«Η εγκυκλοπαίδεια ορίζεται ως σύστημα γενικών γνώσεων περί τεχνών και επιστημών, οι οποίες συντελούν εις την συμπλήρωση της πραγματικής παιδείας»
(εγκυκλοπαιδικό λεξικό ΗΛΙΟΣ)
Αυτό το πόνημα προσπαθεί να απομονώσει μερικές ψηφίδες από τη γενική εικόνα της πολιτικής εγκυκλοπαίδειας και να υπενθυμίσει την ουσιαστική σημασία τους. Κι αυτό για να φανεί ότι η εγκυκλοπαιδική εικόνα της πολιτικής, στην οποία αναφερόμαστε όταν συζητάμε πολιτικά, θέλει ρετούς, όπως έλεγαν οι παλιοί πλανόδιοι φωτογράφοι.
Το θέμα της ανακρίβειας των εγκυκλοπαιδικών πολιτικών όρων που χρησιμοποιούμε δημιουργεί την υπόνοια ότι άθελά μας διαμορφώνουμε και εκφέρουμε, ακόμα και ως εν δυνάμει ψηφοφόροι, πολιτικές γνώμες και απόψεις πιθανόν πεπλανημένες.
Ένα σχετικό παράδειγμα είναι το τι σημαίνει για τον καθένα μας και τι είναι πραγματικά το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Είναι πράγματι, όπως προβάλλεται, ένας ανεξάρτητος χρηματοπιστωτικός οργανισμός, που δημιουργήθηκε από τους υπέρπλουτους τραπεζικούς και ιδιώτες, με το σκοπό να δανείζει το παγκόσμιο ιδιωτικό και κρατικό κεφάλαιο, ώστε να γίνει κι αυτό οικονομικά ανεξάρτητο;
Το βέβαιο είναι ότι αν το ΔΝΤ ήθελε να εφαρμόσει μια τέτοια ευαγή και ευγενική αλτρουιστική προσπάθεια, χριστιανικής ηθικής, τότε θα έπρεπε να είχαν και του ανάλογου μεγέθους κύρος και ανθρωπιστικές συνειδήσεις και οι ασκούντες τη διοίκηση και διαχείρισή του. Είναι, άραγε, επιλεγμένοι με αυτά τα κριτήρια οι υπεύθυνοι του ΔΝΤ; Τα σημερινά δεδομένα είναι ότι: πρόεδρος του ΔΝΤ είναι η Γαλλίδα κυρία Λαγκάρντ.
Η κυρία Λαγκάρντ ξεκίνησε την καριέρα της, ως δικηγόρος, στο νομικό γραφείο Baker & McKenzie, στις δραστηριότητες του οποίου συμπεριλαμβάνεται και η έκδοση πιστοποιητικών φερεγγυότητας, ακρίβειας, λειτουργικής και δεοντολογικής σοβαρότητας για μικρές, αλλά και μεγάλες παγκόσμιας εμβέλειας ιδιωτικές τράπεζες, καθώς και για άλλους παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Τα πιστοποιητικά αυτά έλαμψαν για την ανακρίβεια τους στις πτωχεύσεις του 2002 και 2008! Ήταν τόσο έγκυρα, ώστε δύο τράπεζες αποβραδίς πήραν το πιστοποιητικό και το πρωί πτώχευσαν. Αυτή η κυρία είναι τώρα πρόεδρος του ΔΝΤ, το οποίο έχει την έδρα του στις ΗΠΑ (Ουάσιγκτον).
Σε ό,τι αφορά τα μέλη του Δ.Σ. του ΔΝΤ, έχουν όλα ισότιμη αξία ψήφου για τις αποφάσεις που παίρνει, εκτός από μια λαμπρή εξαίρεση. Το μέλος του Δ.Σ. που εκπροσωπεί τα κεφάλαια των ιδιωτικών αμερικανικών συμφερόντων έχει, μόνον αυτό, το δικαίωμα υποβολής βέτο στις αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου! Πάντως, το ΔΝΤ αμέσως σχεδόν μετά την ίδρυσή του, κατάφερε και έγινε εξαρτημένος από τον ΟΗΕ οργανισμός κι έτσι εξαγνίστηκαν οι αμαρτίες της οικονομικής και πολιτικής διαχείρισής του.
Βέβαια, το πόσο αυστηρά είναι τα κριτήρια επιλογής για την εκλογή του προέδρου του ΔΝΤ φάνηκε και από τη συμπεριφορά του προηγούμενου προέδρου του, του κ. Ντομινίκ Στρος-Καν. Όλοι θυμόμαστε, πιστεύω, το σκάνδαλο της χρηματικής κατάχρησής του, καθώς και το υποτροπιάζον σεξουαλικό σκάνδαλο με τις καμαριέρες των ξενοδοχείων που τον φιλοξενούσαν ως πρόεδρο του ΔΝΤ.
