Διαβάζοντας συχνά την αρθογραφία στον τύπο, διαπιστώνω ότι ορισμένοι γράφοντες αρθρώνουν κατά κόρον καταγγελτικό λόγο για τις αποφάσεις και γενικά την πολιτική των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων αλλά ειδικότερα της παρούσης κυβέρνησης.
Στηλιτεύουν τα πάντα, απορρίπτουν συλλήβδην και ασυζητητί οτιδήποτε και λειτουργούν με τη λογική «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται». Φοβούμαι ότι αυτού του είδους ο απόλυτος αντιπολιτευτικός λόγος δεν ωφελεί. Αντίθετα, μάλιστα, βλάπτει και ίσως, μας έχει φέρει και αυτός στο τέλμα που βρισκόμαστε σήμερα. Αυτό καθόλου δεν αποτελεί άλλοθι ούτε αθωώνει ούτε καθιστά άμοιρους ευθυνών τούς κατά καιρούς κυβερνώντες. Όμως, μήπως είμαστε εμείς εκείνοι που τους εκθρέψαμε ώστε να γίνουν κυρίαρχοι της ζωής μας; Ολους αυτούς εμείς δεν τους ψηφίσαμε;
Η Κρήτη δεν έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλα ποσοστά; Ο ελληνικός λαός δεν τον εξέλεξε ως πρώτο κόμμα δύο φορές μέσα στον ίδιο χρόνο (2015);
Γιατί, αν κάποιος μας κοροϊδέψει μια φορά φταίει αυτός, αν μας κοροϊδέψει δεύτερη φορά φταίμε εμείς. Και οι σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν: «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφου».
Αλλά και στις κοινωνικές μας συναναστροφές και στις καθημερνές μας συζητήσεις έχουμε μεταβληθεί σε εισαγγελείς των άλλων για τα όποια δεινά μας.
Μήπως είμαστε εμείς εκείνοι που με τις πρακτικές μας συντηρούμε αυτό το πελατειακό, αναξιόπιστο και αναξιοκρατικό κράτος;
Μήπως είμαστε άξιοι της μοίρας μας;
Ένας μύθος του Αισώπου λέει αλληγορικά: κάθε άνθρωπος έχει δύο σακούλες, τη μια μπροστά του και την άλλη πίσω από την πλάτη του. Στην μπροστινή βάζει τα ελαττώματα των άλλων, στην άλλη τα δικά του. Γι’ αυτό και βλέπει μόνο τα ελαττώματα των άλλων και όχι τα δικά του.
Μήπως, λοιπόν, πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως ψηφοφόροι, πολίτες, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, μήπως και ξεφύγουμε από την αδράνεια, την απάθεια και τη μεμψοιρία;
Μήπως για ένα καλύτερο μέλλον για μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας πρέπει να αλλάξουμε μυαλά;
Λέω “μήπως;”…
* Η κ. Στέλλα Κουσκουμπεκάκη είναι φιλόλογος, πρώην γυμνασιάρχης