Θεωρείται φυσικό επόμενο για έναν νομικό που καταπιάνεται με τη λογοτεχνία, να έχει την ικανότητα να παραδώσει στο αναγνωστικό κοινό αστυνομικά μυθιστορήματα. Έτσι, ο Μίνως Ευσταθιάδης, με σχετικές σπουδές στην Αθήνα και το Ανόβερο, γράφει αυτό το βιβλίο, αντλώντας πληροφορίες από τον σίγουρα γνωστό του κόσμο της αστυνομικής έρευνας, της ακροαματικής διαδικασίας, της υπεράσπισης, του σωφρονισμού και των φυλακών.
Στο καταπιεστικά επαρχιακό Αίγιο του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος καταφθάνει ένας μυστηριώδης Γάλλος που έχει τη συνήθεια να ζωγραφίζει δίπλα στη θάλασσα. Παράλληλα, παραδίδει μαθήματα γαλλικών στους ενθουσιώδεις μαθητές του, εισάγοντάς τους στο σύμπαν της κουλτούρας και του διαφωτισμού. Ο δήμαρχος της πόλης θέλει να μετατρέψει ένα δασάκι σε πάρκινγκ. Δεν είναι άλλος απ’ αυτόν τον “Μεσιέ” που θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων που θα πάρει διαστάσεις πανελλαδικές μέσα από τα ΜΜΕ και θα αποτρέψει τελικά το πλάνο του πολιτικού.
Εν τω μεταξύ, αποκαλύπτεται η ερωτική σχέση του Γάλλου με μία δεκαεπτάχρονη μαθήτριά του. Και πριν καλά καλά καταλαγιάσει το σκάνδαλο, ο συμπαθής και αρεστός κατά τα λοιπά ξένος, θα βρεθεί δολοφονημένος στο κρεβάτι του με δύο μαχαιριές στην καρδιά. Το πτώμα χαμογελάει και είναι όμορφα σκεπασμένο με το σεντόνι του.
Την όλη λύση του γρίφου την παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του γνωστού από άλλα μυθιστορήματα του Ευσταθιάδη ντετέκτιβ Κρίς Πάπας, που εδώ τον συναντάμε ως Χρήστο Παπαδημητρακόπουλο, κατά τη χρονική περίοδο από την παιδική του ηλικία μέχρι και τα φοιτητικά του χρόνια.
Εκτός απ’ το Αίγιο, θα τον βρούμε στην Αθήνα, στην Τρίπολη, στον Πύργο, στο Αμβούργο και στη Βαρκελώνη ενώ πολλά θα μάθουμε απ’ τη σχέση του με τον περίεργο συμμαθητή του Νέστορα, ο οποίος τον μυεί στην ηδονή της ανάγνωσης λογοτεχνικών έργων αλλά και στην ερμηνεία της έννοιας του χάους. Μια άλλη ενδιαφέρουσα συναναστροφή του είναι ο σιωπηλός δικηγόρος Ταξιάρχης αλλά και η από καιρό εξαφανισμένη μάνα του φίλου του.
Με αφορμή την αστυνομική πλοκή, ο συγγραφέας σε ένα δεύτερο επίπεδο θα μιλήσει για τις συχνά δύσκολες σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους αλλά και τη συζυγική αποξένωση που μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στο τραύμα του διαζυγίου αλλά και στην τρέλα. Θα μιλήσει ακόμη για την αυτοκτονία, την μοναξιά και την τιμωρία έξω από το δικαστικό μας σύστημα. Εν κατακλείδι πάντως, το μυθιστόρημα καταπιάνεται με την ευεργετική επίδραση της αληθινής φιλίας στις ζωές όλων μας.
Πραγματικά, το “Σχέδια του χάους” διαθέτει άφθονο σκοτάδι, μικρές δόσεις χιούμορ, όμορφη γλώσσα, πλούσιες εικόνες αλλά και ένα άνοιγμα στον κοσμοπολιτισμό, αρκετά χρήσιμο για το μέλλον της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.
Ένα υπαρξιακό νουάρ που αξίζει να διαβαστεί.