Τέλος, ας θυμηθούμε ότι όλα τα διοικητικά μέλη του ΔΝΤ επανεκλέγονται τακτικά, εκτός από αυτόν που κατέχει τη θέση του αντιπροέδρου, ο οποίος είναι Αμερικανός υπήκοος και είναι μόνιμο κι όχι εκλόγιμο τακτικό μέλος. Ένας τέτοιος αντιπρόεδρος ήταν και ο Τζων Λίπσκι, ο οποίος ήταν αναλυτής και διαπραγματευτής του ΔΝΤ. Κατά τη διετία 1978-80 ήταν αντιπρόσωπός του ΔΝΤ στη Χιλή του Πινοσέτ.
Στη συνέχεια ήταν ανώτατο στέλεχος στην τράπεζα Salomon Brothers και αργότερα είχε αναλάβει ως αντιπρόεδρος στη JPMorgan Investment Bank, έχοντας υψηλή σε βαθμό θέση μετά την ένωση της εταιρείας με την Chase Manhattan. Μετά από αυτές τις επιτυχίες στον τραπεζοεπενδυτικό τομέα επέστρεψε στο ΔΝΤ ως μόνιμος αντιπρόεδρός του. Όταν συνταξιοδοτήθηκε τη θέση του μόνιμου αντιπροέδρου πήρε ένας Αμερικανός πάλι, ο κ. Λίπτον. Αυτός κρατάει τώρα το κλειδί του βέτο στο ΔΝΤ.
Φυσικά, όλα αυτά τα χρηματιστηριακά, οικονομικά και κεφαλαιοκρατικά πράγματα χρειάζονταν και την πολιτική (λέω πολιτική) υποστήριξή τους. Γιατί μόνον έτσι θα μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους προς τις λαϊκές μάζες, με τη μορφή οικονομικού-πολιτικού φιλολαϊκού παγκόσμιου πολιτικού κινήματος.
Κύριο ρόλο πολιτικού μόδιστρου σ’ αυτόν τον τομέα έπαιξε η Οικονομική Σχολή του Σικάγο, με πρωταγωνιστή τον καθηγητή της Milton Friedman και συνεργάτη του τον τέως υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Kissinger, καθηγητή της Σχολής Στρατηγικών Μελετών της Νέας Υόρκης.
Ήταν αυτοί, Friedman και Kissinger με τον Πινοσέτ, που απεργάστηκαν το πραξικόπημα της Χιλής και την οικονομική και πολιτική ευτυχία του λαού της! Ήταν πάλι καθηγητές της ίδιας Σχολής, του ελευθεροκαπιταλισμού, που «διόρθωσαν» τις ζημιές από τις καταστροφικές πλημμύρες στη Λουϊζιάνα των ΗΠΑ, επιβάλλοντας το οικονομικο-πολιτικό δόγμα “αφήστε ελεύθερο το κεφάλαιο να κυβερνά. Αυτό ξέρει”!
Αλλά, έπρεπε να φαίνεται ότι τις χρηματοπιστωτικές πολιτικές του ΔΝΤ τις κάλυπτε μια τράπεζα ανάλογου οικονομικού μεγέθους. Αυτόν το ρόλο τον ανάλαβε η Παγκόσμια Τράπεζα Δημοσίων Επενδύσεων. Έτσι, ήρθε κι έδεσε το δανειστικό σύστημα με το τραπεζικό και με το slogan αφήστε το κεφάλαιο ελεύθερο να κυβερνά, αυτό ξέρει!!…
Η εικόνα, λοιπόν, που έχομε μπροστά μας, μέσα στην οποία δυστυχώς κομπάρσοι είμαστε εμείς, ο λαός δεν είναι η εικόνα της δημοκρατίας.
Είναι η εικόνα της παγκόσμιας οικονομικής δουλείας μας. Έρρωσθε. Τσίπρας ή Μητσοτάκης, ταυτά.
Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στον πρόσφατα συνταξιοδοτηθέντα δημοσιογράφο της εφημερίδας κ. Γεώργιο Λαγουβάρδο. Ο κ. Λαγουβάρδος μπόρεσε, παρά τις τρικυμίες και θύελλες που έχει περάσει η χώρα μας (εμφύλιος, χούντα, μνημόνια), να κρατήσει υψηλά τη σημαία της ελευθερίας του ποιοτικού και πραγματικά πολιτικού λόγου. Κατάφερε να γίνει βάρδος όχι μόνο του λαγού, αλλά και του πυκνού και δύσβατου λαγκού* της δημοσιογραφίας. (Λαγου-βάρδος, αλλά και Λαγκου-βάρδος).
*λαγκός (κρητική λέξη):
λαγκάδι, ρεματιά, έδαφος που σχηματίζει κοιλότητα, επικλινές