Οι μεγάλες καταστροφές στην Ηλεία, από την επέλαση της πύρινης λαίλαπας αποτυπώθηκαν στα πρωτοσέλιδα των τοπικών εφημερίδων της Πελοποννήσου:
Η εφημερίδα «Πατρίς» κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Γιατί Θεέ μου;», λίγο πιο κάτω έκανε λόγο για «βομβαρδισμένο τόπο» και για «θέαμα που σοκάρει» και δεν παρέλειψε να σημειώσει ότι «κατά 40% άλλαξε η μορφολογία του νομού». Η εφημερίδα «Πρώτη» κυκλοφόρησε με τίτλο: «Όλεθρος!» και παρουσίασε τον «χάρτη της τρομακτικής συμφοράς». Την ίδια στιγμή, στην εφημερίδα «Πρωινή» διαβάζαμε τον τίτλο: «Η Ηλεία σβήστηκε από το χάρτη», ενώ στις εσωτερικές σελίδες υπήρχε ρεπορτάζ με τους «αριθμούς που σοκάρουν», για την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή που προκλήθηκε.
Αν ο αναγνώστης αυτών των τίτλων παθαίνει σοκ διαβάζοντάς τους, πως θα αντιδράσει άραγε όταν θα διαπιστώσει ότι αυτοί οι τίτλοι δεν αφορούν τον Αύγουστο που διανύουμε αλλά τον Αύγουστο του 2007; Οι τίτλοι περιγράφουν μια καταστροφή, που ενώ εξελίχθηκε πριν από 14 ολόκληρα χρόνια, δεν διαφέρει σε τίποτα, εκτός από το μέγεθος, από αυτήν που βιώνουμε σήμερα. Διαβάζοντας τους σημερινούς τίτλους των ίδιων εφημερίδων, επίσης δεν θα καταλάβουμε αν αφορούν αυτοί το παρελθόν ή το παρόν της Ηλείας.
Την ίδια ακριβώς χαμένη αίσθηση του χρόνου θα νιώσουμε αν δούμε εικόνες μέσα από φωτογραφίες ή βίντεο από τις φετινές, τις περσινές ή τις προπέρσινες πυρκαγιές.
Τις αμέτρητες πυρκαγιές που κατακαίουν κάθε χρόνο την κατακαημένη μας χώρα.
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα από τότε. Η ίδια δυστοπία,
η ίδια κατάρα, η ίδια αναλγησία, η ίδια κακομοιριά. Στάχτες παντού και μια από τα ίδια. Λες και ο θερμός χρόνος του καλοκαιριού όταν πυρακτώνεται παγώνει κι αυτός μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα. Περνάει μέσα από τα καιόμενα κουφάρια των δέντρων που θυσιάζονται, πάνω από τις στάχτες και τα αποκαΐδια που στοιχειώνουν το νεκροταφείο της φύσης, δίπλα από τα καμένα πτώματα των ζώων που δεν έφταιξαν σε τίποτα, έξω από τα σπίτια που καίγονται όρθια, μαζί με όλες τις αναμνήσεις που κουβαλάνε μέσα τους, πίσω από την αγωνία των ανθρώπων να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται…
Η θέα της φωτιάς στην Εύβοια που «φλερτάρει» με τη θάλασσα και οι πορφυρές αποχρώσεις του ουρανού που σχηματίζονται από το φυσικό φως, τις ζωηρές κατακόκκινες φλόγες και τους πυκνούς μαύρους καπνούς, συνθέτουν μια τρομακτική καταθλιπτική εικόνα «Αποκάλυψης». Οι τίτλοι των έκτακτων δελτίων των τηλεοπτικών σταθμών, κι αυτοί στερεότυποι πλέον και καθιερωμένοι: «Πύρινα μέτωπα», «Μάχη με τις φλόγες», «Πύρινος κλοιός», «Πύρινη λαίλαπα», «Πύρινη κόλαση», «Πύρινος εφιάλτης», «Πύρινος όλεθρος», και αφού καούν τα πάντα, «Η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο».
Όσο και να θέλουν κάποιοι να «φορτώσουν» όλες τις ευθύνες της πύρινης καταστροφής στην κλιματική αλλαγή, δεν θα το καταφέρουν. Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι, οι καταστροφικές καλοκαιρινές φωτιές συνδέονται περισσότερο με την κερδοσκοπία και τη διαφθορά και λιγότερο με την αλλαγή του κλίματος. Συμβάλει βεβαίως και η κλιματική αλλαγή, που συνιστά πλέον κλιματική κρίση, αλλά όχι στα μέγιστα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι πυρκαγιές που προκαλούνται από κεραυνούς ή άλλα φυσικά αίτια δεν ξεπερνούν το 3% των συνολικών πυρκαγιών. Όλες οι υπόλοιπες ενοχοποιούν τον ανθρώπινο παράγοντα.
Όσο δεν καταπολεμάται η διαφθορά τόσο θα συνεχίζουμε να είμαστε στο ίδιο «έργο» θεατές, αλλά ταυτόχρονα και μοιραίοι μάρτυρες μπροστά σε αυτό το έγκλημα που συντελείται κάθε καλοκαίρι. Όσο συνεχίζεται η τακτική, μετά από μια φωτιά σε κάποια δασική περιοχή, αυτή να αποχαρακτηρίζεται, να υποδιαιρείται σε οικόπεδα, σε βοσκοτόπια ή να καλλιεργείται, να μην απορεί κανείς για τις συνέπειες.
