Στη διεθνή πολιτική σκηνή τα δικαιώματα δεν σου χαρίζονται αλλά τα υπερασπίζεσαι πάση θυσία. Για να το καταφέρεις αυτό, είναι ανάγκη προηγουμένως να ξέρεις από πού έρχεσαι, πού βρίσκεσαι και προς τα πού θέλεις να πας.
Φροντίζεις να έχεις στόχους διαχρονικούς και συμφωνημένους με την κοινωνία, όσο δύσκολο και αν είναι, όση επιμονή και αν χρειάζεται.
Μεγαλώνεις τη νέα γενιά με αγάπη για τον τόπο, πείθοντάς την εκ των πραγμάτων, ώστε να είναι πρόθυμη να υποστεί θυσίες για τους τίμιους κόπους της. Κάνεις την Παιδεία μαστ, όχι βάσανο φυγής. Φτιάχνεις πρώτα απ’ όλα ένα σπίτι δίκαιο και σε τάξη, έτοιμο να υπερασπιστεί με όλα τα μέσα που διαθέτει τους ενοίκους και το νοικοκυριό του.
Ξέρεις ότι χρειάζεται χρόνος, πολύς χρόνος, για να το πετύχεις. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν περιορίζεις το οπτικό σου πεδίο μέσα στο στενό χρονικό ορίζοντα της δικής σου βιολογικής παρουσίας, αλλά σκέφτεσαι τους επόμενους, τα παιδιά σου. Παραδείγματα έχεις πολλά.
Ο παγκόσμιος πολιτισμός της ανθρωπιάς, της γενναιότητας και του αλτρουισμού προσφέρει εργαλεία θαυμάσια. Μόνον έτσι θα είσαι σε θέση να πεις «τώρα μπορώ να είμαι σίγουρος, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να ζήσουν οι επόμενοι καλύτερα, είμαι ήσυχος.
Προγραμμάτισα για να ζήσουν με ασφάλεια, χωρίς φοβέρες, χωρίς τον φόβο μήπως μια μέρα ξυπνήσω, βρίσκοντας τον τόπο μου κουτσουρεμένο από το νταηλίκι του γείτονα και κληθώ σε «αυτοσυγκράτηση» για «συνομιλίες». Ο μη γένοιτο, κανείς δεν θα σε παίρνει τότε στα σοβαρά. Εάν με τα λόγια κτίζεις ανώγεια και κατώγεια, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποτε θα σου τελειώσουν και οι ίδιες οι λέξεις. Στο ψητό:
Μάθαμε ότι η Τουρκία με non paper εκτοξεύει απειλές εναντίον της Ευρώπης και καταλήγει εκφράζοντας την πεποίθηση ότι «θα πρυτανεύει η κοινή λογική» στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε κάθε περίπτωση, ως προς εμάς, η Τουρκία βγαίνει κερδισμένη: α) η εισβολή στην Κύπρο πρακτικά ξεχάστηκε, β) στο Αιγαίο επέβαλε την πολιτική της, αφού η «διεθνής κοινότητα» θεωρεί ότι υπάρχουν διαφορές με την Ελλάδα και όχι μόνον ως προς την υφαλοκρηπίδα, γ) προέβαλε δυναμικά τις απόψεις της περί ΑΟΖ, παρά το συντριπτικό νομικό μας οπλοστάσιο, χωρίς να υπάρχει περίπτωση ουσιαστικής υποχώρησης, δ) στη Θράκη προωθεί συστηματικά μια «τουρκική» μειονότητα, ώστε εν καιρώ να αρχίσει ξαφνικά να ξεδιπλώνει ένα τοπικό «λαϊκό» αίτημα αυτονομίας.
Νομίζουν πολλοί ότι είναι θέμα Ερντογάν και ότι όταν φύγει, θα ομαλοποιηθούν τα πράγματα. Φευ! Τότε είναι που θα αρχίσουν και επίσημα οι προσεγγιστικές γλύκες για τη νέα δυτική Τουρκία και τα γνωστά. Στο ενεργειακό παιχνίδι, είναι ένας παράγοντας που ούτε μπορεί κανείς να τον αγνοήσει αλλά ούτε και να τον παραμερίσει. Είμαι πεπεισμένος ότι, εάν η Τουρκία χάσει στην Ανατολή, θα της χρυσωθεί το χάπι στη Δύση. Εις βάρος μας δηλαδή. Ρωσία και ΗΠΑ μάλλον τα έχουν βρει στην ευρύτερη περιοχή και δεν νομίζω να θέλουν να κακοκαρδίσουν και πολύ την Τουρκία.
