Στο δημοσίευμά της “όλοι μαζί για ένα πιάτο φαΐ” που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πατρίς” στις 15-11-2017, η κυρία Ελένη Μανιωράκη αναλύει και περιγράφει ανάγλυφα και παραστατικά την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, την κατάντια που έχουν περιέλθει οι άνθρωποι, τον ξεπεσμό, την ταπείνωση, την αθλιότητα, που αντί να θεραπεύεται, συντηρείται και διογκώνεται χωρίς να διαφαίνεται τρόπος απαγκίστρωσης από τα πλοκάμια της νοσηρότητας αυτής. Εύστοχα χαρακτηρίζει τις πτυχές του χάους που έχει δημιουργηθεί στο οποίο καθημερινά ολισθαίνομε, χωρίς ελπίδας ανέβασμα. Το δημοσίευμά της, διατυπωμένο με θάρρος και παρρησία, απευθύνεται σε όλους μας, που όμως είμαστε “ελεύθεροι πολιορκημένοι” μέσα στον τόπο μας τον ποτισμένο με ιδρώτα και αίμα, δεμένοι με νόμους και υπουργικές αποφάσεις ανασχετικές κάθε πρωτοβουλία για δημιουργία και ανάπτυξη.
Πλην όμως στάθηκα σ’ ένα σημείο του δημοσιεύματος της κ. Μανιωράκη, το οποίο σε αντίθεση με το υπόλοιπο κείμενο με εξέπληξε δυσάρεστα! Γράφει η κ. Μανιωράκη προς το τέλος του δημοσιεύματος της “Η εκκλησία κατά κόρον εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται τα φιλάνθρωπα συναισθήματα του ποιμνίου της. Το κράτος ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο”…
Η κατηγορία για την Εκκλησία μας είναι βαριά και αδόκιμη. Εμφανίζει την Εκκλησία να δίδει το “κακό παράδειγμα” που κατά κάποιο τρόπο… μιμείται και το κράτος εις βάρος των πολιτών. Σαθρό το επιχείρημα, γιατί οι πράξεις της Εκκλησίας δεν έχουν καμία σχέση με αυτές του κράτους ούτε χωρεί καμία σύγκριση ή ταύτιση μεταξύ τους. Η Εκκλησία δεν εκμεταλλεύεται τα φιλάνθρωπα συναισθήματα κανενός.
Αν, για κάποιο θέμα ζητήσει αρωγή από το ποίμνιό της, προτάσσει πάντα το “όποιος θέλει και μπορεί”. Κυριαρχεί πάντα η ρήση του Κυρίου: “Όστις βούλεται οπίσω μου έλθειν”, που δίδει στον άνθρωπο απόλυτη ελευθερία να αποφασίζει και να πράττει. Η Εκκλησία δεν πλειστηριάζει το σπίτι ούτε κατάσχει τον μισθό ή τη σύνταξη κανενός δεν τρομοκρατεί και δεν εκφοβίζει κανένα, ούτε κραδαίνει αόρατη δαμόκλεια σπάθη πάνω από το κεφάλι κανενός, ότι δεν θέλει ή δεν μπορεί να συνεισφέρει, όταν του ζητείται κάτι και ούτε τον κατηγορεί ούτε τον στοχοποιεί ούτε τον φυλακίζει γι’ αυτό!
Εκείνοι που στηρίζουν το μεγάλο φιλανθρωπικό και αθόρυβο έργο της, που ίσως κάποιοι αγνοούν, το κάνουν αυτοβούλως και από καρδιάς χωρίς πίεση ή εξαναγκασμό και πολλές φορές χωρίς να τους ζητηθεί.
Στην ψυχή του κάθε ανθρώπου ενυπάρχουν εκ φύσεως φιλάνθρωπα συναισθήματα, τα οποία εκδηλώνει σε ό,τι τον συγκινεί και τον συνεγείρει, πράγμα που είναι απόλυτο δικαίωμά του και ως και τούτου η προσφορά του δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από κανένα σαν εκμετάλλευσή του από εκείνο που την αποδέχεται!
Πού είναι λοιπόν η εκμετάλλευση της Εκκλησίας, που στο τέλος-τέλος, παρά τις ανάγκες της τελεί τα μυστήρια δωρεάν!
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή που οι αξίες, όπως τις ξέραμε που οριοθετούσαν και κατεύθυναν τη ζωή μας, έχουν αναποδογυρίσει. Οι νεώτεροι παραπαίουν μέσα στο κλίμα που δημιουργείται. Οι παλαιότεροι υποφέρομε, γιατί βλέπομε το μαύρο να προσπαθούν κάποιοι να το κάνουν άσπρο. Και η Εκκλησία υποφέρει περισσότερο, γιατί υφίσταται μια απαράδεκτη υποτίμηση και ασέβεια. Κάποιοι προσπαθούν να την ποδηγετήσουν εν ονόματι της παγκοσμιοποίησης, του “προοδευτισμού” και των δικών τους απωθημένων, ξεχνώντας ότι αν σήμερα μιλούμε τη γλώσσα μας και υπάρχομε σαν κράτος, το οφείλομε στην Εκκλησία που δια μέσου αιώνων σκλαβιάς εξέτρεφε την ελληνικότητα των Ελληνόπουλων μέσα σε κατακόμβες και κρυφούς χώρους στις εκκλησίες! Και κατά την γερμανική Κατοχή η Εκκλησία, από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ευγένιο, μέχρι τον τελευταίο καλόγερο των μοναστηριών, στήριξαν την Εθνική Αντίσταση.
Τα μοναστήρια υπήρξαν ο τόπος της καταφυγής και της προστασίας των αγωνιστών στον δύσκολο και επικίνδυνο αγώνα που διεξήγαγαν και αυτό το βεβαιώνω από ιδία αντίληψη!
Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, η Εκκλησία είναι παρούσα να παρηγορεί, να στηρίζει, να συμπαραστέκεται, να συμβουλεύει και να καθοδηγεί τους πιστούς της στον δρόμο της ζωής.
Ας μην πετροβολούμε λοιπόν την Εκκλησία, που μέσα στην κοινωνιή θύελλα της ανατροπής και της ισοπέδωσης των πάντων παραμένει ο μόνος σταθερός πυλώνας, που προσπαθεί να κρατήσει την κοινωνία όρθια.
Ας μην τραυματίζομε και ας μην υπονομεύομε το κύρος της, που είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά να το σεβόμαστε και να το τιμούμε.