Το Σάββατο 10.07.21 συμπληρώνονται σαράντα ακριβώς μέρες από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Σήφης Αγγελιδάκης, ένας αληθινός ευπατρίδης του δημόσιου βίου, ένας δημιουργικός δάσκαλος, ένας συνετός άνθρωπος και ένας αξιόπιστος πολιτικός, με πλούσια και καρποφόρα δράση στην εκπαίδευση και σε άλλους κοινωνικούς τομείς. Τον γνώρισα για πρώτη φορά ως πρόεδρο του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών νομού Ηρακλείου.
Νεοδιόριστος καθηγητής εγώ τότε στην Παιδαγωγική Ακαδημία, κλήθηκα να μετέχω σε ένα σεμινάριο επιμόρφωσης των δασκάλων. Και ήταν η πρώτη φορά που άκουγα έναν συνδικαλιστή, πρόεδρο μάλιστα ενός εκ των μεγαλύτερων συλλόγων της χώρας, να απευθύνεται στο κοινό με μια γλώσσα ελάχιστα συνδικαλιστική και περισσότερο ακαδημαϊκή. Εντυπωσιάστηκα. Όταν αργότερα Σήφη ήρθες στην Επιτροπή Σχολικών Συμβούλων ως υποψήφιος για τη θέση αυτή, υπήρξε η δεύτερη κατά πρόσωπο συνάντησή μας.
Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή σου στη μάλλον κακεντρεχή ερώτηση ενός μέλους της επιτροπής: Μα αφού έχετε τελειώσει Μετεκπαίδευση Ειδικής Αγωγής, γιατί δεν ενδιαφέρεσθε να γίνετε Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής, αλλά θέλετε να πάτε στα κανονικά σχολεία; Η απάντησή σου ήταν καταλυτική και έκανε πολλά μέλη της επιτροπής να αναδιαμορφώσουν τη στάση τους: «Όποιος θέλει να προσφέρει στην Ειδική Αγωγή πρέπει να πάει στα κανονικά σχολεία.
Εκεί είναι ο μεγάλος όγκος των μαθητών με ειδικές ανάγκες». Έτσι με την απάντησή του ο ρεαλιστής Αγγελιδάκης κατέδειξε την εκπαιδευτική πραγματικότητα, όπως ακριβώς ήταν τότε. Και ο ίδιος όμως, περήφανος και αξιοπρεπής καθώς ήταν, δεν έμεινε ανεπηρέαστος από την ερώτηση. Χωρίς φειδώ κόπου και χρόνου έσπευσε να φοιτήσει και στην άλλη σχολή, από όπου έλαβε επίσης το πτυχίο της Γενικής Μετεκπαίδευσης.
Εκεί όμως που είχα τη χαρά να σε γνωρίσω βαθύτερα αγαπητέ και αλησμόνητε Σήφη, ήταν όταν μου ανατέθηκαν καθήκοντα Διευθυντή του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου Ηρακλείου (ΠΕΚ) και εσύ ορίστηκες Υποδιευθυντής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την συνεργασία μας. Στην επαγγελματική μου διαδρομή, τύχη αγαθή, συνεργάστηκα με πολλούς ανθρώπους κυρίως στην Ελλάδα, στη Γερμανία και στην Κύπρο.
Είχα συνεπώς τη χαρά να γνωρίσω πολλούς και άξιους συνεργάτες και το ήξερες. Ήξερες επίσης ότι αν ξεχώριζα κάποιους ελάχιστους, ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγεσαι κι εσύ Σήφη. Ήταν μια σχέση που ξεκίνησε από συνεργασία και εξελίχθηκε βαθμιαία σε μια βαθιά αμοιβαία εκτίμηση και ειλικρινή φιλία. Το ίδιο λέγαμε και για τον αείμνηστο Μανώλη Μαυρικάκη τον Γραμματέα μας και μετέπειτα Υποδιευθυντή στο ΠΕΚ.
-Αλήθεια αν τον συναντήσεις κάπου εκεί στους φωτεινούς δρόμους του άλλου κόσμου, πες του πως μας πονάει η απουσία του, όπως και η δική ασφαλώς Σήφη. Μας λείπετε.
-Εγώ θέλω να διαβεβαιώσω και τους δυο σας ότι η εποχή εκείνη αποτελεί για μένα ένα λαμπρό παράδειγμα υποδειγματικής συνεργασίας όλων μας που είχε τελικό αποδέκτη τους εκπαιδευτικούς και την ποιότητα της επιμόρφωσης που δέχτηκαν.
Το 1994 ο Σήφης Αγγελιδάκης αποφάσισε να επιδοθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση: Υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του αείμνηστου Γιάννη Γαρεφαλάκη. Εκλέχτηκε με μεγάλο αριθμό ψήφων. Όταν δύο χρόνια αργότερα, το 1996, ο Νομάρχης επέφερε αλλαγές στο χώρο των στενών του συνεργατών τον τοποθέτησε Αντινομάρχη Παιδείας. Ο κατάλληλος στην κατάλληλη θέση, σκέφθηκα. Και δεν διαψεύστηκα.