Την επόμενη φυσική καταστροφή θα την περιμένουμε δυστυχώς σύντομα, όχι όμως από τη φωτιά αυτή τη φορά, αλλά από το νερό…
Οι καταστροφικές πυρκαγιές στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι, είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής απαξίωσης όλων των κυβερνήσεων, αλλά και των πολιτών, απέναντι στην προστασία του περιβάλλοντος. Οι διάφορες καμπάνιες του κράτους για την προστασία των δασών δεν έχουν αποδώσει μέχρι σήμερα, ίσως γιατί και το ίδιο δεν κατάφερε να αποτελέσει πρότυπο στο μεγάλο αυτό θέμα. Δεν γίνεται αναδάσωση των καμένων δασικών περιοχών, όπως εδώ και χρόνια υπόσχεται η εκάστοτε επίσημη Πολιτεία, ενώ την ίδια στιγμή τεράστιοι πυλώνες ηλεκτρικού ρεύματος ξεπροβάλουν εν μέσω δασικών εκτάσεων.
Οι μεζονέτες «ξεφυτρώνουν» η μια μετά την άλλη, σαν τα μανιτάρια μέσα στα καμένα δάση και όταν έρθει η δική τους σειρά να καούν, τότε μόνο ανακαλύπτουν την «πύρινη κόλαση». Τις μεζονέτες όμως τις κατοικούν πολίτες που συμμετέχουν στο έγκλημα που συντελείται.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ξένοι δημοσιογράφοι έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς την Ελλάδα, ως τον «Παράδεισο των εμπρηστών».
Το καλοκαίρι, αυξάνεται κατακόρυφα ο κίνδυνος πρόκλησης μεγάλων πυρκαγιών. Δεν δημιουργούνται όμως αντιπυρικές ζώνες πυροπροστασίας. Δεν ανοίγονται νέοι δρόμοι στα δάση. Δεν καθαρίζονται οι υπάρχοντες δρόμοι για να είναι προσβάσιμα όλα τα σημεία από τις πυροσβεστικές δυνάμεις.
Δεν προσλαμβάνονται ειδικοί δασολόγοι που θα λειτουργούσαν προληπτικά στην καταπολέμηση των πυρκαγιών. Το κράτος δεν έκανε ποτέ ενέργειες για να καταπολεμήσει την εγκληματική αποψίλωση. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος-μέλος της ΕΕ που δεν διαθέτει Εθνικό Κτηματολόγιο και ασφαλώς ούτε και χάρτες που οριοθετούν δάση και δασικές εκτάσεις. Ενώ ο νόμος για την επίσημη καταγραφή των δασών και των δασικών εκτάσεων υπάρχει εδώ και 40 χρόνια, έως το 2015 είχε ολοκληρωθεί μόλις το 6% της καταγραφής, δεδομένου μάλιστα ότι περισσότερο από το 80% των δασικών εδαφών αποτελεί δημόσια περιουσία.
Το ερώτημα είναι. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος για να μπορέσουμε στο μέλλον να σώσουμε ό, τι τέλος πάντων έχει απομείνει; Η απάντηση είναι καταφατική. Υπάρχει και είναι στο χέρι του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Να ψηφίσει επιτέλους έναν νόμο που θα αποτελείται από μία μόνο πρόταση: «Οι καμένες δασικές εκτάσεις αναδασώνονται χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση και δεν επιτρέπεται ποτέ στο μέλλον να μετατραπούν αυτές σε οικόπεδα, σε βοσκοτόπια και σε καλλιεργήσιμες ή εκμεταλλεύσιμες περιοχές».
Εξ’ όσων γνωρίζω, καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν κατέθεσε έναν τέτοιο νόμο, για ευνόητους βεβαίως λόγους. Αναρωτιέμαι, αν θα βρει κάποτε το θάρρος κάποια μελλοντική κυβέρνηση να αντισταθεί στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε; Πολύ φοβάμαι πως δεν θα γίνει!
Η κυβέρνηση, με τη φροντίδα και την επιμέλεια των φίλιων μέσων, βγάζει προς τα έξω ότι με τις φετινές πυρκαγιές τα έχει πάει καλά μέχρι στιγμής, αλλά τα αριθμητικά δεδομένα την διαψεύδουν. Η φετινή αντιπυρική περίοδος είναι η ακριβότερη όλων των προηγούμενων ετών, αλλά και η λιγότερο αποτελεσματική.
Οι καμένες εκτάσεις μέσα στο πρώτο τρίμηνο της αντιπυρικής περιόδου του 2021 είναι κατά 36% περισσότερες σε σχέση με το μέσο αριθμό των καμένων εκτάσεων κατά το αντίστοιχο διάστημα της 12ετίας 2008-2020! Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της φετινής καταστροφής, αρκεί να συγκρίνουμε τα 83.610 στρέμματα δασικής έκτασης που κάηκαν το 2020 και τα 54.040 στρέμματα που κάηκαν το 2019, με το 1.000.000 στρέμματα που εκτιμάται ότι θα έχουν καεί φέτος.
Η τραγική εμπειρία στο «Μάτι» λειτούργησε αποτρεπτικά στο να θρηνήσουμε και αυτή τη φορά ανθρώπινες ζωές, και αυτό είναι το πιο σημαντικό! Όμως η ευθύνη της Πολιτείας δεν σταματά στην εκκένωση των περιοχών που πλήττονται. Το κυβερνητικό σύστημα πολιτικής προστασίας απέτυχε παταγωδώς. Οι φετινές πυρκαγιές γύρισαν την Ελλάδα άλλα 30 χρόνια πίσω, όσα δηλαδή θα χρειαστούν για να αναγεννηθούν τα δάση που κάηκαν.
Η επόμενη μέρα στον καμένο Ελληνικό παράδεισο, θα βρει την ανθρώπινη ζωή, που σαφώς αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα, να περιφέρεται σαν φάντασμα ανάμεσα στις στάχτες…
https://moschonas.wordpress.com