Η Μαρία Στασινοπούλου είναι φιλόλογος με πολύ μεγάλη προσφορά. Είναι από εκείνους που οραματίστηκαν και αγωνίζονται στην ζωή τους να συμβάλουν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Έχει δημοσιεύσει αρκετές κριτικές και οι βιβλιογραφίες της για το Γιώργο Σεφέρη και τον Κ.Π. Καβάφη είναι υποδειγματικές.
Πρόσφατα από τις εκδόσεις ΚΙΧΛΗ κυκλοφόρησαν τα βιβλία της «ΧΑΜΗΛΗ ΒΛΑΣΤΗΣΗ, Θάμνοι, Πόες και Μπονσάι» και το «ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΤΟΧΗΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ». Στα έργα αυτά αποτυπώνει με λιτό και επιγραμματικό τρόπο εμπειρίες ζωής, αλλά και μεταπλασμένες πραγματικές ή φανταστικές εικόνες καθημερινότητας. Η φθορά, ο χρόνος που μας διαβρώνει, οι σχέσεις που μεταλλάσσονται αποδίδονται με ειρωνική διάθεση και συγκροτούν μια φιλοσοφία ζωής.
Στιγμιότυπα που αποδίδονται με γλώσσα που συχνά εκπλήττει, χωρίς ενοχοποιημένες λέξεις που κάποτε, αν τις έλεγες, θα σου έβαζαν πιπέρι στο στόμα και σήμερα σημειώνονται με αποσιωπητικά. Ο λόγος του Μαβίλη ότι δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, αλλά συχνά χυδαίοι άνθρωποι πάει να ξεχαστεί.
Όλες οι αφηγήσεις είναι ανθρώπινες, πολύ ανθρώπινες. Μας χαρίζουν τη δροσιά του γέλιου, αλλά και μας βοηθούν να γνωρίσουμε την ανθρώπινη ψυχή και το ρυθμό των ανθρώπινων πραγμάτων. Είναι μικρά κομψοτεχνήματα που άνθησαν κυρίως στην Ιαπωνία και Κίνα και ονομάζονται Μπονσάι ή Ιστορίες της παλάμης, επειδή η έκτασή τους έπρεπε να έχει το μέγεθος μιας παλάμης του χεριού. Γράφει πάντα με κέφι και τα κείμενά της είναι δροσερά και ευχάριστα χωρίς να μπορείς να αφαιρέσεις ούτε μια λέξη.
Τόσο στη «ΧΑΜΗΛΗ ΒΛΑΣΤΗΣΗ», όσο και στις «ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΤΟΧΗΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ» υπηρετείται με επάρκεια αυτό που τελικά αποτελεί το στόχο της λογοτεχνίας, να απολαύσει ο αναγνώστης το κείμενο και φυσικά να φωτιστεί ο νους του και να οξυνθεί η όρασή του, ώστε να δει καθαρότερα την ζωή των άλλων, αλλά και την δική του.
Μια σύντομη παρουσίαση πάντοτε αδικεί. Απλώς αποτελεί προτροπή προς τον αναγνώστη να αναζητήσει τα βιβλία και να ταξιδέψει σε κόσμους γνωστούς και άγνωστους. Παραθέτω ένα μικρό δείγμα. Αναγκαστικά η επιλογή μου είναι αυθαίρετη.
ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
Δεν έλεγε την ηλικία της ποτέ. «Δεν την κρύβω, παιδάκι μου, φοβάμαι να την ακούω, αγριεύομαι».
ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Μια ζωή δίαιτες κόντρα στην παχουλή πανέμορφή της φύση. Πού είναι τώρα το νεκρωμένο της μυαλό να δει πώς είναι να ‘σαι σκελετός χωρίς να ‘χεις πεθάνει.
Το κείμενο «ΕΙΣΑΙ Ο,ΤΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ» που θα μπορούσε να είναι αυτοβιογραφικό καταλήγει:
«Έγραφε συγκρατημένα, μαλάζοντας μία μία τις λέξεις, τρυφερά, με προσοχή, για να τις λειάνει. Έγραφε κυρίως μήπως κατάφερνε και κάνει να χαρούν και να νοιώσουν λιγότερο μόνοι κάποιοι άνθρωποι, όταν τον διάβαζαν, όπως χαιρόταν κι αυτός με τα καλά βιβλία άλλων-ισόβια συντροφιά του.
ΣΚΗΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΒΡΟΦΡΟΣΥΝΗΣ
Πάλι πεταμένα τα πουλόβερ του σ’ όλες τις καρέκλες του σπιτιού. Οι αντοχές στο ναδίρ-όσο περνούν τα χρόνια, χειροτερεύει η κατάσταση.
«Μάζεψε τα πουλόβερ σου, γύφτο!» λέει χαριτωμένα και ελαφρώς εκνευρισμένη η σύζυγος.
«Μη με αποκαλείς γύφτο, δεν είναι πολιτικώς ορθό», αντικρούει με το γνωστό φλέγμα του εκείνος. «Να με λες ρομά».
«Όχι μόνο γύφτο, τουρκόγυφτο θα σε λέγαμε στο οικογενειακό μας ιδιόλεκτο», του απαντά.
«Εμείς στην κομητεία της Κάτω Αχαΐας τους ονομάζαμε αρκουδόγυφτους», τη διορθώνει και βάζουν και δυο τα γέλια.
Ευχαριστώ τη Μαρία για τη μακρόχρονη φιλία της και φυσικά δεν γερνούμε, απλώς μεγαλώνουμε.