Μεγάλη συγκίνηση έχει προκαλέσει η ομολογία της γνωστής πρωταθλήτριας των Ολυμπιακών Αγώνων Σοφίας Μπεκατώρου, ότι δέχτηκε σεξουαλική κακοποίηση από αξιωματούχο της Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Και καθώς η Ολυμπιονίκης δείχνει ένα ειλικρινές βλέμμα που αποπνέει σοβαρότητα και αξιοπιστία, η δήλωσή της δεν τέθηκε ούτε στιγμή σε αμφισβήτηση˙ γίνεται άμεσα πιστευτή, βρίσκει μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη και η ίδια έχει την αμέριστη συμπαράσταση όλων των Ελλήνων, από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι τον πιο απλό πολίτη. Και μολονότι η ποινική πλευρά του αδικήματος έχει παραγραφεί είναι ευτύχημα που η ηθική πλευρά αναδεικνύεται ισχυρότερη.
Προσωπικά εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και στο οποίο στέκομαι με ευλάβεια, είναι η ομολογία της, ότι μετά τον βάρβαρο βιασμό, κατάκοπη και ντροπιασμένη, όπως είπε, γύρισε στο δωμάτιό της όπου βρήκε τη φίλη της να κοιμάται ήρεμη. Και αισθάνεται κανείς από την εκφορά του λόγου, πόσο βαθιά ζήλευε (με την καλή έννοια της λέξης) την φίλη της που είχε την πολυτέλεια να κοιμάται ήρεμη, με αναπαυμένη συνείδηση. Γιατί η Σοφία, μετά την αναπάντεχη σεξουαλική κακοποίησή της, φαίνεται πως έχασε την πολυτέλεια του ήρεμου και ανέμελου ύπνου˙ αυτή η αναπάντεχη σεξουαλική κακοποίηση στέρησε από την Ολυμπιονίκη την εσωτερική ηρεμία και εξελίχθηκε σε σαράκι που κατέτρωγε τα σωθικά της για είκοσι τρία χρόνια.
Αυτή που είχε αναμετρηθεί με τους ανέμους και τα άγρια κύματα, δεν ήταν σε θέση -άλλωστε πώς να είναι- να δαμάσει την αδικία και τις κρυφές ενοχές μιας άνομης πράξης που δεν προκάλεσε η ίδια και δεν ήθελε να της συμβεί ποτέ. Η ήρεμη συνείδηση μετατράπηκε για κείνην σε μια ξεχασμένη πολυτέλεια του παρελθόντος και οι ενοχές δεν της επέτρεπαν να ηρεμήσει ως την ημέρα που πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Και τώρα οι όροι αντιστράφηκαν. Τώρα έχει άλλος σειρά να χάσει τον ύπνο του. Και όχι ένας και δυο. Πολλοί. Γιατί ήταν περίπου κοινό μυστικό ότι κάτι τέτοια συμβαίνουν με τους ασυνείδητους αξιωματούχους, όπως φαίνεται όμως το κακό είχε παραγίνει. Και, φυσικά όχι μόνο στο χώρο της ιστιοπλοΐας. Και πέφτουν χιονοστιβάδα οι καταγγελίες από τον αθλητισμό ως τα Πανεπιστήμια και παντού. Λύθηκε επιτέλους η σιωπή των αμνών. Τώρα έχουν άλλοι σειρά να τρέμουν μην τυχόν και βγουν στον αέρα οι δικές τους άνομες πράξεις.
Ήρθε η στιγμή να πληρώσουν για τις αθέμιτες πράξεις τους όλοι αυτοί οι άνανδροι και διεστραμμένοι αξιωματούχοι που εξαργύρωναν τη εξουσία του θεσμικού τους ρόλου με σεξουαλικές παρενοχλήσεις κοριτσιών, που θα μπορούσαν να είναι και θυγατέρες τους. Τώρα τρέμουν μήπως τους πάρει και αυτούς η μπάλα, τώρα που άρχισε να πνέει ο αέρας της απελευθέρωσης από τα ταμπού της ανδροκρατικής κοινωνίας.
Φαντάζομαι πως η Σοφία θα αισθάνεται και σήμερα κάποια ταραχή. Η αναμόχλευση οδυνηρών στιγμών συνοδεύεται από τέτοια συναισθήματα.
Όμως αυτή είναι μια διαφορετική ταραχή, γιατί ώρα δεν κουβαλάει μέσα της μια ψυχή ράκος, δεν αισθάνεται ταπεινωμένη, όπως τότε, ούτε ζει μέσα στο νεφέλωμα της αδικίας και των ενοχών εκείνης της περιόδου. Τώρα η κοινωνία σκέφτεται επιτέλους διαφορετικά και ισότιμα. Και ας μην γελιόμαστε.
Εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Αν η Σοφία και κάθε Σοφία έκανε τότε την καταγγελία, πολλοί από αυτούς που της συμπαραστέκονται σήμερα θα έλεγαν το γνωστό: «Ε, θα του κουνήθηκε κι εκείνη. Δεν μπορεί». Σήμερα ευτυχώς αναμένεται να ανακτήσει την ήρεμη συνείδηση και την ανακούφιση του ανθρώπου που έπραξε το χρέος του. Και βέβαια μη μας διαφεύγει: Διαφορετικά μπορούσε να εισακουσθεί τότε που διεκδικούσε απλώς τη νίκη και διαφορετικά σήμερα ως δαφνοστεφανωμένη με χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο.
Κι αυτό το τελευταίο με κάνει να σκέφτομαι μιαν άλλη κατηγορία αδικημένων και ταπεινωμένων μελών της κοινωνίας μας. Και ως Παιδαγωγός δεν δύναμαι παρά να υψώσω για μια ακόμη φορά κραυγή διαμαρτυρίας για τα αθώα θύματα της παιδεραστίας. Αυτά εννοώ. Αυτές τις ανώριμες και τρυφερές υπάρξεις, που στα πρώτα τους βήματα συναντούν πράγματα που δεν γνώριζαν και δεν μπορούσαν να διανοηθούν την ύπαρξή τους. Τα κακοποιημένα αυτά παιδιά που μέσα στον πανικό τους αισθάνονται ενοχές και φόβο. Φοβούνται τον παιδεραστή, φοβούνται τους γονείς, φοβούνται τους συμμαθητές, κλείνονται στον εαυτό τους, σιωπούν και υποφέρουν.
Βιώνουν τραυματικές καταστάσεις, που τα συντροφεύουν σε ολόκληρη τη ζωή τους, όπως θα συνέβαινε με την Σοφία Μπεκατώρου αν δεν έπαιρνε αυτήν την γενναία απόφαση. Και διερωτώμαι πότε θα βρουν οι καταρρακωμένες αυτές παιδικές υπάρξεις αποτελεσματική υποστήριξη από την κοινωνία; Θα περιμένουμε να αποκτήσουν κι αυτά την αίγλη του Ολυμπιονίκη για να εισακουσθούν;
Και επειδή στην σύγχρονη εποχή η μνήμη, προσωπική και συλλογική, λειτουργεί μόνο βραχυπρόθεσμα, ας υπενθυμίσω την αρκετά πρόσφατη αποφυλάκιση ενός πανάθλιου παιδεραστή.
Ο ανάξιος αυτός δάσκαλος του μπάσκετ στο Ρέθυμνο, ασελγούσε πάνω σε δεκάδες παιδιά που του είχαν εμπιστευθεί οι γονείς τους για να τους διδάξει αυτό το άθλημα. Συναθροιζόμενες οι ποινές που του επέβαλε η δικαιοσύνη τον καταδίκασαν συνολικά σε 401 χρόνια φυλακή. Όφειλε λοιπόν να εκτίσει τέσσερις αιώνες φυλάκισης. Όμως, μέσα από τις ρυθμίσεις του ποινικού κώδικα, που δεν προβλέπει δυστυχώς ισόβια για το έγκλημα της παιδεραστίας, το ανώτερο όριο της ποινής του δεν μπορούσε να υπερβαίνει τα 25 χρόνια.
Οι τέσσερις αιώνες συνοψίστηκαν λοιπόν σε ένα τέταρτο του αιώνα, ήτοι στο 1/16 της συνολικής φυλάκισης που θα όφειλε να εκτίσει. Και πριν καλά-καλά εκτίσει το 1/3 αυτής της απίστευτα μειωμένης ποινής, αποφυλακίστηκε και -κόντρα στο κοινό αίσθημα- αφέθηκε ελεύθερος, για να μπορεί προφανώς να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Βέβαια οι ποινικοί κώδικες όσο δίκαιοι και αυστηροί και αν είναι δεν είναι ικανοί να θεραπεύσουν τα ψυχικά τραύματα, όμως όταν αντί να θεραπεύσουν τα τραύματα των θυμάτων λειτουργούν προκλητικά υπέρ του θύτη, τότε καταφέρουν δεύτερο οδυνηρό πλήγμα κατά των ήδη αδικημένων και η πικρία δεν μπορεί παρά να είναι μεγάλη.
Υψώνω λοιπόν φωνή διαμαρτυρίας και ερωτώ: Ποιος θα συμπαρασταθεί σε αυτά τα ανυπεράσπιστα και απελπισμένα θύματα της παιδεραστίας, με δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο; Ζητείται λύση!
*Ο Ι.Ε.Πυργιωτάκης είναι ομότιμος καθηγητής-πρ. αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Κρήτης