Δεν φτάνουν οι τόσες συμφορές που βιώνει, χρόνια τώρα, αυτή η χώρα ήρθαν κι οι πυρκαγιές να προστεθούν στην φτώχεια, την μιζέρια στο μεγάλο πανηγύρι του χαμού μας. Πολλές φορές μετρήσαμε πληγές μα την τωρινή συμφορά δεν φτάνει ο πήχης να την μετρήσει κι η ζυγαριά λυγίζει από το βάρος. Ποιός θα ξεχάσει ποτέ των πρόσφατων πυρκαγιών το αδηφάγο μέγεθος, την λύσσα, την ταχύτητα, την ορμή.
Από τις μνήμες ποτέ δεν θα σβήσει ο τρελός αυτός χορός της φωτιάς με καβαλιέρο έναν άνεμο φονιά με νικήτρια πάντα την φωτιά επί εμψύχων και αψύχων. Τα πεύκα να γονατίζουν ταπεινωτικά, μπροστά στο αδηφάγο θηρίο που λέγεται φωτιά. Τα πετεινά του ουρανού άλλα να πετούν στη σωτηρία, άλλα να μένουν και να καίγονται μαζί με τα μικρά τους.
Τα κατοικίδια μα και τα ζώα του δάσους περίμεναν το ένστικτό να τα οδηγήσει στη σωτηρία, μα αυτό το είχε καταπιεί ο φόβος. Οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι πανικοβάλλονται. Η θάλασσα να πέμπει σινιάλο σωτηρίας, μα μια ανάσα πριν από την θάλασσα ή μέσα στα ταραγμένα νερά της, ξεψύχησε η ελπίδα.
Μέσα στον πανικό ανοίγουν οι αγκαλιές κι αγκαλιασμένους τους βρήκε ο κόκκινος, πυρωμένος θάνατος. Γονείς με παιδιά, συγγενείς με φίλους, απλοί γνωστοί που κρύφτηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου τον Χάρο να ανταμώσουν αγκαλιασμένοι.
Μακάβριες οι εικόνες του θανάτου με τις στάχτες να σεργιανούν στα καρβουνιασμένα πτώματα. Κι ήταν πολλοί οι νεκροί κι ήταν πολλά τα παιδιά, πολλά τα άγουρα νιάτα, πολλοί οι τραυματίες, πολλοί οι αγνοούμενοι. Οι αριθμοί μεγάλοι κι αντιστρόφως ανάλογοι. Όταν μικραίνει ο ένας μεγαλώνει ο άλλος και δυστυχώς αυτός που μεγαλώνει είναι ο αριθμός των νεκρών. Τραγωδία, εθνική τραγωδία. Η Ελλάδα πενθεί. Η σιωπή νεκρική, όμοια με μοιρολόι Χορού αρχαίας τραγωδίας.
Ένα απόγευμα καλοκαιρινό ήταν. Ξένοιαστοι παραθεριστές απολάμβαναν ένα από τα ξεχωριστά καλοκαιρινά απογεύματα. Μα τούτο κουβαλούσε συμφορές που δεν μπορούσε να τις βάλει νους ανθρώπου. Μια πυρκαγιά απ’ το πουθενά κι μετά άλλη κι άλλη που έβαλαν μπουρλότο στα θεμέλια ενός ελληνικού ασυμβίβαστου καλοκαιριού, δυστυχώς κατευθυνόμενου. Περίεργη ετούτη η πυρκαγιά. Πυρκαγιά με ειδικές ικανότητες.
Η φλόγα να μεταπηδά με ταχύτητα αστραπής από το ένα δέντρο στο άλλο, να μπαίνει στα σπίτι σαν καλή νοικοκυρά, στα υπόστεγα, στις στέγες, να αποχρωματίζει τους τοίχους, αλλά και να φουντώνει συγχρόνως σε κλάσματα δευτερολέπτου σε άλλες δασοκατοικημένες περιοχές δεν είναι και το πιο φυσικό. Πυρκαγιά ανθρωποφάγα.Ποτέ δεν κατάλαβα πώς τόσο συγχρονισμένα ανάβουν πολλές εστίες μόνες τους την ίδια ώρα σε διαφορετικές περιοχές και γιατί δεν περνούν την ίδια στιγμή τα σύνορα της Ελλάδος.
