Σ’ αυτήν την εξαιρετική νουβέλα περιγράφεται η ιστορία τριών γυναικών, των αδερφών Ερμιόνη και Στέλλα και της ξαδέρφης τους Νόρας. Γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Αλεξανδρούπολη της δεκαετίας του 70 και του 80 και κατοικούν σε αντικριστά σπίτια. Ύστερα από ένα ατύχημα, οι γονείς των δύο κοριτσιών σκοτώνονται. Την κηδεμονία τους αναλαμβάνει ο συντηρητικός και καταπιεστικός θείος Αντρέας, αδερφός της μητέρας τους και πατέρας της Νόρας. Όταν ο τελευταίος θα βρεθεί νεκρός στην αυλή, κύρια επιδίωξη της οικογένειας είναι η απόκρυψη των συνθηκών θανάτου του.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο με τίτλο “Η εικόνα” έχουμε την παράθεση του παρελθόντος, με τα παιδικά και εφηβικά χρόνια των ηρωίδων. Η εσωστρεφής και ψυχρή Ερμιόνη, η παθιασμένη Στέλλα και η χαρισματική, τολμηρή και γενναία Νόρα, γεννημένη αρχηγός και μήλον της έριδος ανάμεσα στις άλλες δύο.
Στο δεύτερο μέρος με τίτλο “Το ράγισμα” βρίσκουμε αυτούς τους τρεις γυναικείους χαρακτήρες στο παρόν, έρμαια ενός παλιού ανείπωτου τραύματος που τις αναγκάζει είτε να ζουν μακριά σε πόλεις του εξωτερικού, είτε να επαναλαμβάνουν λάθη, είτε να βιώνουν την τέλεια αποξένωση.
Ουσιαστικά, αν και πρωταγωνίστρια είναι η Νόρα, η πλοκή δίνεται μέσα από την εναλλάξ αφήγηση της Ερμιόνης και της Στέλλας, με τους αντίστοιχους τίτλους “Από τον πρώτο καθρέφτη” και “Από τον δεύτερο καθρέφτη”. Η ίδια η πεζογράφος έχει εξηγήσει πως όπως ο Περσέας για να μην μαρμαρώσει βλέποντας το κακό κοίταξε την Μέδουσα μέσα από το καθρέφτισμα της ασπίδας του, έτσι και οι δύο κοπέλες διηγούνται με τον ίδιο τρόπο τη δική τους οπτική για μια σκοτεινή, βίαιη και σκληρή ιστορία κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας, όπου και εκεί τελικά επικρατεί το απόλυτο κακό.
Στο συγκεκριμένο αφήγημα δεν υπάρχει κάθαρση, το δε σοκαριστικό είναι πως τα πάντα αποσιωπούνται και όλα συγκαλύπτονται.
Το πεζογράφημα είναι καθαρά ψυχογραφικό και η Συλλαίου μέσα από την τέχνη της απόκρυψης, όπου τίποτα δεν λέγεται ρητά και όλα υπονοούνται, δίχως όμως ο αναγνώστης να έχει την παραμικρή απορία στο τέλος της ανάγνωσης, μας παρουσιάζει τον εφιαλτικό κόσμο όπου μπορεί να οδηγηθεί το κάθε θύμα βίας.
Αυτός ο κόσμος εμπεριέχει ψυχική νόσο και εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία, επιθυμία για αυτοκτονία, αποφυγή των διαπροσωπικών σχέσεων και πλήρη διάρρηξη των οικογενειακών δεσμών.
Εν κατακλείδι, θα μπορούσε να ειπωθεί πως το κάθε τραύμα, όσο βαθύ κι αν είναι, είναι μια αναμέτρηση με το παιχνίδι της μνήμης. Το δε ερώτημα για το ποια είναι η αλήθεια τελικά, ίσως να μην απαντηθεί ποτέ.