Στο περιβόλι του ουρανού νομίζεις ότι βρίσκεσαι, όταν επισκέπτεσαι το εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στα Σεργιανά, στην Τύλισο. Σε μια τοποθεσία όπου ο δρόμος συνδέει δυο χωριά την Τύλισο με το Καβροχώρι.
Είναι τόσο μοναδικό που θαρρείς και φύτρωσε, όπως τα δέντρα και τα φυτά που συνθέτουν το κάδρο ενός τοπίου με πυκνή βλάστηση και κάθε είδος πουλιού που κελαηδεί και φωλεύει στις πυκνές φυλλωσιές των εσπεριδοειδών!
Το θρόισμα των φύλλων καθώς και ήχος από το νερό του ποταμού που διασχίζει κατά μήκος την περιοχή και ποτίζει τα γύρω περιβόλια, σε γαληνεύουν με τρόπο μαγικό. Κάποτε μάλιστα εκεί υπήρχαν και αρκετοί νερόμυλοι που δυστυχώς εγκαταλείφθηκαν με το πέρασμα των χρόνων.
Αναλλοίωτα και αγέρωχα όμως σε αυτό το πέρασμα, παραμένουν τα χρώματα και τα αρώματα είτε των ανθοφόρων είτε των καρποφόρων δέντρων που πλαισιώνουν το περιβάλλον λες και συνδράμουν στην πιστή μεταφορά της εικόνας μέρους του Παραδείσου όπως αυτός περιγράφεται στις Γραφές.
Το εξωκκλήσι αυτό με την σπάνια ομορφιά του, αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς αλλά και για τους πιστούς λόγω της ιστορίας του. Μια ιστορίας που θέλει τον Άγιο Γεώργιο να ζωντανεύει στα μάτια των περιβολάρηδων πριν από πολλά χρόνια.
Σύμφωνα με την μαρτυρία ενός κατοίκου της Τυλίσου του κ. Γεωργίου Γιανναδάκη, ο αδελφός του νονού του ο Ντουρντογιάννης ή Γιάννης Βαμβουκάκης κατά κόσμον, επίσης Τυλισανός, είχε δει τον Άγιο Γεώργιο ζωντανό μπροστά του μια νύχτα που είχε μείνει στο περιβόλι του για να διαφυλάξει την σοδειά του από τους αετονύχηδες που παραφύλαγαν καρτερικά.
Άκουγε λοιπόν τον ήχο από τα πέταλα ενός αλόγου, να έρχεται από του μετόχι του καπνιστού που βρίσκεται απέναντι από το εξωκκλήσι και να τον πλησιάζει. Τότε εκείνος που θεώρησε πως ήταν κάποιος κλέφτης πήγε από την πάνω μεριά της εκκλησίας για να τον δει καθαρά όταν πλησιάσει. Πράγματι στην είσοδο του ναού του Αγίου Γεωργίου αντίκρισε ένα νεαρό άνδρα πάνω σε ένα άσπρο άλογο να προσπαθεί να μπει μέσα.
Τότε χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς ήταν κυριευμένος από φόβο και λειτουργώντας αστραπιαία το ένστικτο της επιβίωσης τον πυροβόλησε με το τουφέκι που είχε κρεμάσει στον ώμο του, όχι για να τον σκοτώσει αλλά για να τον φοβίσει. Αυτό βέβαια που συνέβη ήταν πέρα από κάθε λογική εξήγηση. Είδε την σφαίρα να διαπερνά τον καβαλάρη χωρίς να τον τραυματίζει. Αμέσως κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και άρχισε να ζητά συγχώρεση και να κάνει το Σταυρό του, αλλά αίφνης το άλογο και ο αναβάτης του είχαν εξαφανιστεί.
Ο Ντουρντογιάννης επέστρεψε στην Τύλισο όπου διηγήθηκε την ιστορία του στους συγχωριανούς του, σύμφωνα με τους οποίους έκτοτε δεν τον είδε κανείς ποτέ ξανά να φυλάει βράδυ το περιβόλι του.