Οι ίδιες θερμοκρασίες, τα ίδια μποφόρ με τις γείτονες χώρες, αλλά η φύση να προτιμά να καταστρέφει ότι άφησαν όρθιο οι ανθρώπινες ασυδοσίες. Λένε πως τα δάση αυτοκαταστρέφονται όταν γεράσουν. Αλήθεια μόνο τα δικά μας γερνούν; Κι αφού έχουν καεί τόσες φορές γιατί ανανεωμένα ξανακαίγονται;
Κι ο μη αναμενόμενος άνεμος των εννέα μποφόρ; Ποιά η πηγή που ενίσχυε την δύναμή του. Καχύποπτη άποψη αλλά αφού βγαίνουν αληθινά όλες «οι δήθεν» συνωμοσίες, πώς να μην αμφιβάλλεις. Τελικά όλα μα όλα μπορούν να τα ελέγχουν οι παγκόσμιοι ελεγκτές ακόμη και φυσικά γεγονότα. Ο Haarp…Αλήθεια αφού το παραδέχτηκαν ότι ελέγχουν τον καιρό γιατί δεν γίνεται καμιά καταγγελία; Ακούστηκε κι αυτό ότι η φύση εκδικείται.
Ποιος θυμός την φύση είχε οπλίσει κι έβαλε εμπρός ολοταχώς το δίκιο της να βρει που το΄χει χάσει. Θύμωσε η φύση ή την θύμωσαν;
Ναι, καταπατήθηκαν οι νόμοι της φύσεως, παρανομίες και παραβιάσεις κατά συρροή. Άνθρωπε δεν στο έμαθαν, τα δάση φιλοξενούν φυτά δέντρα και ζώα κι όχι ανθρώπινες κατοικίες. Άνθρωπε τα πρότυπα που ακολούθησες φταίνε κι εσύ μαζί τους. Η Ύβρις και η Νέμεσις των αρχαίων θα έλεγε κανείς.
Μα όχι, η φύση δεν είναι τόσο μοχθηρή. Ποτέ δεν θα έδινε εναγκαλισμός θανάτου σε αθώα παιδιά που η συνέχεια είναι της φυλής μας. Μα μήπως; Κι αυτή η ασύμμετρη απειλή από στόματος πρωθυπουργού; Μήπως οι εχθροί της Ελλάδας πέρασαν από την έμμεση βιολογική εξόντωση των Ελλήνων στην άμεση – η οποία, βεβαίως, είναι καθαρή μαζική δολοφονία του γηγενούς πληθυσμού; Άσχημες υποθέσεις αλλά μετά από τόσα που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια είναι εφταφάνερο ότι κάποιοι έχουν βάλει πλώρη για τον αφανισμό μας . Εξάλλου αυτή είναι η τελευταία επιθυμία – διαταγή του Κίσινγκερ.
« Τους Έλληνες να ξεκάνετε». Κι οι Έλληνες πολιτικοί δεν του χάλασαν χατήρι. Και το πτωχευμένο ελληνικό κράτος συρρικνώνεται σιγά – σιγά. Μήπως και στην περίπτωση αυτή, ακολουθούν την τακτική του “σιγά-σιγά” που πήρε άριστα ως τώρα και στον αφανισμό ανθρώπων κι ακόμη περισσότερο μικρών παιδιών; Να μας κάνουν να συνηθίσουμε στους μεγάλους αριθμούς νεκρών συμπατριωτών μας… ώστε, όταν έρθει η στιγμή να δούμε περισσότερους νεκρούς θα έχουν πάψει να μας ενδιαφέρουν τα πτώματα στους δρόμους, όπως τώρα δεν μας συγκινούν οι άστεγοι και οι τροφοσυλλέκτες των κάδων;.
