Στη Λένα: Τελευταία προσλαλιά

Λένα, δέξου την ευγνωμοσύνη μου για την εξόχου ήθους συμβίωσή μας.

Αν και κάτοχος άδειας ίδρυσης Ινστιτούτου ξένων γλωσσών (Αγγλικής, Γαλλικής), δεν προχώρησες, αλλά ως αρραβωνιασμένη υπηρέτησες πρόθυμα τη δράση μου και το έργο μου. Αφοσιωμένη σύζυγος, πηγή θαλπωρής, συναισθανόσουν ταυτισμένη με την ύπαρξή μου. Δεν έλεγες εγώ, έλεγες εμείς. Και ως αδειούχος βοηθός φαρμακείου περιφρουρούσες άγρυπνα την υγεία μου. Στη θύελλα και τη γαλήνη, στις καλές και δύσκολες μέρες και τα μικροκαβγαδάκια, 63 χρόνια στο ίδιο όχημα. Και ως καλή οικοδέσποινα βιάστηκες, ταλαιπωρημένη, να φύγεις πρώτη για να προλάβεις να μου νοικοκυρέψεις και το πέρα από τα επίγεια.

Από τα παιδικά σου χρόνια, Λένα, θυγατέρα και αδελφή, υπήρξες πηγή χαράς και περηφάνειας της οικογένειας, για τα ηθικά σου χαρίσματα, την επιμέλεια και την ευπρέπεια. Και με τη συμπεριφορά σου κέρδισες  τη συμπάθεια όσων σε γνώρισαν, συγγενών και φίλων.

Δεν παρέλειψες κανένα καθήκον, πιστή σύζυγος, γλυκιά μητέρα, τρυφερή γιαγιά, πιστή φίλη. Ήξερες μόνο να αγαπάς. Ήθελες να βοηθάς και να προσφέρεις με ανιδιοτελή αγάπη, ανεξίκακη και αξιοπρεπής.

Αφοσιώθηκες στην ανατροφή των παιδιών μας, Γρηγόρη και Μιχάλη, και των εγγονιών μας, Γιάννη, Φελίνας, Νικόλ και Έλενας. Και ανήμερα των Τριών Ιεραρχών έκλεισες για πάντα τα μάτια, μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας και της πιστής και αφοσιωμένης Ρένας μας, μέσα σε ένα σύννεφο αγάπης. Και οι φίλες σου μάταια σε περιμένουν μπλιό στη συντροφιά τους να ‘ρθεις, σε σκέπασε η μαύρη γης και κι έγινες γη κι εχάθης.

Θα λείψει το γλυκό σου χαμόγελο και η καλή σου κουβέντα. Αλλά ο αληθινός τάφος είναι οι καρδιές των ζωντανών, όπου θα υπάρχεις αμετακίνητη.

Λένα μου, καθαγιασμένη στη συνείδησή μου θα μείνεις, όσο υπάρχω, γενναία Ιέρεια της ζωής μου.