Στα ίχνη των ανασκαφών του πατέρα του μας οδήγησε ο καθηγητής Ελευθέριος Πλάτωνας του Νικολάου χτες στο Βλαχάκειο ίδρυμα της Βιάννου. Ίχνη που μαρτυρούν όσους έζησαν και τάφηκαν στα χώματα που πατούμε και σημαίνουνε πολλά για μας τους ζώντες σήμερα. Τα ίχνη αυτά γίνανε κομμάτι της μνήμης μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας που όσο παλιότερο είναι, τόσο πιο βαθειά στο μέλλον στέλνει το νου και τ’ όνειρο. Είναι αυτός ο νόμος της μνήμης να διαρκεί και να σώζεται τόσο, όσο με πιο διαχρονικές κοινές αλήθειες γράφεται.
Η κοινότητα της αλήθειας σφριγάει το νου που τη ζει και νοιώθει το κρασί που έπινε αυτός που άφησε το ποτήρι του στο χώμα. Αυτό το ποτήρι που μπορείς, χάρη στον αρχαιολόγο ανασκαφέα, να το φέρνεις στο στόμα σου και να μεθάς στη χαρά του που διαρκεί μέχρι το γιο σου και την κόρη σου κι επέκεινα. Το σφρίγος της αλήθειας του αρχαιολόγου οραματιστή πατέρα του μας έδωσε με τη σεμνότητα, που αρμόζει σε άξιο γόνο της ελληνικής σκέψης, ο καθηγητής Λευτέρης Πλάτωνας.
Ο καθηγητής Λευτέρης Πλάτωνας έκαμε το ‘ευχαριστώ’ που νοιώθουμε οι Βιαννίτες να αρχίσει να παίρνει τις διαστάσεις που του πρέπουν. Ο πατέρας του καθηγητή κου Λευτέρη Πλάτωνα του Πανεπιστημίου της Αθήνας έσκαψε βαθειά την ψυχή των ανθρώπων στις διαδρομές της ιστορίας μας, αφήνοντας σίγουρους μόλους για το νου μας με την απλότητα του μάστορα και την αυστηρότητα του μαθηματικού. Μόλους για να δένει ο νους, όταν πλέει (νοεί και νέει) στο παρελθόν για να βρει από πού είμαστε και να βάζει πλώρη για το μέλλον.
Έτσι δένει η αξιοπρέπεια και έρχεται η ελευθερία και η κρίση μας ορίζει να τα γεννήματα της μνήμης μας. Ο ανασκαφέας της γης και της ψυχής μας, προϊστορικός αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτωνας, ζει πια μεταξύ μας πιο οικείος με τη μαρτυρία του γιού του που συνεχίζει το έργο του πατέρα του στην κρητική γη της Ζάκρου, ξεσηκώνοντας των τεχνημάτων τη ζωή από τη γη να ανθίζει στα όνειρα των παιδιών που τη βλέπουν.
Ας είναι αυτές οι φτωχές κουβέντες μου ένα ελάχιστο ευχαριστώ για τους Πλάτωνες μας, πατέρα και γιό. Η κοινότητα των αρχαιολόγων γίνεται μέλος της ζώσας μνήμης μας όταν έχομε μεταξύ μας λειτουργούς, όπως ο Νικόλαος και ο Ελευθέριος Πλάτωνας.