Σήμερα, στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, του άγχους και του στρες, έχουμε περισσότερο ανάγκη την ησυχία και την ηρεμία από ποτέ.
Γι’ αυτό βλέπουμε τους ανθρώπους να απομονώνονται, να μην πλησιάζουν εύκολα τους άλλους, ενώ θα το ήθελαν, γιατί όλοι έχουμε ανάγκη την παρέα για να περάσουμε την ώρα μας ωραία. Σκεφτόμαστε όμως και λέμε, να πλησιάσουμε κοντά σε κάποιον, να κάνουμε καινούργια σχέση, καινούργια φιλία και αν δεν μας… πετύχει και μας βγει σκάρτος τι θα τον κάνουμε μετά; Αν μας γίνει τσιμπούρι και θέλει μόνιμες οικογενειακές σχέσεις πώς θα τον ξεφορτωθούμε μετά; Αν εμείς ψάχναμε άνθρωπο μετριόφρονα, ταπεινό, στοχαστικό, ολιγομίλητο και μας έβγαινε εγωιστής, αλαζόνας, ανόητος, πολυλογάς ποιος θα μας ηρεμούσε εμάς μετά; Ποιος θα μας λυπόταν να μας συμπαραστεκόταν; Ας τον ελέγχαμε πιο μπροστά; Μα εδώ όλοι παντρεύονται με έρωτες, αγάπες και όρκους αληθινούς και τον πρώτο μήνα διαπιστώνουν πως δεν ταιριάζουν, το δεύτερο… χωρίζουν! Εδώ ο άλλος μια ζωή ψάχνει το ταίρι του να βρει και στο τέλος μένει απάντρευτος, κι εσύ θέλεις να ‘χεις πολλούς φίλους καρδιακούς να σε κάνουν… καρδιακό;
Καλύτερα ένας και καλός, παρά 100 και κακοί ή μέτριοι. Καλύτερα ένας της όρεξής σου που θα σε γεμίζει παρά 100 με το… στανιό, που θα σε αδειάζουν. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν, όπως ο ένας να ήταν και οι 100 που ό,τι δεν έβρισκες από τον έναν να το έβρισκες από τον άλλον. Αλλά αυτό είναι σπάνιο είδος. Πιο εύκολα θα βρεις… χαρκιά ή σωμαρά ή πεταλωτή…
Οταν αναφερόμαστε στις κοινωνικές σχέσεις λέμε ότι χάλασαν, δεν ήταν όπως παλιά και πάντα φέρνουμε παράδειγμα την πολυκατοικία, όπου ενώ μένουνε στην ίδια πολυκατοικία δεν έχουνε πάρε δώσε μεταξύ τους, δεν μπαίνει ο ένας στο σπίτι του άλλου κ.λπ. Για πάρτε το όμως κι άλλιώς. Όσοι περνούσαν τις σκάλες πάνω κάτω να σου χτυπούσαν την πόρτα την ώρα της επίμαχης στιγμής, ή την ώρα της απόλυτης ησυχίας και περισυλλογής ή την ώρα που διαβάζανε τα παιδιά σου προπαντός για τις εξετάσεις ή ακόμα και την πιο ιερή στιγμή την ώρα του… καβγά; Για σκέψου να μην μπορείς ούτε να καβγαδίσεις με την ησυχία σου;
Για σκέψου να πηγαίνει ο άνδρας ας πούμε κουρασμένος στο σπίτι να θέλει να κοιμηθεί και το σπίτι να είναι γεμάτο ανεπιθύμητους!
Ή να πηγαίνει και να του λέει η γυναίκα του είμαι στον έβδομο, είμαι στον ένατο, βάλε να φας και έρχομαι…
Τότε δεν χρειάζονταν οι πόρτες να είναι κλειστές. Για φανταστείτε ας πούμε να ανέβαινε ο άνδρας τις σκάλες πάνω και να του λέγανε οι γειτόνισσες ορίστε κι από μέσα κοπιάστε!
Η πολυκατοικία είναι για να μένουνε οι άνθρωποι μαζί και να… ζούνε χώρια. Αν θένε φίλους ας βρούνε απ’ έξω. Εδώ ψάχνεις σε μια ολόκληρη πολιτεία και αγανακτάς να βρεις κάποιον να τον πας στο σπίτι σου και σε μια πολυκατοικία θα τους βρεις όλους μαζεμένους; Εγώ πιστεύω ότι οι σχέσεις των ανθρώπων δεν χαλάσανε αλλά επεκταθήκανε από τη γειτονιά στους χώρους της δουλειάς.
Στις υπηρεσίες, στα γραφεία, στα σούπερ μάρκετ, στα ξενοδοχεία, στις δημόσιες σχέσεις κ.λπ. παλιά οι άνθρωποι σμίγανε στις γειτονιές, στα σπίτια, στα πανηγύρια, στις αγροτικές δουλειές, από ανάγκη π.χ. στον τρύγο, στα αλώνια όπου έπαιρναν τη μορφή πανηγυριού. Προπαντός στις ταράτσες, εκεί μαζεύονταν οι γεροδεμένοι του μισού χωριού και με τους κασμάδες, τα φτυάρια, τους κουβάδες έκαναν την ταράτσα… σώπατο!
Οι γυναίκες προπαντός οι νιές αναλάμβαναν να δυναμώνουν τους άνδρες με το κρασί και τους μεζέδες. Προπαντός με τις τηγανητές πατάτες. Αξέχαστες μυρωδιές! Ο νους όμως των ανδρών ήταν πάντα στο… ψητό! Ο καλός νοικοκύρης έθρεφε όλο το χρόνο το χοίρο γι’ αυτή τη δουλεια.
Οι άνθρωποι λοιπόν τότε είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλον. Σήμερα σε μένα, αύριο στ’ αλλουνού. Γι’ αυτό και οι γονείς έκαναν πολλά παιδιά, για να τους βοηθούνε στις δουλειές και με προοπτική να τους ξεκουράσουνε αργότερα. Σάμπως τους… κοστίζανε και τίποτα; Οι ζόρες ήταν να κάνουνε το πρώτο, μετά το δεύτερο έβαζε τ’ αποφόρια του πρώτου, το τρίτο τ’ αποφάρια του δεύτερου και ούτω καθεξής.
Εξοδα όλα μηδέν, παπούτσια στο στρατό, κοστούμι για… γαμπρός! Ε, από 4 χρονών δουλεύανε τσάμπα, να μην βάλουνε και ένα κοστούμι σαν γαμπροί; Και οι νύφες ένα νυφικό; Αυτό ήταν όλο κι άλλο το… προικιό και η πληρωμή από τους γονείς.
Ετσι λοιπόν σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη των άλλων, ούτε στη δουλειά ούτε στην ψυχαγωγία. Τα πολλά χέρια συγγενών και φίλων τα αντικατέστησαν οι μηχανές, τη συντροφιά και την ψυχαγωγία τα αντικατέστησαν οι τηλεοράσεις, το διαδίκτυο, τα αυτοκίνητα κ.λπ.
Για αυτό οι ανθρώπινες επαφές έγιναν λίγες και πολύ επιλεκτικές. Η τεχνολογία, η μόρφωση κ.λπ. έκαναν τους ανθρώπους να σκέφτονται και να πράττουν καλύτερα. Εκτός γι’ αυτούς που… παντρεύονται.