Τα προβλήματα των νέων είναι φαινόμενο κάθε εποχής, γιατί πάντα υπάρχει «το χάσμα των γενών». Διαφορετικά σκέφτεται η γενιά των νέων από τη γενιά των γονέων και η γενιά των γονέων διαφορετικά από τη γενιά των παππούδων και των γιαγιάδων. Οι νέοι με την αγνότητα και ορμητικότητά τους είναι ασυμβίβαστοι. Ζητούν το απόλυτο. Με τη φαντασία τους δημιουργούν ιδεατούς κόσμους και όταν στον περίγυρό τους συναντούν υποκρισία, ασυνέπεια, εκμετάλλευση και αδικία επαναστατούν και δημιουργούν σοβαρά προβλήματα.
Αυτό το δράμα ζουν οι νέοι μας σήμερα στην πατρίδα. Αναζητούν την ταυτότητά τους και δεν την βρίσκουν. Αναζητούν οράματα και ιδανικά και δεν υπάρχουν για να τα βρουν και να τα ζήσουν. Θέλουν να κοινωνήσουν με τους άλλους και δεν τα καταφέρνουν. «Αγάπη θέλουν να χαρούν και πίστη να ελπίζουν» αλλά ο κατήφορος τα ‘χει γκρεμίσει όλα.
Φόβος, αγωνία και ψυχικό κενό είναι τα γνωρίσματα της ζωής στην πατρίδα μας, σήμερα. Πώς να μην επαναστατούν οι νέοι μας όταν βλέπουν συνανθρώπους γύρω τους να πονούν και να υποφέρουν χωρίς να μπορούν να τους βοηθήσουν; Όταν βλέπουν τόσες αυτοκτονίες και τα ψυχιατρεία γεμάτα; Όταν οι υπεύθυνοι του δράματος με τους παχυλούς μισθούς και την καλοπέραση «τρώγονται» στη Βουλή με ασήμαντα θέματα αποπροσανατολισμού; Όταν ψηφίζονται νόμοι αλλαγής ταυτότητας φύλου και μάλιστα από της ηλικίας των 15 ετών; Όταν βλέπουν απαγωγές, ληστείες, εγκλήματα, εκμετάλλευση, τρομοκρατία και συνεχείς προκλήσεις των γειτόνων μας στο Αιγαίο και τη Βόριο Ήπειρο;
Τα προβλήματα του λαού και προπαντός των νέων μας οφείλονται κατά κύριο λόγος την άρρωστη παιδεία μας. Όλοι οι φορείς της, οικογένεια, σχολείο, Εκκλησία και Πολιτεία είναι σε κρίση. Μεγαλύτερη στο σχολείο, στην εκπαίδευση. Γίνονται συνεχείς μεταρρυθμίσεις χωρίς διάρκεια και καθολική αποδοχή. Μαθητές και φοιτητές ταλαιπωρούνται και αντιδρούν. Σε κρίση και τ’ ανθρωπιστικά μαθήματα με πρώτο το μάθημα των θρησκευτικών. Οι «προοδευτικοί» το καταγγέλλουν ότι είναι «κατηχητικό μάθημα», όταν διδάσκει τη μεγάλη προσφορά της Χριστιανικής Πίστης στην κατάργηση του «θεσμού της δουλείας» στον κόσμο. Όταν διδάσκει την απελευθέρωση της γυναίκας από την ταπείνωση, υποταγή και τους εξευτελισμούς, πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες θρησκείες. Όταν διδάσκει πως η χριστιανική αγάπη είναι η μοναδική πραγματικότητα του κόσμου, γιατί μεταμορφώνει τον κόσμο, αγκαλιάζοντας ακόμη και τους εχθρούς, ενώ άλλες θρησκείες διδάσκουν τ’ αντίθετα.
