Ο πλανήτης ολόκληρος τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί τρομακτική επίθεση με σειρά προκλήσεων στις οποίες περιλαμβάνεται και η πανδημία του κορονοϊού.
Ειδικότερα για τη χώρα μας, ο ερχομός της ακολούθησε εκείνη των μνημονιακών χρόνων με όλα τα δραματικά γεγονότα που είναι ακόμα νωπά στην μνήμη μας, στα οποία θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε και κάποιους επικίνδυνους πολιτικούς κλυδωνισμούς που απείλησαν και λοξοδρόμησαν, ευτυχώς στιγμιαία, την πορεία της.
Όμως πέρα από τις όποιες πολιτικές απόψεις και εμμονές του καθ’ ενός εξ’ ημών, γενικό συμπέρασμα και παρήγορο υπήρξε το γεγονός ότι η κοινωνία άντεξε τις πολυποίκιλες πιέσεις στο εσωτερικό της και δείχνει να προχωρά με ικανό βαθμό αισιοδοξίας προς το μέλλον.
Όπως παρουσιάζεται η κατάσταση σήμερα, διαθέτουμε μια σεβαστή κυβέρνηση από μεγάλη μερίδα πληθυσμού, στοιχείο απαραίτητο για την παραπέρα πορεία, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την έλλειψη ενός σοβαρού αντιπολιτευόμενου πολιτικού πόλου.
Ένα εναλλακτικό πολιτικό σύστημα στην διακυβέρνηση της χώρας, το οποίο άρχιζε να εξαφανίζεται μετά από την άνοδο στην εξουσία της παρούσας κυβέρνησης της ΝΔ και της απώλειας της πλειοψηφίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έχουν τουλάχιστον εξελιχθεί τα πράγματα έως τώρα και όπως δείχνουν οι κατά καιρούς γενόμενες δημοσκοπήσεις, όσο κι’ αν τόσο επιπόλαια και άδικα κρίνονται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κυβερνητική φθορά την οποία αναμένουν τα στελέχη της αντιπολίτευσης, αργεί να κάνει την εμφάνισή της.
Μερικά απ’ αυτά πιστεύουν ότι κάποια στιγμή με την ευκαιρία μιας κυβερνητικής απροσεξίας ή αστοχίας θα κατορθώσουν να ανακάμψουν! Μερικοί έχουν ήδη αρχίσει να ομιλούν ότι το κενό στον χώρο της αντιπολίτευσης θα μπορούσε να καλυφθεί κατά κάποιο τρόπο με συνεργασία των δύο κυρίως μεγαλύτερων συνιστωσών της. Του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ, και με τη συμμετοχή ίσως και κάποιων μικρότερων σχηματισμών, αναλόγως των περιστάσεων σε δεδομένη στιγμή.
Όμως όλοι τείνουν να αγνοούν πως οι πολιτικοί συσχετισμοί που ανοίγονται μπροστά μας, ειδικά στη βάση του εκλογικού σώματος, έχουν αλλάξει δραματικά. Η κατάταξη των πολιτικών σχηματισμών σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών, όσο κι’ αν σύμφωνα με τους πρώην ‘αριστερούς’ πολιτικούς είναι λανθασμένη, ύπουλη και μη συμφέρουσα για τη ρητορική τους.
Ο καινούργιος αιώνας που διανύουμε, παρουσιάζει άλλα προβλήματα, απαιτεί άλλες προσεγγίσεις σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο, στις οποίες όμως ο αυταρχισμός και η ανεξέλεγκτη αερολογία, η άρνηση και ο λαϊκισμός, η καλλιέργεια μίσους και έχθρας ανάμεσα στους πολίτες δεν έχουν καμία θέση.
Στα χρόνια που ανοίγονται μπροστά μας, κυριαρχούν άλλα οξυμμένα προβλήματα, όπως η κλιματική αλλαγή η οποία αργά και σταθερά θα επηρεάσει και εμάς, ο απαραίτητος ψηφιακός μετασχηματισμός της χώρας, η τηλεργασία η οποία αναγκαστικά θα δώσει καινούργιες και τελείως διαφορετικές στροφές στο χώρο της, και τόσα άλλα που ήδη αρχίσαμε να βιώνουμε.
Η άποψη των πρώην ‘αριστερών’ (κατά δήλωσή τους, φυσικά) κομμάτων και των στελεχών τους περί εμμονής στον κρατισμό, στον έλεγχο όσο το δυνατόν περισσότερων διαδικασιών και λειτουργιών από την πολιτεία, τα δημοφιλή διαχρονικά επιδόματα εδώ κι’ εκεί, κι’ όλες οι ανάλογες έννοιες, ήδη μας αποχαιρετούν σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο τοπικό.
Έτσι και με βάση όλα αυτά, τίθεται επιτακτικό το ερώτημα αν και κατά πόσο η αντιπολίτευση είναι σε θέση να ακολουθήσει όλα αυτά απέναντι στα οποία συνεχίζει να επιδεικνύει σταθερή αντίδραση και άρνηση. Όμως οι περισσότεροι πιστεύουν ότι χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα παλιά υλικά κατεδάφισης, δεν μπορεί να χτισθεί κάτι καινούργιο.
Αμφότερα τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ήδη διανύσει την πορεία τους και ό,τι είχαν να δώσουν, θετικό ή αρνητικό, το έδωσαν με τον τρόπο τους. Άλλωστε λίγο πιο ψύχραιμα αν το δει κάποιος και τα δύο ήταν η ίδια εκδοχή αντίδρασης στο όποιο κατεστημένο.
Αναμφίβολα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα να διανυθεί, ώστε κάτι πραγματικά καινούργιο θα έρθει στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων. Θα απαιτηθούν νέες ηγεσίες οι οποίες θα είναι σε θέση να δουν πέρα μακρυά από τον μυωπικό ορίζοντα των σημερινών ηγετών της αντιπολίτευσης, άνθρωποι που δεν θα ελπίζουν σε τρίτα ‘Δεκεμβριανά’ γεγονότα στην πρωτεύουσα, για να αναρριχηθούν απλώς στην εξουσία, πολιτικοί σοβαροί που θα εμφορούνται από άλλα οράματα και στόχους.