Αλήθεια πού ήταν οι ΜΚΟ που σπεύδουν ασθμαίνοντας να βοηθήσουν τους λαθρομετανάστες; Συμπόνια μόνο γι’ αυτούς; Τι παιχνίδια μας παίζουν κι εμείς καθόμαστε αμέτοχοι στο πολυθρόνα της αδιαφορίας σαν να μην μας αφορά το θέμα; Κι οι πυροσβέστες; Αυτοί οι αληθινοί ήρωες; Γι’αυτούς ποιός θα μιλήσει; Άνθρωποι που γίνονται υπεράνθρωποι. Δίνοντας άνιση μάχη με το θεριό της φωτιάς, σε δάση, σε δύσβατα μέρη, σε χωριά, σε βουνά.
Κι όταν σβήσει η φωτιά, πηγαίνουν στο επόμενο μέτωπο. Κόντρα στην λαίλαπα της πυρκαγιάς, που ως… αδηφάγο τέρας ορέγεται τα πάντα στο πέρασμά του, οι πυροσβέστες πάνε στη… μάχη με μέσα περασμένων δεκαετιών. Χωρίς ξεκούραση, χωρίς καθαρό μυαλό, παρά μόνο πάντα με τον ίδιο στόχο, με το ίδιο πάθος. Να σβήσουν την φωτιά, να περιορίσουν την κόλαση, να σώσουν ό,τι μπορούν. Κι όμως αντί το ευχαριστώ σ’ αυτούς αποδίδονται λάθη και παραλείψεις που ανίκανο κράτος δεν έχει την τόλμη να αποδεχτεί σαν δικά του και μόνο δικά του.
Η αποδόμηση όμως της Πυροσβεστικής είναι έργο αποκλειστικά του κράτους. Ποιος φταίει και ποιος θα τιμωρηθεί. Μα τιμωρήθηκε ποτέ κανείς; Ακόμη κι όταν από στόματος πολιτικού της γείτονος « φίλης» Τουρκίας το 2007 ακούστηκε το φοβερό « εμείς κάψαμε την Ελλάδα» δεν έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες να τιμωρηθούν οι εμπρηστές.
Οι τωρινές όμως οι φωτιές είχαν μια πρωτοφανή μανία, μια υπερφυσική ικανότητα μια ασυνήθιστη λαιμαργία και το αιωνόβιο δάσος υποκλίθηκε ταπεινωτικά στο πρωτογενές αυτό στοιχείο του κόσμου, την φωτιά. Ασύμμετρη απειλή. Ακούστηκε η θεωρία της ασύμμετρης απειλής και του στρατηγού ανέμου. Μόνο που όταν διατυπώθηκαν τα συγκεκριμένα επιχειρήματα από τον κ. Πολύδωρα το 2007, οι ίδιοι που τώρα τα επικαλούνται τότε τον λοιδορούσαν.
Οι μέρες περνούν και θλιμμένος ο ελληνικός ουρανός πενθεί ραντίζοντας με καλοκαιρινά δάκρυα που δεν είναι δικά του (ας είναι καλά ο Haarp) το καψαλισμένο τοπίο. Τα ονόματα των νεκρών όλο αυξάνονται καθώς ελαττώνονται τα ονόματα των αγνοουμένων και των τραυματιών. Γι’αυτό:
«Μεριάστε στάχτες », να διαβεί καψαλισμένη η Μάνα,
να αγγίξει με τα χέρια της, να κλάψει τα παιδιά της,
να ράνει με το δάκρυ της τον αγιασμένο τόπο,
πάλι να ανθίσουν τα βουνά και να καρποφορήσουν»
Η Ελένη Μανιωράκη – Ζωϊδάκη είναι δασκάλα, λογοτέχνης