Της Μαρίας Βρέντζου, δικηγόρου
«Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» του Κώστα Σωτηρίου, Θέατρο ΚΑΤΩ/KATW theater, σκηνοθεσία Σοφία Δερμιτζάκη, ερμηνεία Νικολέτα Δάφνου, σκηνικά-κοστούμια Νίκος Καλαθάκης, επιμέλεια ήχου-μουσικής Στέλλα Κουφάκη, Σοφία Δερμιτζάκη.
Η παράσταση «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» είναι μία θεατρική μεταφορά της εξαιρετικής νουβέλας του Κώστα Σωτηρίου, με πρώτο ανέβασμα από τον πολιτικά ευαισθητοποιημένο σκηνοθέτη του θεάτρου του Νέου Κόσμου Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο.
Η ηρωίδα, γεννημένη τη δεκαετία του ΄30 είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του τρίπτυχου πατρίς–θρησκεία-οικογένεια. Θυγατέρα τμηματάρχη του Υπουργείου Εμπορίου και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού, μέσα από μία καθαρεύουσα της προφορικότητας και της καθημερινότητας, περιδιαβαίνει την σύγχρονη ελληνική ιστορία από τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο μέχρι την χούντα, την μεταπολίτευση και τα χρόνια της κρίσης με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Μόνο που ενώ η ελληνική κοινωνία διαρκώς εξελίσσεται, μεταβάλλεται και αλλάζει, η Σταματία παραμένει σταθερά η ίδια, με τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις της, τον συντηρητισμό της και την θρησκοληψία της, πράγμα που την καθιστά άλλοτε κωμικό και άλλοτε τραγικό πρόσωπο.
Το κείμενο, γραμμένο με χιούμορ, διακωμωδεί ουσιαστικά μια σειρά δραματικών ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν τον τόπο, ενώ παράλληλα παρουσιάζει το πορτρέτο μίας παρθένας γεροντοκόρης που διακατέχεται από ισχυρή δόση εθνικοφροσύνης. Μια ξεχασμένη Ελλάδα; Δυστυχώς όχι, πράγμα που κάνει και το έργο επίκαιρο και συνάμα διαχρονικό. Παρ’ όλα αυτά, η Σταματία είναι άνθρωπος βαθιά συμπαθής, με υπέρμετρη καλοσύνη και ευγένεια, έτοιμος να συντρέξει τον διπλανό του και να προσφέρει απλόχερα αγάπη και στήριξη. Αυτή η αλληλεγγύη και ανθρωπιά είναι και το ζητούμενο σήμερα, γι’ αυτό ίσως και το θεατρικό αγαπιέται τόσο, ενώ δεν παραλείπεται να τονιστεί η σημαντικότητα του οικογενειακού συστήματος, με όλες τις παθογένειές του φυσικά.
Πλήθος των προσώπων που περιβάλλουν την βασική ηρωίδα όπως ο πατέρας και η μητέρα της, η αδερφή της, ο κομμουνιστής γαμπρός της, τα ανίψια της, η κολλητή φιλενάδα της, ο παπάς, ο γιατρός, οι ασφαλίτες. Ερμηνευτικός άθλος λοιπόν για την Νικολέτα Δάφνου να δώσει σάρκα και οστά σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες, ουσιαστικά μέσα από έναν μονόλογο. Η ηθοποιός δούλεψε εστιάζοντας σε κάποια κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του εαυτού της με τον ρόλο, όπως η μεγάλη δοτικότητα και η τάση για θυσία που διαπνέουν την Σταματία, καθώς και μια ιδιότυπη παιδικότητα και αθωότητα που την χαρακτηρίζουν. Ουσιαστικά η Νικολέτα Δάφνου ενσάρκωσε με φυσικότητα, απλότητα και επιτυχία, μια πολύ μεγαλύτερή της γυναίκα, με εντελώς διαφορετική κουλτούρα, νοοτροπία και στάση ζωής. Δικαιολογημένα λοιπόν, η σκηνοθεσία εστίασε κατά πρώτο λόγο στην ερμηνεία, με έξυπνα ευρήματα από την καθημερινότητα μιας τέτοιας ύπαρξης και ένα λιτό σκηνικό που περιλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο ένα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που φιλοξενεί πρωταρχικά το αίσθημα μιας αβάσταχτης μοναξιάς.
Δικαίως η παράσταση είναι sold out και θα συνεχίσει το ταξίδι της τον μήνα Μάιο.