Ημουν μαθήτρια Γυμνασίου, σημερινού Λυκείου, όταν οι γονείς μου με έστειλαν να βρω τον πρόξενο της Γερμανίας στο Ηράκλειο, για να μεταφράσει κάποιο επίσημο έγγραφο που είχαμε λάβει από το Πολυτεχνείο της Βιέννης για τις σπουδές του αδελφού μου. Τον βρήκα στο εργοστάσιο σταφίδας της οικογενείας ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ να εργάζεται ως διερμηνέας, αλληλογράφος. Δεν ήξερα και η συστολή μου ήταν μεγάλη.
Η λέξη ΠΡΟΞΕΝΟΣ τότε αλλά και τώρα δηλώνει άτομο με υψηλό κύρος και στη δική μου ηλικία άτομο απρόσιτο και δύσκολο. Συναντώ λοιπόν έναν απλό, πάρα πολύ απλό άνδρα, πολύ χαμογελαστό, πολύ φιλόξενο ο οποίος με οδηγεί στο γραφείο του εξίσου απλό και αυτό, και μου ζητά να τον συγχωρήσω γιατί πρέπει να διεκπεραιώσει κάποια άλλη εργασία πριν ασχοληθεί με το θέμα του αδελφού μου και εμένα.
Σε λίγη ώρα με το ίδιο φιλόξενο και καλοσυνάτο, απλό ύφος παίρνει τον φάκελο που του έδωσα, τον διάβασε με προσοχή και με ρώτησε αν ήθελα να περιμένω για να πάρω την έγκριση ή προτιμούσα να περάσω την επομένη στις 11 το πρωί. Όλα αυτά ίσως σας φαίνονται κοινότοπα, αλλά σκεφτείτε τη θέση τη δική του και τη δική μου ηλικία και ελάτε στο ΣΗΜΕΡΑ όπου άνθρωποι με ελάχιστα εφόδια, τυπικά και ουσιαστικά, πολλές φορές παίρνουν ύφος καρδιναλίου για να φανούν περισσότερο σπουδαίοι ακόμα και για πολύ μικρής σημασίας θέματα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά από ένα πολύ επιτυχημένο γάμο με τη Μάρω Αθουσάκη, έγινε ακόμα πιο απλός, πιο καλός, πιο ΕΛΛΗΝΑΣ. Αν είναι δυνατόν!
Ο Ρολφ λάτρεψε τον τόπο μας και το Ηράκλειο και παρέμεινε ο γλυκός, χαμογελαστός, πάντοτε νέος που ακόμα και όταν εμείς λέγαμε τα ΣΤΡΑΒΑ ΜΑΣ…αυτός χαμογελούσε και τα προσπερνούσε. Ήταν ο καλύτερος Γερμανός πρόξενος που πέρασε από τα μέρη μας και μόνο περηφάνεια, αγάπη και ευγνωμοσύνη μπορούμε να έχουμε γι’αυτόν. Λυπάμαι που δεν τον ανταμείψαμε όσο έπρεπε όσο ζούσε.
Πόσο λυπάμαι αλήθεια και σαν άτομο και σαν Ηρακλειώτισσα που μείναμε μακριά σου το διάστημα της ασθένειάς σου.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, αγαπημένε ΡΟΛΦ.
Χρυσούλα Αντωνοπούλου