Πρώτα νιώθεις τη βουή και μετά τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια σου! Σταματάει ο χρόνος και συμπυκνώνεται σε μια κακιά στιγμή αρνητικής ενέργειας. Μια στιγμή που χωράει μέσα της όλο τον τρόμο της κατάρρευσης. Είναι η στιγμή που θέλει η γη να ανοίξει και να σε καταπιεί, ενώ εσύ αγωνιάς για να μην συμβεί το κακό.
Μετά η στιγμή αποκτά διαστάσεις και διάρκεια. Οι διαστάσεις της τεμαχίζουν το χώρο, ενώ η διάρκειά της παραμορφώνει τον χρόνο. Μια διάρκεια που δεν την μετράνε πια οι λεπτοδείκτες των ρολογιών αλλά οι χτύποι της καρδιάς σου που διαρκώς δυναμώνουν και πολλαπλασιάζονται. Κάθε χτύπος και μια «αιωνιότητα»…
Αδύναμος να κάνεις οτιδήποτε άλλο ετούτη τη στιγμή, προσεύχεσαι μέσα σου και παρακαλάς το Θεό να παραμείνεις ζωντανός. Να καταφέρεις να υπάρχεις και στην επόμενη στιγμή, όποτε αυτή έρθει. Εκεί δοκιμάζεται η σχέση που έχεις, τόσο με το Θεό που πιστεύεις, όσο και με το πεπρωμένο σου. Εκεί ακριβώς σου δίνεται και η ευκαιρία να συμφιλιωθείς με την ασημαντότητά σου.
Είσαι όμως τυχερός! Οι ικεσίες σου και αυτή τη φορά εισακούστηκαν. Εξακολουθείς να παραμένεις ζωντανός, να αναπνέεις αλλά και να αγωνιάς. Ο χρόνος επιστρέφει ξανά στους λεπτοδείκτες του και η καρδιά σου στη θέση της. Προσωρινά όμως, γιατί η αγωνία σου δεν τελειώνει εδώ.
Ψάχνεις να βρεις στο κινητό σου τηλέφωνο τις επαφές που σε οδηγούνε στους αγαπημένους σου. Όμως τα δάχτυλά σου τρέμουν, όπως και τα πόδια σου, και το δίκτυο της κινητής τηλεφωνίας έχει «πέσει» από την υπερφόρτωση. Οι κλήσεις που επιχειρείς να κάνεις, είτε δεν είναι εφικτές είτε προωθούνται.
Ωστόσο θα πρέπει να σιγουρευτείς πως και οι δικοί σου άνθρωποι είναι επίσης καλά, αλλιώς δεν είσαι ούτε κι εσύ καλά. Νιώθεις ακόμα ζωντανός, αλλά «υπό αναστολή». Συνεχίζεις να προσπαθείς και να επιμένεις. Στέλνεις email, στέλνεις μηνύματα, ώσπου να δώσουν σημεία ζωής οι «αγνοούμενοί» σου και να μερέψουν το «θεριό» της αγωνίας σου…
Τώρα έχεις ξεπεράσει το πρώτο σοκ, τον πρώτο τρόμο, αλλά όχι και τον εφιάλτη που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Τα «κατακάθια» του τρόμου είναι ο φόβος, η οργή, η απογοήτευση, η ανασφάλεια, η απόγνωση και στον «πάτο» της ψυχής «κατακάθεται» η θλίψη. Μοιράζεσαι με τους γύρω σου το φόβο, που τώρα διαδέχεται τον τρόμο που μόλις βίωσες με όλες σου τις αισθήσεις. Θέλεις να μάθεις αν υπάρχουν νεκροί, τραυματίες αλλά και το μέγεθος των υλικών καταστροφών. Οι πρώτες απαντήσεις είναι συγκεχυμένες, ενώ οι επαΐοντες συνιστούν ψυχραιμία.
