«Αυτονόητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να απαλλαγεί η χώρα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ζητάμε εκλογές», δήλωσε πρόσφατα η εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Βούλα Κεχαγιά. Είχε προηγηθεί η πρόσφατη εργαλειοποίηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του κ. Αρβανίτη πρωτοστατούντος και συγγράφοντος του Ψηφίσματος που εκδόθηκε εις βάρος της Ελληνικής κυβέρνησης «…. ότι θα πρέπει η Ελλάδα να αξιοποιήσει πλήρως τα εργαλεία, αλλιώς θα κοπούν τα κονδύλια της Ε.Ε.».
Είχαμε την πιο πρόσφατη δήλωση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Στέφανου Κασελάκη «Καλώ τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί ήρεμα και με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, όπως αρμόζει σε δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες και όχι σε μονάρχες, ώστε η χώρα να οδηγηθεί συντεταγμένα σε δημοκρατικές εκλογές. Με την παρουσία, διεθνών παρατηρητών, κ.λ.π.».
Το «κακό» τρίτωσε με την προχθεσινή δήλωση του υψηλόβαθμου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ (και υποψήφιου Ευρωβουλευτού;) κ. Νικόλα Φαραντούρη, «Έριξε την κυβέρνηση στη Ρουμανία η Λάουρα Κοβέσι… Θα ήταν ευχής έργον θα σας έλεγα… (να ρίξει την κυβέρνηση και στην Ελλάδα!)… Αν αποκρύπτει σκάνδαλα ναι, αν δεν θέλει να διαλευκάνει υποθέσεις».
Είναι φανερό ότι η αντιπολίτευση στη χώρα μας το τελευταίο χρονικό διάστημα ασκείται με μοναδικό σκοπό την πάση θυσία και παντί μέσω ανατροπή της υπάρχουσας κυβέρνησης, μόλις έξι μήνες μετά από μια διπλά θριαμβευτική – μας αρέσει δεν μας αρέσει – ανάδειξή της. Και δυστυχώς μόνον σ’ αυτό περιορίζεται. Οποιαδήποτε συνεπώς ομοιότητα με το παρελθόν Τρικούπη – Δηλιγιάννη μόνο φανταστική… δεν είναι.
Και κατά πως φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια του αυτή, έχει απολυθεί σε μία αγωνιώδη αναζήτηση εξεύρεσης… εξωτερικού συνεργάτη. Και μάλιστα όχι απλώς εξωτερικού συνεργάτη, αλλά εξωτερικού συνεργάτη του… Εξωτερικού. Εκεί που ως κυβέρνηση εις μάτην αναζήτησε τη σωτηρία της πατρίδας και το πρώτο εξάμηνο το 2015 (Ρωσσία, Ιράν, Κίνα, Βενεζουέλα και δεν συμμαζεύεται), αλλά τελικά τη βρήκε … στας Βρυξέλλας!
Αναζητούν οι του Σύριζα την λύτρωση σε εξωθεσμικούς παράγοντες (και) του εξωτερικού, έχοντας προφανώς γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε και κατηγορηματικά και πολλαπλώς στις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου του προηγούμενου έτους 2023. Όπως ακριβώς έκαναν και στις 5 Ιουλίου του 2015 όταν εν μία νυκτί το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού το έκαναν ΝΑΙ, κωλοτουμπηδόν βέβαια.
Αυτό προφανώς κάνουν και τώρα, αφού πάνω από την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού βάζουν την – ούτε καν ετυμηγορία αλλά – δήλωση ενός εισαγγελικού λειτουργού, ανεξαρτήτως εθνικότητας, πολύ περισσότερο όμως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την στιγμή που είναι γνωστό τοις πάσι ότι η αρμοδιότητα των εισαγγελέων της Ε.Ε. εξικνείται στον έλεγχο οικονομικών εγκλημάτων που έχουν σχέση με τα κονδύλια της Ε.Ε. Με ποια λογική λοιπόν είναι δυνατόν να αποδώσει κάποιος (και μάλιστα καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα Ευρωπαϊκών σπουδών και μάλιστα στην έδρα του πρωτεργάτη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης Ζαν Μονέ, και μάλιστα σύμβουλος του κ. Κασελάκη στα ευρωπαϊκά θέματα, και μάλιστα υποψήφιος ευρωβουλευτής κ.λ.π.) σε εισαγγελέα της Ε.Ε. την αρμοδιότητα και την δυνατότητα να ανεβοκατεβάζει τις νομίμως από τον λαό αναδειχθείσες κυβερνήσεις του Ελληνικού κράτους; Με καμία – ούτε καν με την πλέον «σουρεαλιστική» από τις τόσες που έχουμε συνηθίσει να ακούμε τόσα χρόνια από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – λογική ή «λογική».