Εκτός όμως από την ιστορία αυτή που για πολλούς πιστοποιεί την ύπαρξη του Αγίου αξίζει να αναφερθεί πως το εξωκκλήσι ήταν μετόχι της Μονής Χαλέπας η οποία κατά την τουρκοκρατία είχε μεγάλη περιουσία στην ευρύτερη περιοχή της Τυλίσου, γεγονός που καταδεικνύει εκτός από την θρησκευτική και την ιστορική του αξία.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τα Σεργιανά ερμηνεύτηκαν ως τοπωνύμιο από τον Νικόλαο Σταυριανίδη τον τουρκολόγο ως περιοχή κυπαρισσιών, αφού στα Τούρκικα η λέξη selvi (Σεργιανά- Σερβιανά- Σελβιανά servi-selvi) σημαίνει κυπαρίσσι.
Το 2014 έρχεται στο φως της δημοσιότητας μια άλλη ερμηνεία μέσα από το βιβλίο του φιλόλογου Μανώλη Αστυρακάκη του Κωνσταντίνου ‘’Η Τύλισος στην εποχή της Ενετοκρατίας’’, η οποία αναφέρει πως η περιοχή πήρε το όνομα της από μια οικογένεια Σέρβων που ζούσε εκεί
Όμως και τις δυο παραπάνω ερμηνείες ανατρέπει μια τρίτη αυτή του τοπογράφου μηχανικού Εμμανουήλ Αστυρακάκη του Μιχαήλ, ο οποίος επισημαίνει πως το τοπωνύμιο προϋπήρχε της έλευσης των Τούρκων στον νησί μας, τονίζοντας μάλιστα πως η λέξη Σεργιανά έχει λατινικές ρίζες καθώς το servus στα λατινικά σημαίνει σκλάβος. Ήταν λοιπόν μια περιοχή όπου ζούσαν σκλάβοι
Όσο για την παλαιότητα που έχει το εξωκκλήσι και την περιουσία που διέθετε η Μονή Χαλέπας στην Τύλισο, φαίνεται ξεκάθαρα στο συμβόλαιο που παραχώρησε στην ‘’Π’’ ο τοπογράφος-μηχανικός Εμμανουήλ Αστυρακάκης του Μιχαήλ
Στο συμβόλαιο με αριθμό 7161 /7-11-1887 το οποίο συντάχθηκε στο γραφείο του τότε συμβολαιογράφου Εμμανουήλ Ξανθουδίδου συμπράττει ο ηγούμενος της Μονής Χαλέπας Ιάκωβος Πλουμής με τον Εμμανουήλ Σπυρίδωνος Καρανικολάκη, κάτοικο Τυλίσου στην θέση Άγιος Γεώργιος ‘’αγρόν τριών μουζουρίων’’ ο οποίος συνορεύει με τον Εμμανουήλ Βογιατζάκη και τον Εμμανουήλ Λαμπάκη, δρόμοι και ρυάκι, να φυτέψει αμπέλι και να πάρει το μισό
Όλα αυτά βέβαια μπορεί να τα δει κάποιος ιδίοις όμμασι αν επισκεφτεί το εξωκκλήσι και με την ευκαιρία της σημερινής εορτής του (3 Νοεμβρίου) όπου τιμάται η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου (Μεθυστής). Σήμερα τελείται Θεία Λειτουργία από τον εφημέριο της ενορίας της Τυλίσου πατέρα Γεώργιο Μαλλιωτάκη, ο οποίος φρόντισε με αγάπη να πραγματοποιηθεί η αναπαλαίωση στο εξωκκλήσι και η συντήρηση των εικόνων που είχαν υποστεί την φυσική φθορά του χρόνου.
Ίσως η ιερότητα του χώρου, η κατάνυξη, ακόμα και το σαμιαμίθι που περιφέρεται πάνω από την πόρτα του ναού, που με λίγη φαντασία μοιάζει με το δράκο που σκοτώνει ο Άγιος Γεώργιος, αλλά και το άκουσμα των πετάλων του αλόγου ενός νεαρού άνδρα του Θοδωρή, που διαμένει σε ένα σπίτι δίπλα στον ποταμό και συχνά το βγάζει βόλτα, κρατώντας στα χέρια του αντί για λόγχη μια βέργα, να προσφέρουν στον επισκέπτη ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο, με εισιτήριο την πίστη και την αγάπη προς τον Δημιουργό των πάντων.