Αυτές οι προκλήσεις των Τούρκων, με τη συμμετοχή του τύπου, κάτι μου θυμίζουν από την Ιστορία. Επαναφέρουν μνήμες της δεύτερης δεκαετίας του εικοστού αιώνα. Αυτές οι φραστικές καταδίκες των Ευρωπαίων και των Αμερικανών προς την Τουρκία, επίσης κάτι μου θυμίζουν. Είναι οι τρομακτικές ημέρες της εισβολής στην Κύπρο το 1974. Για όλα αυτά, τι κάνει η σύμμαχος Ευρωπαϊκή Ένωση; Κατά τη φρασεολογία της λοιπόν (δεν μπόρεσα να αποφύγω την ειρωνεία του παραπόνου) ιδού:
Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συζήτησαν σε προπαρασκευαστικά κείμενα σκληρής (μεταξύ τους) διαπραγμάτευσης την τουρκική προκλητικότητα (προς τους άλλους, όχι προς τους ίδιους) για να διαμορφώσουν, στην τελική τους θέση, τις μεταξύ τους μετατοπίσεις και τις διπλωματικές μάχες που σκοπεύουν να δώσουν (πάλι μεταξύ τους) με κάθε αυστηρή λέξη στο κείμενο των συμπερασμάτων.
Είναι σε θέση έτσι να καταδικάσουν τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, εκφράζοντας με ηχηρά μηνύματα και σθεναρή (ενδεχομένως) πίεση την έντονη ανησυχία τους για τις αρνητικές συνέπειες στις ευρωτουρκικές σχέσεις – όχι τις συνέπειες στις δικές τους διακρατικές με την Τουρκία σχέσεις. Εξετάζουν τη λήψη «στοχευμένων μέτρων» (μην παρεξηγιέστε, στοχεύουν στα μέτρα και όχι σε κανέναν άλλο…) για την περικοπή των προενταξιακών κονδυλίων και την αναμόρφωση της τελωνειακής ένωσης – μπορεί και με αναστολή των συναντήσεων του Συμβουλίου Σύνδεσης και πάγωμα ίσως όλων των κεφαλαίων των ενταξιακών διαπραγματεύσεων.
Θα διεθνοποιηθεί η κατάσταση (αλλά να μην διαταραχτούν και οι εμπορικές σχέσεις) σε μία προσπάθεια διεξόδου στο ζήτημα των αγωγών (τι άρωμα και αυτό!) ώστε να δοθεί μία τέτοια κατάλληλα διαμορφωμένη απάντηση στον Ανατολίτη που να μπορεί με άνεση να τη γράψει ανεξίτηλα στα γεωτρύπανά του.
Μα πέστε μου, για το Θεό σας, ένα πράγμα στο οποίο οι Τούρκοι από το 1974 και μετά έκαναν πίσω, ώστε να κατανοήσω τις στρουθοκαμηλικές βεβαιότητες της πολιτικής μας ηγεσίας -που κρατά τον κόσμο εν υπνώσει- ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη; Εάν ξυπνήσουμε, θα καταλάβουμε (κλισέ η φράση, αλλά δεν βρήκα καλύτερη) ότι χωρίς προβολή οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής, εάν χρειαστεί, ισχύος γινόμαστε σιγά σιγά εξάρτημα των Τούρκων.
Εάν ξυπνήσουμε από το σφιχταγκάλιασμα του πολιτικού διπολισμού και της υστερόβουλης ρεβάνς, όλοι ίσως πάρουμε την απόφαση (εθνοοδηγούντες και εθνοοδηγούμενοι) αμέσως από τώρα να δουλέψουμε με αιματηρές θυσίες προς αυτή την κατεύθυνση, με την ελπίδα ότι δεν θα μας προλάβει ο χρόνος, μήπως και δεν νοσταλγήσουμε κάποτε τα μνημόνια ως παιδική χαρά. Πιστεύει κανείς ότι μπορεί να «τρομοκρατηθούν» οι γείτονες με τις σπαραξικάρδιες επικλήσεις μας στο διεθνές δίκαιο και να λογικευτούν;
Τότε τι κάνουμε, τι έπρεπε στην πραγματικότητα να έχουμε κάνει ήδη εδώ και πάρα πολλά χρόνια; Αν καταλαβαίναμε ότι το μεγαλύτερο διαρκές σκάνδαλο είναι τα οικονομικά μας χάλια και η δομή του κράτους, ίσως αλλάζαμε και αποφασίζαμε να δημιουργήσουμε -με κατ’ αρχήν βάση το περιεχόμενο μίας απαιτητικής Μέσης Παιδείας, ως κύριος παράγοντας διαμόρφωσης κοινωνικών απαιτήσεων και όχι ρουσφετιών- μία ισχυρή αποτρεπτική γεωπολιτική δύναμη, που δεν θα εκβιάζεται εύκολα, ούτε θα ζητιανεύει, εκλιπαρώντας για το ύψος των επιτοκίων. Ξέρουμε πολύ καλά ότι σε όλους τους τομείς ο δυνατότερος, εάν δεν επιβάλλεται, τουλάχιστον δεν υποχωρεί ασύνταχτα. Στον κόσμο του «εμείς ή αυτοί» μόνον εσωστρέφεια και μιζέρια μπορεί να ευδοκιμήσει.
Ελπίζω μετά τις εκλογές συμπολίτευση και αντιπολίτευση να καταλάβουν από πού προέρχεται ο κίνδυνος. Να εξηγηθεί στον κόσμο ότι δεν μπορεί να περιμένει τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Δεν είναι άλλωστε και δικό τους. Βεβαίως ανησυχώ.
*Ο Κώστας Ν. Κωνσταντίνου είναι διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου
https://kostaskonstantinou.com