Οι εισαγγελείς, ντόπιοι και ξένοι, δεν ανεβοκατεβάζουν, και δεν πρέπει να ανεβοκατεβάζουν, κυβερνήσεις. Άλλη είναι η δουλειά τους. Εάν ήταν έτσι, εάν δηλαδή τις νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις τις ανεβοκατεβάζουν οι εισαγγελείς, τότε ποιος ο λόγος να σηκωνόμαστε από τον καναπέ μας σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να τρέχουμε στα εκλογικά τμήματα;
Επί πλέον, ούτε κατά διάνοιαν φυσικά η χώρα έχει ανάγκη από διεθνείς εκλογικούς παρατηρητές, όπως δήλωσε ο κ. Κασελάκης, ο οποίος δυστυχώς φαίνεται να προσαρμόζεται τάχιστα και να στοιχίζεται απολύτως στο αντιπολιτευτικό πνεύμα «αντικανονικότητας» της πολιτικής ζωής της χώρας.
Λες και η χώρα μας ανήκει στην κατηγορία του Εκουαδόρ, της Ζιμπάμπουε, της Σενεγάλης, της Νιγηρίας, του Μαλάουι, της Κένυας, της Κολομβίας και του Μπαγκλαντές, χώρες στις εκλογικές αναμετρήσεις των οποίων τα τελευταία τρία χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στείλει διεθνείς εκλογικούς παρατηρητές. Τη στιγμή που στη χώρα μας από κανέναν και μάλιστα ούτε στις πιο σκληρές εκλογικές περιόδους, ανέκυψε θέμα εγκυρότητας εκλογικών διαδικασιών από την πτώση της χούντας το 1974 μέχρι και σήμερα. Φαίνεται όμως ότι ο κ. Κασελάκης βρισκόταν και βρίσκεται ακόμα πολύ μακριά, για να το αγνοεί.
Από την τριήμερη συζήτηση της πρόσφατης πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή, άλλοι λένε ότι τις εντυπώσεις τις κέρδισε η κυβέρνηση, άλλοι ότι τις κέρδισε η αντιπολίτευση. Μόνον που εάν όντως συμβαίνει το δεύτερο, τότε δυστυχώς τις εντυπώσεις δεν τις κέρδισε η αντιπολίτευση αλλά ο αρχιερέας του συνωμοσιολογικού λαϊκισμού Κυριάκος Βελόπουλος. Κι αυτό, εκτός από έντονα ανησυχητικό, δεν τιμά ούτε τον Νίκο Ανδρουλάκη ούτε τον Στέφανο Κασελάκη.
Τέλος, όλη η αντιπολίτευση στην προχθεσινή συζήτηση δυσπιστίας στη Βουλή μίλησε για έγκλημα. Εάν συνεπώς πρόκειται περί εγκλήματος, το οποίο ασφαλώς και υπάρχει και είναι βαρύτατο, τότε το ζήτημα άπτεται του ποινικού δικαίου και όχι της πολιτικής. Διότι ο όρος «έγκλημα» είναι όρος του ποινικού δικαίου και άρα αρμόδια είναι η Ελληνική (και όχι η Ευρωπαϊκή) Δικαιοσύνη να κρίνει και να αποφασίσει. Ο αντίστοιχος όρος στην πολιτική είναι (πολιτικό) «ατόπημα». Ο πάλαι ποτέ χρησιμοποιούμενος όρος «πολιτικό έγκλημα» (βλ. π.χ. δολοφονία Λαμπράκη) τις τελευταίες δεκαετίες έχει εγκαταλειφθεί ως τυποποιούμενο διακριτά είδος εγκλήματος, αποτελεί δε έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου με αποδιδόμενα απλώς πολιτικά κίνητρα. Εάν λοιπόν συντρέχει πολιτικό ατόπημα (πράξη, παράλειψη) υπουργού, οι πολιτική του ευθύνη αναλώνεται με την παραίτησή του. Εάν, περαιτέρω, στο έγκλημα αυτό υπάρχει (και) ποινική ευθύνη υπουργού (πράξη, παράλειψη), θα πρέπει να εφαρμοστεί το ισχύον Σύνταγμα περί ευθύνης υπουργών και οι ισχύοντες ποινικοί νόμοι. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη από την θεσμική Δικαιοσύνη και όχι βέβαια λαϊκή δικαιοσύνη από… τους κάθε είδους συνωμοσιολογολαϊκιστές.
Επί τέλους, λίγη πολιτική κανονικότητα, βρε παιδιά!