Τον τελευταίο χρόνο όλο και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στην Βορειοατλαντική Συμμαχία (NATO), με απαξιωτικά και με περιφρονητικά λόγια. Από το 1949, που υπογράφτηκε στην Ουάσινγκτον η συγκεκριμένη συμφωνία έως σήμερα, πέρασαν πολλά χρόνια.
Να υπενθυμίσουμε απλώς πως η χώρα μας όπως και η Τουρκία έγιναν μέλη της το 1952. Ήταν στην πραγματικότητα μια στρατιωτική αμυντική συμφωνία η οποία αποσκοπούσε στην προστασία των χωρών-μελών της από ξένη επίθεση, αν και στο καταστατικό της αναφέρονταν και άλλοι λόγοι, όπως η συνεργασία σε πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και μορφωτικούς τομείς.
Ειδικά στα 1955, τα δύσκολα εκείνα μεταπολεμικά χρόνια, όταν προσχώρησε και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, κάποια πράγματα άλλαξαν. Έτσι, ως αντίδραση δημιουργήθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, με μέλη του τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Η ιστορία και η πορεία αμφοτέρων των σχηματισμών λίγο πολύ είναι γνωστά στους παλιότερους.
Τον τελευταίο καιρό το θέμα της συμμαχίας του ΝΑΤΟ έγινε πρώτο στην ατζέντα πολλών χωρών, ίσως επειδή είδαν το φως της δημοσιότητας κάποιες αναφορές για το άρθρο 5 της συμμαχίας, σύμφωνα με το οποίο κάθε ένοπλη επίθεση εναντίον μέλους του ΝΑΤΟ, είναι επίθεση εναντίον όλων των μελών του, τα οποία και υποχρεούνται να προστρέξουν προσφέροντας την ανάλογη στρατιωτική υποστήριξη!
Τα σύννεφα όμως άρχισαν να πυκνώνουν στον ορίζοντα από τον καιρό που ανέβηκε στην προεδρία των ΗΠΑ, ο εν πολλοίς απρόβλεπτος Ντόναλντ Τραμπ. Βεβαίως, ο ίδιος είχε ξεκαθαρίσει τη θέση του από νωρίς, ίσως και πριν την εκλογή του, όταν έλεγε πως οι δομές του ΝΑΤΟ πρέπει κάπως να αλλάξουν, ότι πρέπει οι ευρωπαϊκές χώρες να αυξήσουν τα κονδύλια που δαπανούν για τη συμμαχία και ότι η Αμερική δεν μπορεί συνεχώς να υποστηρίζει στρατιωτικά την Ευρώπη.
Η αντίδραση των ευρωπαϊκών χωρών μέχρι πρότινος υπήρξε χλιαρή έως ανύπαρκτη, αφού η κάθε χώρα είχε τους δικούς της λόγους. Ταυτόχρονα, η εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάθε άλλο παρά ενιαία φαίνεται στο διεθνές στερέωμα, δεδομένου ότι δεν μπόρεσε να αποκτήσει, δυστυχώς, ενιαίο βηματισμό. Ως προέκταση αυτού ήταν, φυσικά, και η μη ενιαία αμυντική πολιτική της.
Η χώρα μας σήμερα ανήκει τόσο στην Ε.Ε. όσο και στο ΝΑΤΟ, και θεωρητικά έπρεπε να απολαμβάνει ορισμένων βασικών και ουσιωδών πλεονεκτημάτων σε κρίσιμα εξωτερικά θέματα, κάτι το οποίο μάλλον δεν συνάγεται εύκολα. Την τελευταία περίοδο είδαμε την πλήρη, σχεδόν, ευρωπαϊκή αδιαφορία όσον αφορά το μεταναστευτικό πρόβλημα, αφήνοντας την Ελλάδα έρμαιο των μεταναστών και της εσωτερικής έριδας. Οι μεγάλες δυνάμεις της γηραιάς ηπείρου αδρανούν να λάβουν επί του προκειμένου ξεκάθαρη θέση.
Στη Γερμανία δρομολογείται αλλαγή κορυφαίων πολιτικών προσώπων με την αποχώρηση της πολύχρονης καγκελαρίου, ενώ στη Γαλλία ο πρόεδρος Μακρόν φιλοδοξεί να πάρει ατύπως, αλλά ουσιαστικά, τα σκήπτρα της Ένωσης, αναβαθμίζοντας παράλληλα τη χώρα του, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δηλώσεις του περί της κατάστασης της βορειοατλαντικής συμμαχίας, αλλά και οι άλλες πρακτικές του. Φαίνεται πως κάποια πράγματα μάλλον βρίσκονται σε εξέλιξη τα οποία αφορούν τη χώρα μας, εν όψει πάντοτε της κατάστασης εξανατολών.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρόσφατα ο πρώην πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, Νίκολας Μπερνς, διατύπωσε ανοιχτά την γνώμη του λέγοντας η Ελλάδα να μην περιμένει βοήθεια από τις ΗΠΑ του Τραμπ σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης ή όποιας άλλης ανάλογης επιβουλής.
Όλα τελικά δείχνουν ότι κάποιες ισορροπίες στο ΝΑΤΟ έχουν ραγίσει και οι κυβερνώντες εδώ πρέπει να τις λάβουν σοβαρά υπόψιν τους. Από την αντίπερα όχθη του Αιγαίου, ο πολύπειρος και πανούργος Ερντογάν καταφέρνει να συνομιλεί ίσος προς ίσους, με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τους Ευρωπαίους ηγέτες, αναδεικνύοντας την πατρίδα του σε αναδυόμενη και ισχυρή περιφερειακή δύναμη.
Κατάφερε να προμηθευτεί τους ρωσικούς πυραύλους που ήθελε, κατάφερε να σταματήσει την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων στην Αμερική, πήρε κάποια οφέλη στο μέτωπο της Συρίας και συνεχίζει ακάθεκτος για τα αμερικανικά σύγχρονα αεροσκάφη εκβιάζοντας τις ΗΠΑ σε περίπτωση άρνησης. Βεβαίως, πολλά πράματα γίνονται στο παρασκήνιο και δεν έρχονται στην επιφάνεια, αυτό είναι αλήθεια. Οι απ’ εδώ πολιτικοί μας, όμως, περί άλλωνα τυρβάζουν!
Ασχολούμαστε ακόμη αν και κατά πόσον πρέπει να εφαρμόσουμε πράγματα τα οποία ισχύουν και στις νεαρότερες δημοκρατίες. Δεδομένης της κατάσταση στο εσωτερικό των δύο προαναφερόμενων διεθνών σχηματισμών (Ε.Ε. και ΝΑΤΟ), είναι επιτακτική για μας η σύναψη νέων συμφωνιών και συμμαχιών. Το παλιό πλεκτό, όπως τουλάχιστον το είχαμε γνωρίσει, φαίνεται πως ξηλώνεται γρήγορα και το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι στην πραγματικότητα “εισβολή” στη χώρα μας και όχι φιλοξενία προσφύγων πολέμου!