Στα λουλούδια του Μάη επίσης λέμε «ΝΑΙ». Παραμένουμε όμως οπαδοί του Απρίλη, όχι μόνο επειδή κατά τον Σολωμό «χορεύει και γελά με τον έρωτα» και φυσικά όχι επειδή, στην Κρήτη ειδικά, ο Απρίλης φέρνει την κίτρινη άνοιξη.
Όσοι έχουν καμαρώσει την πανδαισία του ανθισμένου ασπαλάθου και κάποιων άλλων νερένιων λουλουδιών, που ανθούν τον Απρίλη και μαραίνονται με τις πρώτες ζέστες του Μάη, συμφωνούν μαζί μου.
Ο Απρίλης ξυπνά τους κοιμισμένους βολβούς βαθιά στο χώμα. Πλημμυρίζει χυμούς τους ξερούς κλάδους και εκείνοι φουσκώνουν και ανοίγουν τα μάτια τους στο φως του ήλιου. Τι όμορφη πραγματικά η λέξη «μάτι» που έχουμε για να εκφράσουμε τα σημεία από όπου εκτινάσσεται η νέα ζωή των φυτών και βλέπουν το φως του ήλιου!
Η όραση είναι κατά τον Αριστοτέλη η κορωνίδα των αισθήσεων και εκείνη αγαπούμε περισσότερο. Κάποιες αναφορές στον τυφλό Αργεντινό Μπόρχες ή στον δικό μας Όμηρο και Οιδίποδα που, όσο είχαν όραση, δεν γνώριζαν και για να κατακτήσουν τη γνώση του εσωτερικού ανθρώπου τυφλώθηκαν, διδάσκουν.
Ο Ευριπίδης με το στόμα ενός δούλου στην τραγωδία «Ορέστης» δίδει μια θαυμάσια δραματουργικά σκηνή. Ο οργισμένος Ορέστης μπαίνει στη σκηνή να σφάξει την Ελένη, που είναι η αιτία της συμφοράς του. Βγαίνει κρατώντας έναν Τρώα αιχμάλωτο. Εκείνος ικετεύει να μην τον σκοτώσει και ο Ορέστης, Έλληνας σε όλα του, τον παρηγορεί και του λέει ότι, αφού είναι δούλος, η ζωή δεν αξίζει και εκείνος απαντά: «Αξίζει να ζω για να βλέπω το φως του ήλιου».
Ο Απρίλης αποζημιώνει την εσωτερική όραση του ανθρώπου. Υπάρχει η ετοιμασία, η συμπυκνωμένη ορμή. Σου επιτρέπει να σκάψεις μέσα σου. Τότε αστράφτει το φως πιο καθαρά και γνωρίζεις την ψυχή σου.
Καθιερώθηκε όμως θεσμικά ο Μάης ως μήνας των λουλουδιών. Ανθεί το πλουμί με το μενεξεδί του χρώμα. Κι ανθούν τα τριαντάφυλλα. Είναι ο μήνας του αίματος, σύμβολο των κοινωνικών αγώνων για κατακτήσεις και άλλα προνόμια.
Προνόμια που η λογική των σημερινών κυρίαρχων αναθεωρεί, αμφισβητεί και υπονομεύει. Με θλίβουν οι εορτές των εγκατεστημένων πατέρων και προστατών του εργατικού κινήματος. Εκείνων που ήταν «φτωχόπαιδα και έγιναν αφεντικά».
Επίκαιρη έγινε δυστυχώς και η μάνα του σκοτωμένου παλικαριού στη Θεσσαλονίκη και ηχούν δίπλα μας οι στίχοι του Ρίτσου: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω / Άνοιξη, γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες επάνω / στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις / άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης». Ο νιός άρμεγε το φως με τα μάτια του, ένας υπέροχος στίχος.
Σήμερα το κόκκινο γαρύφαλλο και το τριαντάφυλλο «κρύβουν άλλα νοήματα», σηματοδοτούνται και φορτίζονται με περιεχόμενο αναγκαστικά θανατηφόρο. Προσπαθώ να διαπλεύσω επετειακά την κρυφή γλώσσα ενός τριαντάφυλλου. Φυσικά ένα ακόμη κείμενο είναι ο καρπός αυτής της ναυσιπλοΐας.
Δώρο «σημαίνον» και ευχή σ’ αγαπημένες ψυχές που ταξιδεύουν μοναχικές στο ξέφωτο και στο φεγγάρι που μένει πάντα εκεί και αισθάνονται την ανάγκη, όπως η Σαπφώ, να φωνάξουν: «Bασίλεψε το όμορφο φεγγαράκι κι η Πούλια. Βαθιά μεσάνυχτα. Κι εγώ κοιμούμαι μόνη».
Ο Απρίλης και ο Μάης προχωρούν αδελφωμένοι και μακάρι να συνεχίσουμε ακόμα πολλά χρόνια να πορευόμαστε μαζί τους. Δεν είναι ανάγκη να επιλέξουμε τον έναν, γι’ αυτό μ’ αρέσει πολύ η μαντινάδα που μας παραπέμπει σε μια στιγμή ευτοπίας συνδυάζοντάς τους σε μια λέξη.
Κείν’ η πληγή μου μ’ άνοιξες, ανθέ τ’ Απριλομάη
Έγειανε, κακοσύνεψε, δε με ρωτάς πώς πάει.