Ρωτάς να μάθεις τις λεπτομέρειες. Το επίκεντρο και κυρίως το μέγεθος του σεισμού.
Δεν είναι όμως και τόσο δύσκολο να τα μαντέψεις και τα δύο. Το επίκεντρο πρέπει να είναι στην ευρύτερη περιοχή του Αρκαλοχωρίου, εκεί δηλαδή όπου έχει «εγκατασταθεί» πλέον μόνιμα ο Εγκέλαδος. Όσο για την ένταση, σίγουρα αυτή πρέπει να είναι η μεγαλύτερη από όλες τις προηγούμενες που έχουν καταγραφεί στο πρόσφατο παρελθόν και άρα σίγουρα μεγαλύτερη από τα 5R. Το κάθε site δίνει και μια άλλη ένταση. Θα πρέπει όμως να καταλήξεις σε μία μόνο. Σημειώνεις εκείνη των 5,8R όπου αποτελεί και την επίσημη καταγραφή του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών.
Αγωνιάς για το τι θα πουν οι ειδικοί, εκείνοι έχουν τώρα τον πρώτο λόγο. Οι σεισμολόγοι όμως, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, διαφωνούν. Αλλιώς δεν θα ήταν σεισμολόγοι. Διαφωνούν για τα πάντα. Διαφωνούν για το απροσδόκητο της έντασης, για την ίδια την ένταση, αλλά ακόμα και για το αν ο σεισμός των 5,8R είναι τελικά ή όχι ο κύριος σεισμός! Άλλοι από αυτούς παραδέχονται ότι δεν περίμεναν να συμβεί σεισμός μιας τέτοιας έντασης – μιας και δεν είχαν ειδοποιηθεί από τον Εγκέλαδο – και άλλοι ότι υπήρχαν αρκετές προειδοποιήσεις σε όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά δεν τους δώσαμε σημασία.
Στο μόνο ίσως που συμφωνούν όλοι οι επιστήμονες τώρα, είναι στην εκτίμηση της διάρκειας των μετασεισμών, συνιστώντας ψυχραιμία, εγρήγορση και… υπομονή.
Όταν υπάρχει ο σεισμός μία είναι η είδηση. Δεν υπάρχουν άλλες ειδήσεις. Δεν μένει χώρος για κανένα άλλο νέο. Κανένα νέο δεν μπορεί να είναι πιο τραγικό από το θάνατο ενός συνανθρώπου σου. Το κακό μαντάτο ήρθε συνοδευόμενο από δυο-τρεις μετασεισμούς. Ο άτυχος Ιάκωβος κλήθηκε να παίξει το ρόλο της «Ιφιγένειας» στην σύγχρονη τραγωδία του Αρκαλοχωρίου. Τραγικό το πρόσωπο, όπως τραγική και η ειρωνεία της τύχης.
Ο Προφήτης Ηλίας, αν και προφήτης, δεν προφήτευσε την καταστροφή στο μικρό γραφικό εκκλησάκι που τιμούσε τη χάρη του στο λόφο του Αρκαλοχωρίου, αλλά και δεν προστάτεψε τον άνθρωπο του Θεού που βρέθηκε εκεί για να κάνει το τάμα του, που δεν ήταν άλλο από το να αποκαταστήσει τις ζημιές που προκλήθηκαν στο εκκλησάκι από προηγούμενους σεισμούς. Θλίβεσαι για τον άδικο χαμό του Ιάκωβου, αλλά εύχεσαι ταυτόχρονα να είναι ο τελευταίος νεκρός που «θυσιάστηκε» στο βωμό του Εγκέλαδου.
Σειρά έχει τώρα η μετασεισμική ακολουθία (ή η προσεισμική, ποιος το ξέρει;) η οποία είναι πλουσιότατη. Μέσα στη μέρα της Δευτέρας έχουν καταγραφεί περισσότερες από 100 μετασεισμικές δονήσεις. Η πρώτη μέρα του μεγάλου σεισμού άφησε πίσω της έναν νεκρό, αρκετούς τραυματίες, εκατοντάδες κατεστραμμένα σπίτια και ακόμα περισσότερους άστεγους να περιφέρονται σαν πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Προτεραιότητα όλων πρέπει να είναι η ανακούφιση των πληγέντων.
