Στα τέλη του περασμένου Ιουνίου βρέθηκα στις εσχατιές της ηπειρωτικής Ελλάδας και συγκεκριμένα στη Θράκη.
Στον νομό Ροδόπης διορίστηκα πρώτη φορά δάσκαλος και παρέμεινα εκεί δέκα ολόκληρα χρόνια. Τα τελευταία πέντε χρόνια της παραμονής μου στη Θράκη τα έκανα σ’ ένα κεφαλοχώρι του νομού Ροδόπης, τη Διαλαμπή.
Οι κάτοικοι του χωριού στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Σαρακατσάνοι, άνθρωποι με καθαρό μυαλό, εργατικοί, μεθοδικοί, όλο σύστημα, ρασιοναλιστές θά ’λεγα.
Είχα λοιπόν μια ανοιχτή πρόσκληση από μαθητές μου του συγκεκριμένου σχολείου, να επισκεφτώ την περιοχή να συναντηθούμε, να θυμηθούμε τα παλιά και να μιλήσουμε για τα καινούργια.
Με πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση δέχτηκα το κάλεσμα, που ήταν άλλωστε και δική μου επιθυμία να ξαναβρεθώ μετά από σαράντα και πλέον χρόνια, σε τόπους γνώριμους και να συναντήσω πρόσωπα αγαπημένα και αξέχαστα. Η συνάντηση έγινε στον Ίασμο, μια κωμόπολη δίπλα στη Διαλαμπή, σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον το βράδυ της 22ας Ιουνίου.
Ήταν μια συνάντηση ξεχωριστή, με συναισθήματα ανάμεικτα χαράς και συγκίνησης. Οι αναμνήσεις κυριολεκτικά κατέκλυζαν το μυαλό μου, προσπαθώντας να γυρίσω πίσω το χρόνο και να διακρίνω στα πρόσωπα των ώριμων πλέον αυτών ανθρώπων και γονιών τις μορφές τις τόσο αγαπημένες των παιδιών των 10-12 χρόνων.
Ένιωσα το βράδυ εκείνο την αγάπη και τη ζεστασιά των παιδιών αυτών αλλά και ένα παράξενο συναίσθημα ότι ξαναβρέθηκα στις ωραίες αίθουσες του σχολείου. Αυτή η αγάπη και η ζεστασιά που εισέπραξα το βράδυ εκείνο θα μείνουν για πάντα στη σκέψη και την καρδιά μου.
Αυτές οι αναμνήσεις κρατάνε το μυαλό μου ανέγγιχτο από τη φθορά του χρόνου και δεν το αφήνουν να ξεθωριάσει και να σβήσει.
Ευχαριστώ τόσον εγώ όσο και η σύζυγός μου όλα τα παιδιά που παρευρέθηκαν, αν και δεν ήταν πάρα πολλά, επειδή τα περισσότερα βρίσκονται διασκορπισμένα σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ιδιαίτερα ευχαριστώ την Αναστασία που πρωτοστάτησε, ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνάντηση.
Τελικά, όταν υπάρχει ψυχική επαφή, αγάπη, αμοιβαία κατανόηση και σεβασμός, τα αισθήματα δεν τα σβήνει ο χρόνος.
Μεγάλη χαρά μου έδωσε επίσης η συνάντηση με δυο παλιούς φίλους αγαπημένους, τον Σπύρο και τον Νίκο.