Έχει πολλάκις τονισθεί ότι το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών έδωσε το έναυσμα για πολλαπλές διεργασίες στα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει και στους κόλπους του ιστορικού ΠΑΣΟΚ.
Εκεί οι πολιτικές διεργασίες, οι οποίες δρομολογήθηκαν στην πραγματικότητα πολύ πριν από την 9η Ιουνίου, φαίνεται πως ακολουθούν πορεία με ταχύ βηματισμό. Η κατάθεση υποψηφιοτήτων για την ώρα συνεχίζεται και όλοι αναμένουν και την υποψηφιότητα της ψυχραιμότερης και πολύπειρης Άννας Διαμαντοπούλου.
Όμως, ο μεγάλος αριθμός των στελεχών που στοχεύουν στην αρχηγία του, σημαίνει πολλά και υπαινίσσεται ακόμα περισσότερα. Η επιθυμία και επιδίωξη ενός στελέχους να αναρριχηθεί στα ανώτατα αξιώματα, δηλαδή στην ηγεσία του κόμματός του, είναι μια καθ’ όλα θεμιτή υπόθεση, αρκεί να το πιστεύει βαθιά το ίδιο και φυσικά ένα κομμάτι των κύριων στελεχών και των οπαδών του.
Στην προκειμένη περίπτωση, έκαναν την εμφάνισή τους πολύ γρήγορα αρκετά πολύπειρα μέλη του, αλλά και μερικά νεότερα.
Όλο αυτό το φαινόμενο παραπέμπει στο προφανές θεώρημα ότι θεωρούν εαυτόν καλύτερο και με περισσότερες πιθανότητες να δώσει την απαραίτητη ώθηση και την ανοδική πορεία στα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά του συγκεκριμένου κόμματος στις κατά καιρούς γενόμενες έρευνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και φυσικά στην αποδοχή από τον κόσμο που κάποτε, δεκαετίες πριν, τους ψήφιζε μαζικά.
Ας δούμε τα πράγματα λίγο ψυχραιμότερα και αποστασιοποιημένα. Όλοι οι φερέλπιδες υποψήφιοι για την αρχηγία, είχαν φυσικά τα βαθύτερα κίνητρα που τους ώθησαν σε αυτή την γρήγορη κίνηση, την κατάθεση δηλαδή της υποψηφιότητάς τους.
Για πολλούς όμως ήταν αρκετά επιπόλαια για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έλαβαν υπ’ όψιν τις παραμέτρους και τα γεγονότα που ταλανίζουν διαχρονικά το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και το οδήγησαν στο σημερινό σημείο. Κι’ αυτό, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα, ότι δεν αφορά τον αρχηγό του, αλλά κυρίως την πολιτική που ακολούθησε τα περασμένα χρόνια.
Κι’ όσο πιο πίσω πάμε, τόσο το χειρότερο, δυστυχώς! Αν έρθουμε όμως και εστιασθούμε στα σχετικά πρόσφατα, πολλοί οπαδοί του βρέθηκαν αντίθετοι με αφορμή την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, το οποίο στη συνέχεια σηματοδότησε άλλα.
Πώς, με την ευκαιρία, εξηγείται το γεγονός ότι ένα σημαίνον και πολλά υποσχόμενο στέλεχος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική και άμεση ανάμειξή του στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ;
Όμως, για να συνεχίσουμε, εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα δεν κατάφερε να παρουσιάσει στο κόσμο ένα σοβαρό, καλά μελετημένο και κοστολογημένο πρόγραμμα με κυβερνητική χροιά το οποίο θα έδινε κάποιες λύσεις στα σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας και το οποίο θα ερχόταν ως ανακούφιση όλων εκείνων που βρίσκονται σήμερα στην επικαιρότητα και για τα οποία κατηγορεί ασυστόλως και όχι επιστημονικά τεκμηριωμένα την κυβέρνηση της ΝΔ με τις πολιτικές που εφαρμόζει.
Να υπενθυμίσουμε τις παλινωδίες σχετικά με τα ιδιωτικά ή έστω με εκείνα του παρεμφερούς καθεστώτος πανεπιστήμια; Κι’ αυτό είναι ένα από τα πολλά όπου φάνηκε η επιπολαιότητα του χειρισμού από τον αρχηγό του.
Σήμερα λοιπόν ακούμε πολλά από τους ακόμα περισσότερους υποψήφιους αρχηγούς του. Μας λένε για επανεκκίνηση, για ανάταση των απογοητευμένων οπαδών του, για διαφορετική διακυβέρνηση του τόπου, για πολιτική αυτονομία και πορεία και βεβαίως για όσα εκστομίζονται ασύστολα στα τηλεοπτικά, κατά κύριο λόγο, μέσα.
Δεν αναλογίστηκαν όμως πόσο πείθουν τον ελληνικό λαό όλα ετούτα; Τι ελπίδα έχει λοιπόν ένα πολιτικό κόμμα που τα περισσότερα στελέχη του αμφισβητούν ακόμα και τον εκλεγμένο πρόεδρό του; Ένα κόμμα που δεν μπορεί να ανακάμψει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και δημοσκοπήσεις, παρά τις εξαγγελίες και άφθονες υποσχέσεις του.
Η κοινωνία, όπως έχει διαμορφωθεί η πολιτική κατάσταση του τόπου, έχει ανάγκη ενός άλλου ισχυρού σχηματισμού, με νέες απόψεις, που θα δώσει όραμα και προοπτική στους πολίτες που προσδοκούν σε ένα καλύτερο αύριο.
Κι’ αυτό φαίνεται πως δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα με την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε.
Καλές και σεβαστές οι προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά μάλλον δεν αρκούν!
Για την ώρα τουλάχιστον!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι δ/ντής Χειρουργικής-συγγραφέας