Δεκαπέντε του Αυγούστου σε γιορτάζουν οι λαοί,
είσαι του Χριστού η Μάνα στοργική και ταπεινή.
Δεν υπάρχει άλλη μάνα
που να έχει την μορφή σου,
ν’ αγαπάς όλο τον κόσμο μέσα από την ψυχή σου.
Τους φονιάδες του παιδιού
σου και αυτούς τους συγχωρείς,
και να διώχνεις τόσο πόνο
και τη λύπη πώς μπορείς.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή το όνομά σου λέμε,
κι αυτοί που δεν σε θέλουνε το όνομά σου λένε.
Είναι στιγμές που σε ζητώ και λέω τ’ όνομά σου
και νιώθω να ‘μαι δίπλα
σου να στέκομαι κοντά σου.
Είσαι Μάνα όλου του κόσμου
και σ’ αυτούς που σε μισούνε,
κι όταν δούνε τη μορφή
σου ‘βλαβικά σε προσκυνούνε.
Κάθε πικραμένος θέλει
να σου πει το πρόβλημά του
να φωτίσεις το μυαλό
του να γιατρέψεις την καρδιά του.
Θεομήτορα σε λένε και Παντάνασσα ακόμη
γιατί σ’ όλες τις φουρτούνες
πάντα πιάνεις το τιμόνι.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν
όλοι θα σε προσκυνούν
στη γιορτή σου κάθε χρόνο
όλοι θέλουν να βρεθούν.
Πάντα θα σε προσκυνούμε και θα ανάβουμε κεριά
για να παίρνουμε κουράγιο
και ελπίδα στην καρδιά.
Και ακόμα το φεγγάρι γίνεται πιο λαμπερό
να φωτίσει τη γιορτή σου σ’ όποια γη σ’ όποιο λαό.
Δεν υπάρχει άλλη αγάπη να ‘ναι τόσο καθαρή
όσο η δική σου αγάπη φωτεινή και λαμπερή.
Ζ. Λιναρδάκης