Ο θάνατος του άτυχου χάσκι Ολιβερ, στην Αράχωβα, υπόθεση που ακόμα εκκρεμεί, χάριν κυρίως της σθεναρής στάσης των φιλοζωϊκών οργανώσεων, προσλαμβάνει όσο περνάει ο καιρός γκροτέσκο διαστάσεις.
Προκάλεσε δε πρόσφατα, την παρέμβαση της αντιεισαγγελέως του Αρείου Πάγου, με παραγγελία διερεύνησης για την ύπαρξη ή οχι… αγέλης σκύλων στην Αράχωβα.
Ορθώς βεβαίως αλλά ετσι καταδυκνείεται και το φαιδρόν κάποιων επιχειρημάτων.
Με αφορμή λοιπόν τον κτηνώδη θάνατο του χάσκι, εκτός του ότι όπως τονίζουν οι δικηγόροι, διαφαίνονται ολιγωρίες και μια ροπή για συγκάλυψη, αναδεικνύεται ξανά μια νοοτροπία που σαν να βγαίνει από άλλες εποχές και όμως καλά κρατεί: Η αρχική και για μεγάλο διάστημα σιωπή-ανοχή.
Οι κοινωνίες και πολύ περισσότερο οι μικρές κοινωνίες επιλέγουν δυστυχώς να σιωπούν, ακόμα και για πολύ σοβαρά θέματα, προκειμένου να μην διαταραχτεί η επίπλαστη ηρεμία της καθημερινότητάς τους, ιδιαίτερα δε αν αυτό θα τους θίξει και οικονομικά.
Η συλλογική σιωπή που καλύπτει κάθε τέτοιο γεγονός, και απλώνεται σαν φόβος, είναι τοσο ανατριχιαστική οσο το ιδιο το γεγονός.
Είναι δύσκολο κάποιος να αντιδράσει… Γιατί; Προφανώς φοβάται να βγει απ’ τον κύκλο.
Θύματα αυτής της νοοτροπίας δεν είναι μόνον όσοι κακοποιούνται σωματικά, αλλά και λεκτικά και ψυχολογικά, με συμπεριφορές απόρριψης, απομόνωσης, απαξίωσης, χλευασμού.
Είναι συνήθως, τα πιο ευάλωτα άτομα, τα ατομα με ιδιαιτερότητες, τα άτομα που θεωρούνται ξένοι, οι γυναίκες, τα παιδιά, τα ζώα, αλλά και όλων όσων η δράσεις και οι απόψεις θεωρηθούν έξω από την πεπατημένη.
Είναι καταγεγραμμένο ότι όλα αυτά έφεραν κάποιες φορές αυτοκτονίες, πολλές φορές μετοικίσεις σε άλλα μέρη, και σίγουρα φόβο.
Παρουσιάζεται το φαινόμενο ειδικά αν ο θύτης ειναι ισχυρός να αποσιωπείται το γεγονός και σε πολλές περιπτώσεις να απομονώνεται το θύμα και όχι ο θύτης.
Υπάρχουν διαχρονικά, μα και καθημερινά πια τόσες ιστορίες με θύματα ανθρώπους, παιδιά, γυναίκες, ή ζώα, αλλά και το περιβάλλον.
Η συμμόρφωση στο: Άκου, βλέπε, μην μιλάς, χρυσός κανόνας συνύπαρξης, στην ουσία είναι ο κανόνας που βάζει τις βάσεις για την στέρηση της Ελευθερίας της έκφρασης, ναρκώνει την κριτική σκέψη, την συνείδηση, και διαιωνίζει αυτόν το φαύλο κύκλο με μια ιδιότυπη ομερτά. Αποδεικνύεται ότι η συγκάληψη ευνοεί και επεκτείνει τον εαυτό της.
Το επικίνδυνο είναι ότι αυτό θεωρείται κανονικό! Γιατί όταν κάτι χάνει τα ατομικά χαραχτηριστικά του και γίνεται οικείο και αποδεκτό από μια ολόκληρη κοινωνία, γίνεται καθεστώς.
Γίνεται το φυσικό. Μεγαλώνει νέες γενιές με λάθος και επικίνδυνες νοοτροπίες, συνθλίβει όσους δεν το αποδέχονται, και φυσικά αποτρέπει ένα μέρος αυτών των κοινωνιών να συμμετέχει, ακόμα και να μιλήσει για τα τοπικά προβλήματα, απομάκρυνοντας έτσι αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό τους.
Τα αίτια ειναι γνωστά, έχουν αναλυθεί πολλάκις. Έχουν γίνει βιβλία και ταινίες.
Επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν γιατί είναι ξεκάθαρο ότι κοινωνίες με τέτοιες φοβικές, αναχρονιστικές συμπεριφορές δεν μπορούν να προχωρήσουν στο μέλλον.
Πρέπει να φύγουν από το αδιέξοδο της στενότητάς τους, αδιέξοδο που δημιουργείται συνήθως ακριβώς λόγω ακριβώς αυτών που έκρυβαν.
Διαπιστώνεται ότι, αν αυτή η κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί σοβαρά και θεσμικά, ο οραματισμός για ένα σύγχρονο κράτος, θα είναι απλώς ευχολόγιο.
Χρειάζονται μέτρα από τα σχολεία ως την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Μέτρα πρόληψης, ενα πιο σύγχρονο νομικό πλαίσιο και Διαπαιδαγώγηση.
Για να νιώθουν οι πολίτες, τα ζώα, η φύση αυτής της χώρας, ότι ζουν με αξιοπρέπεια και ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα τους είναι όντως θεμελιώδη.
*Η Έφη Τσαγκαράκη είναι εμπορική επιχειρηματίας τουρισμού