Η διπλοβάρδια είχε αναχθεί δικαιολογημένα μια κραυγή και μια πληγή για τα δημόσια σχολεία του Ηρακλείου. Να υπάρχουν σχολικά συγκροτήματα ετοιμόρροπα σχεδόν από τα στατικά προβλήματα (π.χ. 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο Ηρακλείου) και να μην τολμάει κανείς να τα ανακαινίσει, γιατί στέγαζαν χιλιάδες μαθητές και πού θα έκαναν όλοι αυτοί τα μαθήματά τους; Και η διαρκής απορία: Μα γιατί το κράτος δεν κτίζει σχολεία;
Και η μόνιμη απάντηση: Μα δεν υπάρχουν οικόπεδα. Στο Ηράκλειο γίνεται το αδιαχώρητο, που να βρεθούν τόσοι πολλοί και μεγάλοι χώροι για σχολεία; Απάντηση πλήρως απογοητευτική, μα εξίσου πειστική· ώσπου ήρθε ο Αντινομάρχης Παιδείας Σήφης Αγγελιδάκης. Και πήρε το πρόβλημα πάνω του. Πρώτη του πράξη, η παραίτησή του από τη θέση του Δασκάλου και του Σχολικού Συμβούλου. Αναμενόμενο, γιατί ο Σήφης δεν ήθελε πολλά καπέλα και πολλούς ρόλους. Ήταν ευθύς και ήθελε καθαρές λύσεις.
Και αναμετρήθηκε με το αιώνιο πρόβλημα της σχολικής στέγης με τόλμη και γενναιότητα, απαλλαγμένος από άλλες ευθύνες. Δούλεψε σκληρά με αποφασιστικότητα, με πολλή οργάνωση και πλήρη αφοσίωση. Θυμάμαι τότε πως η σκέψη του δούλευε ασταμάτητα, μέρα και νύχτα. Συνεδρίες με συλλόγους γονέων, προτάσεις, διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις, με πολιτική ευθύτητα και ορθολογισμό. Ποτέ υποκρισία και ψεύδη.
Με ευθύτητα και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Να αναζητηθούν οικόπεδα, να εκπονηθούν μελέτες, να εξασφαλισθούν χρήματα, να γίνουν αναθέσεις έργων, ταξίδια στην Αθήνα για εξασφάλιση οικονομικών πόρων. Ο Αντινομάρχης αεικίνητος. Στις επόμενες εκλογές ο λαός τον αμείβει με την ψήφο του. Και πάλι Αντινομάρχης Παιδείας, κι εκείνος ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του λαού και επιδίδεται για δεύτερη και τρίτη θητεία στο ίδιο επίπονο και επίμονο έργο.
Τα πολλά χρήματα που εκταμιεύονται τότε στο Ηράκλειο κινούν υποψίες για καταχρήσεις και έρχονται από το Υπουργείο για έλεγχο. Και αντί καταχρήσεων διαπιστώνεται οικοδομικός οργασμός σχολικών κτιρίων. Και φυσικά το χρήμα συνεχίζει να ρέει. Αποτέλεσμα: Επεκτείνονται σχολεία, προστίθενται αίθουσες διδασκαλίας, γκρεμίζονται παλαιά κτίρια και ανακαινίζονται εκ θεμελίων, αγοράζονται οικόπεδα, επινοούνται μεταβατικές λύσεις με ταχύρρυθμα και προκατασκευασμένα, κτίζονται νέα σχολεία.
Έτσι ο Σήφης Αγγελιδάκης καταφέρνει να θέσει σε λειτουργία κοντά στις 2.000 νέες αίθουσες διδασκαλίας. Για όσους πίστευαν ότι το πρόβλημα της διπλοβάρδιας δεν θα λυθεί ποτέ, ο Αγγελιδάκης έδωσε απροσδόκητη και αποστομωτική απάντηση: Το έλυσε μια για πάντα. Το Ηράκλειο του οφείλει ευγνωμοσύνη.
Και για όλα αυτά ο σεμνός Σήφης Αγγελιδάκης δεν υπερηφανεύθηκε ποτέ. Χαμηλών τόνων καθώς ήταν ζούσε τον ήρεμο και σιωπηλό βίο που είχε επιλέξει με την καλή σύζυγό του Χριστίνα, που στάθηκε ο άμεσος συμπαραστάτης του σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Δικαίως η Χριστίνα μπορεί να είναι περήφανη για τον άνδρα της και δικαίως της ανήκει μέρος του όλου επαίνου. Όλη τους η ζωή, χωρίς κομπασμούς και ματαιοδοξίες, χωρίς καμιά έπαρση, καμιά αλαζονεία και προπάντων καμιά προσπάθεια ανταλλαγής και εξαργύρωσης του έργου αυτού με πιο επίζηλη θέση.
Και επειδή ως το τέλος της ζωής του μας συνέδεε ένας βαθύς σεβασμός του ενός προς τον άλλο και μια αμοιβαία εκτίμηση, είμαι σε θέση να γνωρίζω, ότι με την τοποθέτησή του στη θέση του Αντινομάρχη, ο Σήφης Αγγελιδάκης είχε θέσει έναν σκοπό στη ζωή του: Να λύσει το πρόβλημα της σχολικής στέγης στο Ηράκλειο. Και μολονότι αυτό φάνταζε περισσότερο με ουτοπία ο ίδιος αφοσιώθηκε σε αυτό ώσπου η ουτοπία έγινε πραγματικότητα.
Το πρόβλημα λύθηκε οριστικά και για πάντα. Αυτό ήταν και η μεγάλη αμοιβή για τον ανιδιοτελή Σήφη Αγγελιδάκη. Με τον τρόπο αυτό ο Αντινομάρχης Σήφης Αγγελιδάκης δεν έλυσε απλώς το πρόβλημα της σχολικής στέγης στο Ηράκλειο· ο Αγγελιδάκης με το παράδειγμά του μας υποδεικνύει πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της πολύπαθης πατρίδας. Εύχομαι Σήφη μου το ιερό χώμα της Ετιάς, της γενέτειράς γης, να σε σκεπάσει ανάλαφρο. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα.
*Ο Ι.Ε Πυργιωτάκης είναι ομότιμος καθηγητής πρ. Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Κρήτης