Αργά το βράδυ της Κυριακής 22 Οκτωβρίου, κίνησε για το χωρίς γυρισμό ταξίδι μια γνωστή και αξιοσέβαστη Ηρακλειώτισσα, η Ειρήνη (Ριρίκα) xα Γεωργίου Κατεργιαννάκη, το γένος Φραγκιαδάκη. Ήταν ηλικίας 86 ετών. Άνθρωπος δυνατός, «γερής κράσης» όπως λέμε, θα μπορούσε, «κανονικά», να ζήσει αρκετά χρόνια ακόμη, αν δεν την είχε καταβάλει και δεν της είχε στερήσει κάθε διάθεση για ζωή, η προ ολίγων ετών απώλεια του πολυαγαπημένου συζύγου της, αείμνηστου δημοσιογράφου Γιώργου Κατεργιαννάκη. Ενδεικτικό είναι, άλλωστε, αυτό που μου εκμυστηρεύθηκε η κόρη της, και το οποίο, προσωπικά, καθόλου δεν με εξέπληξε. Ότι, δηλαδή, η τελευταία λέξη που βγήκε από το στόμα της, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, δεν ήταν άλλη από το όνομα εκείνου: «Γιώργο!»… Είχα την αγαθή τύχη, από πολύ μικρό παιδί, να ζήσω από πολύ κοντά το Γιώργο και τη Ριρίκα Κατεργιαννάκη. Ήταν ένα από τα πιο «δεμένα» ζευγάρια. Έζησαν σε περιόδους δύσκολες, με οικονομική ανέχεια, με βάσανα, στερήσεις και ταλαιπωρίες. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ένωσαν τις τύχες τους μέσα στη δύσκολη δεκαετία του ΄50…
Η Κυρία Ριρίκα, όπως την προσφωνούσα πάντα εγώ αλλά και το περιβάλλον της, ήταν μια πολύ καλλιεργημένη γυναίκα. Δεν την βοήθησε να αναδειχθεί κοινωνικά και πνευματικά μόνον η Παιδαγωγική Ακαδημία όπου φοίτησε. Προερχόταν από πολύ αξιόλογη οικογένεια. Ο πατέρας της, ο αείμνηστος Ανδρέας Φραγκιαδάκης, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην ηρακλειώτικη κοινωνία. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι είχε επανειλημμένα εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου.
Τον σύζυγό της τον γνώρισε μέσα στα δημοσιογραφικά γραφεία της «Δράσης», όπου έτυχε να εργάζονται και οι δυο. Ενώθηκαν από μια «χημεία» που αποδείχθηκε διαχρονική και δημιούργησαν μια υποδειγματική οικογένεια. Άνθρωποι έντιμοι και εργατικοί, έκαμαν το 1959 ένα σημαντικό επαγγελματικό βήμα που καθόρισε την περαιτέρω πορεία τους, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της γνωστής εβδομαδιαίας εφημερίδας «Εθνική Φωνή». Ως ιδιοκτήτρια η Κυρία Ριρίκα, ως υπεύθυνος του δημοσιογραφικού τμήματος ο σύζυγός της. Εργάστηκαν πολύ σκληρά και οι δυο, θυσιάζοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος της προσωπικής ζωής τους, πέτυχαν όμως την κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση της εφημερίδας τους. Δυο τέτοιοι υποδειγματικοί άνθρωποι, ήταν φυσικό να μεταλαμπαδεύσουν τις αρχές με τις οποίες πορεύονταν αξιοπρεπώς στη ζωή, και στα δυο παιδιά τους. Θα μου επιτραπεί να σημειώσω ότι θεωρώ τη Λίτσα και το Στέλιο εξαιρετικά τυχερούς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν με τέτοιους γονείς! Γονείς που τους πρόσφεραν απλόχερα όλη τη στοργή και την αγάπη τους, και τους καθοδηγούσαν πάντα στο σωστό δρόμο.
Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να αποχωρίζεσαι μια τέτοια μάνα, λίγο καιρό μετά την απώλεια ενός σπάνιου πατέρα. Όμως, η Λίτσα και ο Στέλιος μπορούν να παρηγορούνται σήμερα με τη βεβαιότητα πως η κοινωνία του Ηρακλείου εκτίμησε πλήρως τη μεγάλη προσφορά και τις σταθερές αξίες που ανέδειξε η έντιμη δημοσιογραφική οικογένεια του Γιώργου και της Ριρίκας Κατεργιαννάκη.