Το ίδιο και στο μάθημα της ιστορίας. Εμείς διαγράφουμε τη «σφαγή της Σμύρνης» στο όνομα της ελληνοτουρκικής φιλίας. Οι Τούρκοι διδάσκουν τους μαθητές τους πως «τα νησιά του Αιγαίου είναι υπό ελληνική κατοχή». Ακόμη διδάσκουν πως η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία θα διατηρηθεί με την επιστροφή των νήσων του Αιγαίους την Τουρκία. Το πιο παράδοξο ακόμη, πως όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου και ο ελληνικός είναι τουρκικής προέλευσης. Το δε χειρότερο πως ο Όμηρος, Πυθαγόρας, Ιπποκράτης και Ηρόδοτος ήταν τουρκικής καταγωγής» (εφημ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» 7-6-2007).
Μεγάλη η κρίση και στην οικογένεια, τον σπουδαιότερο φορέα της παιδείας. Τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς κανόνες. Είναι ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν. Το σπίτι διαμονής και διατροφής τους έγινε ξενοδοχείο και εστιατόριο. Με το κλειδί στο χέρι έρχονται και φεύγουν χωρίς έλεγχο και έγνοια. Τα ναρκωτικά όμως κυκλοφορούν παντού, ακόμη και στις αυλές των σχολείων. Οι γονείς πληρώνουν πολύ ακριβά την αμέλειά τους, στα δικαστήρια όπου δικάζονται τα παιδιά τους ως κλέφτες, ληστές, τοξικομανείς κι απατεώνες.
Η τύχη της πατρίδας είναι στα χέρια των νέων μας. Αυτοί όμως είναι βαριά τραυματισμένοι. Η αγνότητά τους έχει μολυνθεί και η ορμητικότητα καμφθεί. Μπορούσε να είναι διαφορετικά; Σπουδάζουν με κόπους και θυσίες δικές τους και του φορολογούμενου λαού. Εφοδιάζονται με διδακτορικά, μεταπτυχιακά και ξένες γλώσσες και εκλιπαρούν μετά μια οποιαδήποτε θέση εργασίας για 500 ή 600 ευρώ. Απογοητευμένοι και πληγωμένοι φεύγουν στην αλλοδαπή για να ζήσουν. Τα προβλήματα κι οι ψυχικοί τους τραυματισμοί μπορούν εύκολα να θεραπευθούν;
Πολλά είναι τα παράπονά τους εναντίον γονέων και δασκάλων. Παράπονα εναντίον των γονιών ότι έριξαν το βάρος στον υλικό και όχι στον πνευματικό τομέα. Μεγάλωσαν χωρίς συναισθηματική κάλυψη. Δεν έμαθαν από μικρά παιδιά να ζουν «μέσα στους άλλους και για τους άλλους». Να συμμετέχουν στις χαρές και λύπες των άλλων. Παράπονα εναντίον των δασκάλων ότι ενώ το κύριο μέλημα είναι η αγωγή των νέων, αυτοί ρίχνουν το βάρος στη μετάδοση ξερών γνώσεων, οι οποίες συμπληρώνονται στην παραπαιδεία. Οργή και εναντίον των πολιτικών που οδήγησαν και οδηγούν τον τόπο στην εξαθλίωση. Ευθύνες ρίχνουν και στους γονείς και δασκάλους που δεν έφραξαν τον δρόμο στους δημαγωγούς και επικίνδυνους πολιτικούς.
Αυτή η εικόνα στην πατρίδα μας μπορεί να αλλάξει, αν οι γονείς δώσουν στα παιδιά τους ηθική και συναισθηματική κάλυψη. Οι δάσκαλοι να δημιουργήσουν σχέσεις αγάπης και ν’ αγγίξουν τις καρδιές των μαθητών τους. Όλοι ν’ αναγνωρίσουν πως έχουν δίκιο οι νέοι όταν επαναστατούν για καλύτερο κόσμο. Έτσι θα υπάρξει ψυχική επαφή και θ’ αναγνωρίσουν οι νέοι πως έχουν ανάγκη την εμπειρία των μεγάλων. Η πολιτεία να κάμει σωστές και βαθιές τομές στην Παιδεία και να στηρίξει τους λειτουργούς της. Η Εκκλησία να φωτίσει τους νέους μας με το πνεύμα της ορθόδοξης πίστης μας για να ξαναβρούν την αγνότητα και ορμητικότητά τους και να γεννηθεί η ελπίδα για το ξημέρωμα μιας καινούργιας μέρας.