Υπάρχουν άνθρωποι, που για να απαλύνουν την ενοχή της ανεκπλήρωτης επιθυμίας, λένε πως ο χρόνος φόρεσε φτερωτά σανδάλια και το’ βαλε εσκεμμένα στα πόδια.
Υπάρχουν άνθρωποι, που για να κατευνάσουν τον πόνο που τους έφερε η απερισκεψία, λένε πως ο χρόνος τους ψιθύρισε τον μετέπειτα σκοπό του και μετά άλλαξε τα σχέδιά του για να τους συντρίψει.
Ο χρόνος, όμως, δεν φορά φτερωτά σανδάλια, ούτε έχει φωνή για να ψιθυρίζει. Δεν τρέχει, δεν παραπλανά. Είναι στάσιμος και δημιουργεί συγκυρίες στη μη στάσιμη ζωή μας. Η απόσταση και οι υποχρεώσεις είναι δύο από αυτές. Χρόνο θέλει για να καλυφθεί μια απόσταση, χρόνο θέλουν για να τελέψουν επιτυχώς οι υποχρεώσεις. Σε κάποιες από αυτές, λοιπόν, τις συγκυρίες πέσαμε κι εμείς Χριστίνα. Δεν καταφέραμε να κάνουμε όση παρέα θέλαμε, όμως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον χρόνο. Αυτός είναι στάσιμος, δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, είναι αθάνατος. Όχι σαν εμάς. Όμως το τέλος, ίσως κάποια μέρα να με οδηγήσει στην αιωνιότητα και τότε θα σε συναντήσω φίλη μου και θα κάνουμε όση παρέα θέλουμε, διότι η αιωνιότητα είναι μεγαλύτερη απ’ τη ζωή και το βασίλειο του χρόνου.
Θα σε θυμάμαι πάντα.
Η συμμαθήτριά σου Γεωργία Γ. Φασουλάκη