Μας έγινε πια συνήθεια. Δυο φορές το χρόνο αφιερώνουμε κάποιο χρονικό διάστημα για να συζητήσουμε την αλλαγή της ώρας η οποία θα επισυμβεί όταν πιθανότατα θα κοιμόμαστε.
Κι’ αυτό γιατί πιθανόν ορισμένοι θα χάσουν μια ώρα ύπνου αν ξυπνήσουν νωρίτερα, ορισμένοι για να προλάβουν τυχόν προσέλευση στους χώρους δουλειάς τους πριν από την καθορισμένη ώρα, και άλλοι για να διορθώσουν τα ρολόγια στις ηλεκτρικές και άλλες συσκευές του σπιτιού τους με τις οποίες συγχρωτίζονται περισσότερο.
Το ευτύχημα είναι ότι οι συνήθεις ηλεκτρονικές συσκευές που βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δίπλα μας, ρολόγια, τάμπλετ, τηλέφωνα, κοκ, έχουν καταφέρει και μας έχουν απαλλάξει από αυτή την κατάσταση.
Για κάποιους θα έρθει η καινούργια μέρα κάπως αργότερα, για άλλους μια ώρα πριν απ’ την προηγούμενη, κάποιοι θα «χάσουν» μια ώρα, άλλοι θα «κερδίσουν» αντίστοιχα, αλλά είναι όμως έτσι; Πως βιώνουμε, λοιπόν, όλη αυτή τη διαδικασία στην οποία μας εμπλέκουν οι παγκόσμιοι ρυθμιστικοί κανονισμοί μέτρησης, απαρίθμησης και καταγραφής των πάντων;
Όμως, πόσοι από εμάς σκέφτηκαν αν και κατά πόσο εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο αυτές τις στιγμές που δήθεν έχασαν ή κέρδισαν απ’ το παντοδύναμο ρολόι του χρόνου; Πόσοι έδωσαν σημασία σε αυτές που έφυγαν παντοτινά;
Πόσοι είδαμε την απώλειά τους ως σημαντική ή μοναδική για εμάς ή για τους γύρω μας, φίλους και συνεργάτες και αγαπημένους; Και ας μην εστιαστούμε αποκλειστικά στην συγκεκριμένη ώρα μετά το συγκεκριμένο μεσονύκτιο του Οκτωβρίου.
Η κάθε ώρα που φεύγει είναι μοναδική, όπως μοναδική είναι η ευκαιρία για να διορθώσουμε τυχόν αστοχίες στη συμπεριφορά και στις σχέσεις μας με όλους εκείνους που προαναφέραμε. Πόση αξία έχουν οι δείκτες των ρολογιών αν βρίσκονται στη μια ή την αμέσως επόμενη ώρα, αν την άλλη μέρα όλα κυλίσουν άνευρα, άστοχα, με όνειρα απραγματοποίητα ή έστω χωρίς να διαφαίνεται στον εσωτερικό μας ορίζοντα κάποιο έστω μικρό ψήγμα δρομολόγησής τους;
Τι αξία έχει η απώλεια μιας ώρας όταν καθημερινά χάνουμε τόσες και τόσες και αργότερα μετανιώνουμε; Κάποιοι δίπλα μας, ζουν και σε λίγο δεν θα βρίσκονται εδώ για διάφορους ο καθένας λόγους, κάτι που ισχύει και για εμάς βέβαια. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θα προλάβουμε να τους πούμε όλα όσα θα θέλαμε, να λύσουμε προσωπικές παρεξηγήσεις και ανούσιες επαγγελματικές αντεγκλήσεις, να θυμηθούμε τις παλιές καλές στιγμές που μας ένωναν, που περάσαμε μαζί έστω με τα όσα μικρά τρέχοντα προβλήματα, να ξαναδούμε την αλήθεια σ’ έναν καινούργιο ήλιο που οσονούπω βρίσκεται καθ’ οδόν!
Η σημερινή ζωή όλων μας, όπως και των παλιότερων ανθρώπων, άλλωστε, είναι πλημμυρισμένη από αβεβαιότητες επαγγελματικές, οικονομικές, αλλά το σπουδαιότερο με εκείνες που αφορούν τον πολύπαθο, κυριολεκτικά, κλάδο της υγείας. Η διαδρομή μας σε τούτο τον κόσμο είναι γεμάτη ύπουλες παγίδες, άλλες γνωστές, άγνωστες, κι’ άλλες που επικρέμονται ανά πάσα στιγμή πάνω μας ως δαμόκλειος σπάθη, χωρίς να γνωρίζουμε φυσικά τι μέλει γενέσθαι.
Κάποιοι συνάνθρωποί μας θα μας εγκαταλείψουν ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση από αναρίθμητες αιτίες, κάποιοι από δίπλα μας δεν θα μπορέσουν να μας καταλάβουν όσο κι αν προσπαθήσουμε μετά από λίγο λόγω προχωρημένης άνοιας ή άλλων γνωστών νευρολογικών συνδρόμων, κι’ ίσως μετανιώσουμε που δεν μπορέσαμε να τους πούμε κάτι βαθύ και αληθινό και όχι υποκριτικό, φευγαλέο και πρόσκαιρο.
Να μας κοιτάνε ή να τους ατενίζουμε εκ του σύνεγγυς και να μην μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, να φαντάζουν τα πάντα γύρω ξένα σαν άγνωστες χώρες, κι’ οι αγαπημένοι άνθρωποι συνηθισμένες φιγούρες που βρίσκονται καλά φυλαγμένες στο υπόγειο κελάρι της ανίκανης και θολωμένης μνήμης!
Λίγη κατανόηση περισσότερο στις ιδιορρυθμίες του διπλανού μας, λίγη προσπάθεια για γεφύρωση τυχόν χάσματος, ένα γλυκό χαμόγελο, κι’ όλα θα έρθουν καλύτερα την επόμενη μέρα. Εκείνη τη μέρα που θα εντάσσεται σε έναν ιστό μιας κοινωνίας που όχι μόνο θα αλλάζει, αλλά θα έχει συνείδηση ότι αλλάζει. Κι ας «χάσαμε» ορισμένοι μια ολόκληρη ώρα απ’ τη ζωή μας! Κι ας την «κέρδισαν» κάποιοι άλλοι!