Είναι αλήθεια ότι με κούρασε κάπως στο ανέβασμά της. ”Πέρασαν και τα χρόνια” είπα μέσα μου, ψάχνοντας φυσικά κάποια δικαιολογία. Ο λόγος για εκείνη τη μοναδική και τόσο όμορφη, αλλά και καλαίσθητη σκάλα της Βικελαίας, στο μέγαρο “Αχτάρικα” με τα παλαιινά μαρμάρινα σκαλοπάτια της και την καλογυαλισμένη ξύλινη κουπαστή της.
Η ίδια, έτσι όπως την είχα πρωτοαντικρίσει πριν από 37 ολόκληρα χρόνια, τότε που την πρωτοανέβαινα με ανάμεικτα συναισθήματα χρέους και φυσικά με ένα υπέρμετρο δέος. Δυστυχώς έπεσε και αυτή θύμα της αναδόμησης και της οικοδομικής ενίσχυσης του μεγάρου.
Ομως στο πρόσκαιρο λαχανιασμά μου, θέση πήρε ένα πλατύ χαμόγελο κι ένα πείραγμα από τον κύριο Γιάννη, τον Ανδρεαδάκη, του οποίου το γραφείο βρισκόταν στον πρώτο όροφο, ο οποίος ασχολούνταν με την μικροφωτογράφιση του τούρκικου αρχείου. Συνεχίζοντας το ανέβασμά μου έφτασα στον δεύτερο όροφο, περνώντας από το γραφείο του εφόρου μας, Νίκου Γιανναδάκη.
Αφού τον καλημέρησα μαζί και τον κύριο Μενέλαο Παρλαμά (τα γραφεία τους ήταν δίπλα το ένα στο άλλο), κατευθύνθηκα στο χώρο της εργασία μου, στο τμήμα των αρχείων. Είχαμε κανονίσει μαζί με τον Ανδρέα τον Σαββάκη και τον κύριο Νίκο τον Φανουράκη να πάμε για να μεταφέρουμε το αρχειακό υλικό της Κρητικής Πολιτείας από τις αποθήκες της περιοχής του Στομίου, δίπλα στη θάλασσα.
Ξαφνικά πετάχτηκα απότομα από τον ύπνο μου, έχοντας συνειδητοποιήσει, ότι αυτή η μεταφορά είχε γίνει πριν από 28 χρόνια… Στη συνέχεια θυμήθηκα ότι αυτές οι αποθήκες γκρεμίστηκαν και ο γύρω χώρος διαμορφώθηκε και το κυριότερο βέβαια, οι προαναφερόμενοι συνάδελφοί μου, ο Νίκος Γιανναδάκης, ο Ανδρέας Σαββάκης, ο Γιάννης Ανδρεαδάκης, μαζί και ο συνεργάτης και φίλος της Βικελαίας, ο Μενέλαος Παρλαμάς “έχουν φύγει” πια…
Φαίνεται ότι το όνειρό μου ήταν σημαδιακό, αφού τελευταίος “έφυγε για το μεγάλο του ταξίδι” και ο Νίκος, Φανουράκης. Ο δικός μου κύριος Νίκος όπως τον αποκαλούσαμε. Φαίνεται ότι και τα όνειρα έχουν την σημασία τους. Όσο και σύντομο να φαίνεται το πέρασμά τους για μας τους ζωντανούς, που με άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας προσπαθούμε να αναζητήσουμε και να διακρίνουμε οικείους, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και γενικά πρόσωπα αγαπημένα!
Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν για όλους εμάς ο Νίκος Φανουράκης! Ένας χαρακτήρας μοναδικός, ξεχωριστός για την προθυμία του και την ευγένεια του, καλόχαρος και καλοσυνάτος, καταδεκτικός και φιλόξενος. Ζήσαμε και πορευτήκαμε μαζί του είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια.
Μνήμες και θύμησες που τελειωμό δεν έχουν και έρχονται στη σκέψη μας. Ο κύριος Νίκος, ένας άνθρωπος παλιάς κοπής, πράγματι μας αγαπούσε και μετά την συνταξιοδότησή του είχε μεγάλο ενδιαφέρον για μας, για την βιβλιοθήκη μας, για την Βικελαία!
Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ήθελε να μαθαίνει τα νέα μας. Αντιμετώπιζε τα πάντα με αισιοδοξία και αξιοπρέπεια. Τούτες τις ώρες αναλογίζομαι το δυσαναπλήρωτο κενό που έχει αφήσει σε όλους μας και κυρίως στην οικογένειά του.
Στην αγαπημένη του σύζυγο και αγαπημένη μας κυρία Αστρούλα, υποδειγματική μητέρα, γιαγιά και σύζυγο, στα εγγόνια του, στα παιδιά του, στους φίλους του. Ας αποτελέσει αυτή η ενθύμηση την αγάπη και τον σεβασμό όλων μας, όσων μαζί του πορευτήκαμε. Ας αποτελέσουν όλα αυτά μια εναπόθεση λίγων λουλουδιών, πάνω στο νωπό χώμα που τον σκεπάζει. Η μνήμη του αιωνία!
Από τα παιδιά της Βικελαίας Βιβλιοθήκης