Οι σεισμόπληκτοι έχουν τώρα την ανάγκη σου. Μπορείς να βοηθήσεις με πολλούς τρόπους. Η συμπαράσταση δεν μετριέται πάντα σε ευρώ. Ακόμα και η σκέψη σου σε αυτούς που δοκιμάζονται τούτες τις δύσκολες ώρες και μια καλή κουβέντα παρηγοριάς είναι ανεκτίμητα. Οι πολιτικοί που σουλατσάρουν στο Αρκαλοχώρι είναι και εκείνοι ευπρόσδεκτοι και μακάρι να βοηθήσουν έμπρακτα (αφού διαθέτουν και τα μέσα) στην επούλωση των «πληγών» που προκάλεσε ο μεγάλος σεισμός.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε «καλημερίζοντας» τον δοκιμαζόμενο τόπο με 5,3R.
Μια προειδοποίηση πως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Μια πρόκληση να αναστοχαστούμε την ίδια μας την ύπαρξη. Τώρα μπορεί να μη έχουμε τη διάθεση να φιλοσοφήσουμε, όμως έχουμε και το κίνητρο αλλά και το χρόνο να το προσπαθήσουμε.
Η βαθιά πίστη και αφοσίωση στην επιστήμη και την τεχνική, δημιούργησε υποσυνείδητα την πεποίθηση ενός απρόσβλητου και άτρωτου κόσμου. Ενός κόσμου που πίστεψε βαθιά στον εαυτό του, σχεδόν μεταφυσικά. Του κόσμου μας!
Όταν η πεποίθηση της εδραιωμένης παντοδυναμίας του ανθρώπου έρθει σε σύγκρουση με την ταπεινότητά του, αναγνωρίζοντας τον εαυτό του ως ένα αδύναμο πλάσμα μπροστά στη μανία της φύσης, τότε ο πολυπρόσωπος κόσμος των αυτονόητων παραδοχών θα κλονιστεί ισχυρά και η δόνηση αυτής της διατάραξης θα δημιουργήσει το ρήγμα στον τρόμο που προκαλούν τα διάφορα φυσικά φαινόμενα. Το ρήγμα αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα σύνορο, ένα όριο ανάμεσα στα πιστεύω και τους φόβους σου. Ανάμεσα στις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου. Ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα σου.
Η κάθε δόνηση είναι ικανή να προκαλέσει ρωγμή. Στον απόηχο της δόνησης η ρωγμή γίνεται περισσότερο ευδιάκριτη και ένα ρεύμα αέρα μπορεί να διέρθει από μέσα της.
Όταν η δόνηση είναι σεισμική, η ρωγμή αναζητείται στα ντουβάρια που αυτά επισκευάζονται. Όταν όμως το «τράνταγμα» συμβαίνει στα σωθικά του ανθρώπου, συνήθως τότε η «ρωγμή» που προκαλείται είναι πολύ βαθιά και δεν επουλώνεται.
Εκεί, στη ρωγμή του τρόμου, θα κρυφτείς μέσα της για να γλυτώσεις από τη μανία του Εγκέλαδου και θα νιώσεις το ψυχρό ρεύμα ενός ζωογόνου αέρα να την διαπερνά.
Έναν αέρα που θα σε κρατήσει ζωντανό την επόμενη φορά. Γιατί είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα υπάρξει και επόμενη φορά! Μου το υπενθύμισε άλλωστε και το τελευταίο ταρακούνημα που μου αναστάτωσε το χαρτί που γράφω, λίγο πριν να βάλω την τελεία.
https://moschonas.wordpress.com