Στο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνανε τόσα χρόνια κάποιο να τους σώσει από το ναυάγιο και πάνω στον αγώνα τους να σωθούνε, παρουσιάστηκε ο… Μεσίας Κασσελάκης! Το πόσο ανάγκη τον είχανε φάνηκε από την πρωτοφανή, μεγαλειώδη υποδοχή που του έκαναν και το πόσο πολύ εκραύγαζαν από χαρά και ευτυχία!

Για πρώτη φορά όλος ο κόσμος ανεξαιρέτως κομματικής ιδεολογίας (αν εξαιρέσουμε κάποια κομματικοπολιτικά συμφέροντα ίσως ένιωσε μια διαφορετική χαρά και ένα μεγαλείο στο πρόσωπο του αληθινού ανθρώπου στο χαρακτήρα του, στην πρωτόγνωρη συμπεριφορά και τους τρόπους του. Γέμιζε μέσα το κενό του, με μια  καινούργια αίσθηση χαράς και μεγαλοπρέπειας. Η χαρισματική επικοινωνία με τον κόσμο, το αγκάλιασμα, το γέλιο, η ζεστή, καλόκαρδη διάθεσή του, τα λόγια του, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος και πολλή γνωριμία για να μαγέψει και να ξετρελάνει τα πλήθη!

Και η Έφη Αχτσιόγλου ήταν πολύ καλή, αλλά δεν είχε κάτι το καινούργιο, είχε το στυλ των παλιών πολιτικών.

Ο κόσμος λοιπόν αποδείχθηκε ότι βαρέθηκε πια τα παλιά κατεστημένα, τα ξύλινα λόγια τα συνηθισμένα και στην πλειονότητα ψεύτικα. Τα θα και θα! Βαρέθηκε την υποκρισία, τη σοβαροφάνεια τα τσακώματα, τις προσωπικές προπαντός επιθέσεις. Από παλιά, πολύ παλιά, όλος ο κόσμος τα κατηγορούσε αυτά, αλλά που μυαλό για βελτιώσεις. Το κατεστημένο φυγήν αδύνατον.

Μα καλύτερα αργά παρά ποτέ.

Πάνω στην ώρα ήρθε ο… Μεσίας! Σαν κεραννοβόλος έρωτας να αλλάξει τη βαριά ατμόσφαιρα, τη βαρετή.

Πιστεύω ότι θα παραδειγματιστούνε όλοι οι προοδευτικοί πολιτικοί και δεν θ’ αργήσει να δούμε μεγάλες αλλαγές στην πολιτική ζωή (ας αφήσουμε τους  συντηρητικούς). Έτσι που ο λαός θ’ αρχίσει να τους ακούει με ευχαρίστηση και όχι να τους κατηγορεί όταν γίνονται τοξικοί, διχαστικοί, βαρετοί…

Αυτός ο νέος,  αν συνεχίσει έτσι, θα γίνει πρότυπο όχι μόνο των πολιτικών αλλά και για την κοινωνία!

Η κοινωνία έχει μεγάλη ανάγκη από μια αλλαγή σε πολλά και διάφορα πράγματα, τα οποία μας ακολουθούνε από τα παλιά χρόνια και δεν μας αφήνουν να ζούμε τη ζωή μας ελεύθερη. Από τα άσκοπα πρέπει και δεν πρέπει, από τα διάφορα ταμπού που μας κρατάνε ομήρους στο σκοτάδι κλπ.

Ο κόσμος είδε στο πρόσωπό του, στο χαρακτήρα του, στα λόγια του στους κώδικες επικοινωνίας του κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που το είχε ανάγκη αλλά κρυβότανε μέσα του.

Αυτό βγήκε αμέσως προς τα έξω και ήθελε και ο ίδιος να το εφαρμόσει, να απελευθερώσει όλες τις δυνάμεις, τις χάρες που είναι ανέκφραστες μέσα του, να μιμηθεί το πρότυπο αυτό του Κασσελάκη το οποίο ήτανε ευτυχισμένο, μήπως γίνει και το δικό του το ίδιο ευτυχισμένο!

Η κοινωνικοποίηση, ο αυθορμητισμός, το γέλιο, η εξωστρέφεια, η επικοινωνία, η αγάπη για όλους, το αγκάλιασμα είναι το σπουδαιότερο για την ευτυχία σου!

Επί μία εβδομάδα ασχολήθηκαν οι… πρωτόγονες αντιλήψεις, να κατηγορούν το πέρασμά του στο σχολείο μέσα από τις… μπάρες, μ’ ένα αυθόρμητο και αγαθό τρόπο και δεν πέρασε όπως άλλοι που θέλουν τη σοβαροφάνεια.

Που είσαι… Καζαντζάκη τώρα, με την αγάπη που είχε για το φίλο σου  τον Ζορμπά, τον οποίο αγάπησε και θαύμασε όλος ο κόσμος για την ζωντάνια του, το θάρρος, τη γνησιότητά του, την εξωστρέφεια, με μια αγνή και καθαρή ψυχή, ειλικρινής, ατόφιος και πάνω απ’ όλα ελεύθερος άνθρωπος στα κοινωνικά πλαίσια μέσα. Λεβεντάνθρωπος κ.λπ.

Όλοι αγαπάμε και μας αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι διότι εμείς δεν μπορούμε και να θέμε να ζήσομε έτσι…

Υπάρχουνε βέβαια και άλλες καθυστερημένες γνώμες…

(Αυτά τα λέμε από την ανθρώπινη πλευρά και όχι από την κομματική…).