και τόσα άλλα.
Κι’ όλα αυτά λίγο πριν την συνάντηση Γεραπετρίτη και Φιντάν, στην Αθήνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό πριν λίγες μέρες, η Τουρκία εναντιώθηκε γιατί η Ελλάδα θα προβεί σε σχετικές εργασίες μεταξύ Ρόδου και Καρπάθου!
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση περί άλλων τυρβάζει! Να ρωτήσουμε τι σκοπεύει να κάνει; Άχρηστο το ερώτημα και άνευ νοήματος! Απολύτως τίποτα! Ή δεν μπορεί, ή υπάρχει από καιρό κάποια συμφωνία η οποία δεν ομολογείται δημοσίως!
Όμως όλα αυτά τα απαράδεκτα και ο ανεξέλεγκτος κατήφορος της εξωτερικής μας πολιτικής δεν μπορούν να συνεχιστούν. Την θρασύτητα της Τουρκίας ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να την αντιμετωπίσει δεόντως. Εάν δεν μπορεί, γνωρίζει τι οφείλει να κάνει. Τουλάχιστον ετούτη τη φορά ελπίζουμε να μην δούμε και άλλες υποκλίσεις του υπουργού μας.
Αρκετά πια! Όσον αφορά τους ‘πατριώτες της φακής’ που εκστόμισε προ ημερών ο πρωθυπουργός, ήταν καθαρά αποτέλεσμα εκνευρισμού και σίγουρα το μετάνιωσε, γιατί γνωρίζει ότι αρκετές φορές οι όποιοι χαρακτηρισμοί είναι εύκολο να αντιστραφούν από τη βάση του εκλογικού σώματος!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας